Παιδιά, δημοσιογράφος είμαι, χοντρή πέτσα και ψυχή μαθημένη στη μαυρίλα, αλλά τώρα που σας το γράφω αυτό κοντεύω να δακρύσω. Ένας φίλος από Μυτιλήνη μου το διηγήθηκε, για τον...
πρόωρα χαμένο υποπλοίαρχο του Λιμενικού Κυριάκο Παπαδόπουλο. Διαβάστε:
«Τον θυμάμαι στο μεγάλο ναυάγιο του Μολύβου, που χάθηκαν δεκάδες ζωές. Εβδομήντα, ογδόντα άνθρωποι, ίσως και περισσότεροι. Τον θυμάμαι που έκλαιγε. Νεκρούς έβγαζε κι έκλαιγε, ζωντανούς έβγαζε κι έκλαιγε. Κι όταν τους άφηνε έξω στην ακτή, γύρναγε κι έλεγε στους ναύτες του: “Πάμε παιδιά, έχει κι άλλο κόσμο μέσα!”»
Κυριάκος Παπαδόπουλος, ετών σαράντα τεσσάρων, τον πρόδωσε η καρδιά του κι εξεμέτρησε το ζην. Αλλά έφυγε όρθιος, έφυγε περήφανος, έφυγε άνθρωπος με το κεφάλι ψηλά, έχοντας σώσει πάνω από πέντε χιλιάδες ζωές. Τις ζωές ανθρώπων που εδώ και μερικές ημέρες η ΕΛΜΕ της πατρίδας του, της Λέσβου, αποφάσισε να τους αποκαλεί «λαθρομετανάστες». Σε αυτή εδώ τη χώρα που γεννήθηκε η τραγική ειρωνεία, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη επικύρωση του όρου…
Αλλά μιλάγαμε για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο κι όχι για ένα μάτσο μπαγλαμάδες που αποφάσισαν να πουλήσουν μαγκιά. Μιλάγαμε για έναν άνθρωπο που δεν ξεχώριζε απ’ το πλήθος, που δεν ήθελε να ξεχωρίζει απ’ το πλήθος. Με το σπίτι του, με τη σύζυγό του, με τα παιδιά του, με τη στολή του. Έναν άνθρωπο από αυτούς που έχουμε μάθει να αποκαλούμε νοικοκύρηδες. Ούτε μολότωφ πέταγε, ούτε σε κάδους έβαζε φωτιά, ούτε έβαφε με σπρέι τους τοίχους, ούτε βιτρίνες κατέβαζε, ούτε ΑΤΜ σακάτευε. Υποπλοίαρχος του Λιμενικού, από αυτούς που συνηθίσαμε να τους λέμε «καραβανάδες».
Έναν άνθρωπο που βρήκε τη δύναμη και το σθένος και το σφρίγος να βγει μπροστά και να παλέψει με τη θάλασσα για να σώσει χιλιάδες ζωές. Πριν από καναδυό χρόνια τον είχαν επισκεφθεί τα προσκοπάκια της Μυτιλήνης στο σκάφος του και τον ρωτάγανε για όλα όσα είχε κάνει. Και γύρισε και τους είπε:
«Παιδιά, εμένα οι Πρόσκοποι με έκαναν καλό άνθρωπο. Εκεί έμαθα ότι πρέπει να βοηθάω τον διπλανό μου».
Αυτός ο άνθρωπος, ο νοικοκύρης της διπλανής πόρτας. Που στη δύσκολη στιγμή ύψωσε ανάστημα και δεν προφασίστηκε ανειλημμένες υποχρεώσεις. Που στη δύσκολη στιγμή ήταν παρών και δεν κρύφτηκε. Που στη δύσκολη στιγμή κοντραρίστηκε με το θάνατο. Με όλους τους θανάτους. Και με τον θάνατο το δικό του τον ίδιο, ώσπου η καρδιά του τον πρόδωσε και είπε «αντίο».
Βάλτε τώρα τη δική του την εικόνα δίπλα στην εικόνα των νοικοκυραίων που κλωτσάνε στο κεφάλι έναν αιμόφυρτο Ζακ Κωστόπουλο, δίπλα στην εικόνα των νοικοκυραίων που βλέπουν ατάραχοι κάποιους να κλωτσάνε στο κεφάλι έναν αιμόφυρτο Ζακ Κωστόπουλο, δίπλα στην εικόνα των νοικοκυραίων που χειροκροτούν όταν κάποιοι κλωτσάνε στο κεφάλι τον Ζακ Κωστόπουλο και αποφασίστε με ποιους θα πάτε και ποιους θ’ αφήσετε. Στένεψε πια ο φράχτης και δεν χωράει κανέναν. Ή από εδώ ή από εκεί παλικάρια μου. Ή εμείς ή αυτοί.
Υ.Γ.: Το Υπουργείο Παιδείας έριξε μια πρώτη φάπα στην ΕΛΜΕ της Λέσβου για το στόρι με τους «λαθρομετανάστες». Αναμένουμε όμως να τοποθετηθούν και τα κόμματα επί του ζητήματος. Ιδίως εκείνα που θέλουν να αυτοαποκαλούνται «προοδευτικά»…
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου