Ένα παραμύθι γεμάτο αγνότητα και...
ρομαντισμό μιας άλλης εποχής που είχε ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια απολαυστική ομάδα που είχε ανάγκη ο ποδοσφαιρικά ξενερωμένος φίλος του Παναθηναϊκού. Και για να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, μια ομάδα που είχαμε ανάγκη όλοι όσοι ασχολούμαστε επαγγελματικά με το χώρο, προκειμένου να μας προσφέρει μια διέξοδο απόδρασης από τη μιζέρια και την καθημερινή δυσοσμία που ζούμε.
Διάβαζα χθες το κείμενο που είχα δημοσιεύσει στις 14 Αυγούστου (για το οποίο ο Παπαθεοδώρου με έχει… ταράξει στο δούλεμα, προτείνοντας μου μια θέση στο Μαντείο των Δελφών). Διάβαζα ξανά και ξανά τα δεδομένα που υπήρχαν στο ξεκίνημα της σεζόν για τον Γιώργο Δώνη και τους παίκτες του και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του θαύματος που μας χαρίζουν κάθε εβδομάδα.
Εννοείται ότι οποιαδήποτε συζήτηση περί υποβιβασμού (που απασχολούσε καθημερινά φιλάθλους, δημοσιογράφους, ακόμη και στοιχηματικές εταιρίες στα τέλη του καλοκαιριού) μοιάζει πλέον με ανέκδοτο και… πηγή καζούρας για όσους συμμετείχαμε στην κουβέντα. Λογικό και απόλυτα δικαιολογημένο…
Το ζητούμενο πλέον που καλούμαστε όλοι μας να εκτιμήσουμε είναι ποιο είναι το ταβάνι των δυνατοτήτων των απίθανων «μπέμπηδων» του Παναθηναϊκού; Πόσο εύκολο είναι να δώσει κάποιος απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα; Ποιος, αλήθεια, τολμά αυτή τη στιγμή να μη δώσει τύχη στον Μπουζούκη, τον Χατζηγιοβάννη και την παρέα τους ακόμη και στα ντέρμπι υψηλού βαθμού δυσκολίας, όπως αυτά με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό;
Οποιαδήποτε εκτίμηση, ειλικρινά φαντάζει εξαιρετικά ριψοκίνδυνη. Μια καταγραφή δεδομένων, όμως, μπορεί να βοηθήσει καθέναν μας να σταθμίσει τα μελλούμενα.
Με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια (αφαιρώντας δηλαδή τα βιογραφικά των παικτών που αποτελούν το ρόστερ του), ο Παναθηναϊκός είναι μια από τις πιο γρήγορες ομάδες του πρωταθλήματος. Ειλικρινά, αν υπάρχει ένα στοιχείο που εντυπωσιάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη συνολική εικόνα του «τριφυλλιού» αυτό είναι η ταχύτητα μετάβασης της μπάλας – μέσω εξαιρετικής κυκλοφορίας της – από τα μετόπισθεν στη γραμμή κρούσης.
Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που ξεχειλίζει, πλέον, από αυτοπεποίθηση. Θα συμπλήρωνα ότι χαρακτηρίζεται και από μια παιδική άγνοια κινδύνου, που τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο.
Επειδή αναφερόμαστε σε ομάδα που στηρίζεται στο νεανικό ενθουσιασμό, πρέπει πάντα να υπάρχει ένα χαλινάρι από τον πάγκο που θα αφήνει τον ενθουσιασμό να καλπάσει, αλλά να μη φύγει εκτός ελέγχου. Σ’ αυτό το κομμάτι, μέχρι στιγμής, ο Γιώργος Δώνης παίρνει… άριστα με τόνο! Και είναι ένα σκέλος που θα ορίσει σε μεγάλο βαθμό το ταβάνι των «πρασίνων» στη συνέχεια της σεζόν.
Αρχής γενομένης από το σαββατιάτικο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού δυσκολεύει (με επικίνδυνες εκτός έδρας αποστολές όπως η Τρίπολη και το Βικελίδης και φυσικά τα τρία διαδοχικά ντέρμπι με τους διεκδικητές του τίτλου). Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσει ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός και ως αποδυτήρια στο ενδεχόμενο μιας ή περισσότερων ηττών. Αν η αντίδραση είναι ανάλογη του παιχνιδιού με τον ΠΑΣ Γιάννινα (στο οποίο είδαμε τους παίκτες του Δώνη να αντιδρούν με καθαρό μυαλό σε ένα παιχνίδι που έμειναν πίσω στο σκορ – και μάλιστα από ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει), τότε αυτόματα το… ύψος του ταβανιού ανεβαίνει.
Στην όποια συζήτηση δεν μπορεί παρά να συμπεριληφθεί και η παράμετρος Μακέντα! Αν η συνέχεια του πάλαι ποτέ παιδιού – θαύματος του Σερ Άλεξ είναι ανάλογη και ο Παναθηναϊκός έχει βρει λύση και στο σταυρόλεξο του εύκολου γκολ, τότε οι «πράσινοι» γίνονται ακόμη πιο υπολογίσιμοι στη μάχη των υψηλότερων στρωμάτων της βαθμολογίας.
Ό,τι και να συμβεί, πάντως στη συνέχεια της σεζόν, όποια κι αν είναι τελικά η κατάληξη του παραμυθιού που μας προσφέρουν ο Γιώργος Δώνης και τα παιδιά του, τους οφείλουμε όλοι μας ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Και μόνο ο τρόπος που ομορφαίνουν από την αρχή της σεζόν τα Σαββατοκύριακά μας αρκεί για να χαρακτηριστεί η προσφορά τους ανεκτίμητη…
Αλέξανδρος Σόμογλου
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου