Μαρινάκης φερθεί έξυπνα, αυτό θα τους αφήσει να κάνουν.
Πώς είναι δύο Πόντιοι που έχουν αποφασίσει πως η μόνη λύση είναι να «σκοτώσει» ο ένας τον άλλον, αυτό έχει ένα ιδιαίτερο λαογραφικό ενδιαφέρον. Δεν έχω εμβαθύνει στο αντικείμενο, η γνώση μου δεν είναι αρκετή για να προσεγγίσω το θέμα, θα ρωτήσω εκείνους που ξέρουν.
Αλλ’ από κοινή πείρα και μόνον, καταλαβαίνω πως ό,τι είδαμε εδώ και σαράντα χρόνια στο ποδόσφαιρο, από Νταϊφά/Βαρδινογιάννη ως Αλαφούζο/Μαρινάκη κι από Βαρδινογιάννη/Κόκκαλη ως Μαρινάκη/Πατέρα, κι αν θέλετε να βάλουμε και Μελισσανίδη/Μαρινάκη ή (στο μπάσκετ) Γιαννακόπουλο/Αγγελόπουλους, όλα είναι kindergarten μπροστά σ’ αυτό εδώ. Σαββίδης/Μελισσανίδης.
Αυτό εδώ, είναι κάτι άλλο. Πέρυσι είπαμε, τα ‘φερε έτσι η ροή του πρωταθλήματος που κατέληξαν να το διεκδικούν αυτοί οι δύο, πάντοτε και παντού η διεκδίκηση ενός πρωταθλήματος έχει εντάσεις/πολεμική/συγκρούσεις, πολύ περισσότερο του πρωταθλήματος που ο ένας είχε 24 χρόνια να το πάρει κι ο άλλος έχει 34, έκατσε κι η γαμωφάση με τον Βαρέλα στο 90’, έγιναν οι χειρότεροι εχθροί.
Εφέτος, όμως; Εφέτος η διάθεση για εντάσεις/πολεμική/συγκρούσεις προϋπάρχει της ροής του πρωταθλήματος. Τα καρυοφύλλια αποδεικνύεται πως ήταν γυαλισμένα και γεμισμένα στις πολεμίστρες, προτού καν αρχίσουν οι αγώνες. Αρχίζοντας πλέον, το μόνο που περίμεναν οι μονομάχοι της τιμής ήταν η μισή ευκαιρία για να τραβήξουν τη σκανδάλη. Ζούσαν κι ανέπνεαν, γι’ αυτή την ευκαιρία.
Αμα ζεις κι αναπνέεις, φύσει το ποδόσφαιρο σου δίνει, όχι μισή, εκατοντάδες ευκαιρίες. «Με το πρώτο πέναλτι» που είχε πει, κάποτε, ο Βίκτωρ Μητρόπουλος. Αντε, και με το δεύτερο. Δεν μετράει, και δεν έχει σημασία, αν είναι ένα εσφαλμένο πέναλτι που εννέα διαιτητές στους δέκα παρασέρνονται και το δίνουν. ‘Η ένα σωστό πέναλτι που εννέα διαιτητές στους δέκα παραβλέπουν να το δώσουν. Διάθεση να υπάρχει!
Διάθεση απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει. Μπόλικη. Αυτό που φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται οι Πόντιοι της ιστορίας μας, κι είναι και άβολο να τους το πεις σαν να τους κάνεις μάθημα, είναι ότι δεν γίνεται ο ένας να σκοτώσει τον άλλον. Γίνεται μονάχα, ένα πράγμα. Ν’ αλληλοσκοτωθούν. Κάτι που δημιουργεί ένα εύλογο ενδιαφέρον, όχι ακριβώς λαογραφικό, στον τρίτο πόλο της υπόθεσης. Στον Μαρινάκη.
Ενόσω οι άλλοι δύο γαζώνουν κιόλας, προς το παρόν αυτός, ένα βήμα πίσω, ρίχνει πού και πού καμιά ψιλή, ίσα-ίσα να υπενθυμίζει την παρουσία του. Αν θελήσει να φερθεί έξυπνα, δεν θα κάνει ούτε έστω αυτό. Θα τους αφήσει, με τα πλήγματα που θα καταφέρουν μία ο ένας μία ο άλλος, ν’ αλληλοεξοντωθούν. Και θα τους πάρει πίσω, δικό του, το πρωτάθλημα. Μαζί με τα φράγκα. Ξεκούραστα!
Είναι και τούτη η σατανική ιδιοτροπία του πρωταθλήματος εφέτος, κάθε φορά ο Ολυμπιακός να παίζει με την ομάδα που τις προηγούμενες δύο αγωνιστικές αντιμετώπισε πρώτα τον ΠΑΟΚ κι ύστερα, αμέσως, την ΑΕΚ. Τις πιο πολλές ομάδες, αν όχι όλες, ο Ολυμπιακός θα τις βρίσκει εξουθενωμένες. Μπαϊλντισμένες. Ετοιμες, να τις αποτελειώσει.
Ο Μαρινάκης βέβαια, το ‘χει κι αυτός το κουσούρι με την πολεμική. Δεν ζει, δίχως αυτήν. Τρέφεται, με αυτήν. Κάποια στιγμή δεν θα κρατηθεί, θα μπουκάρει μες στην άψη του πολέμου. Εδώ, μετά βίας κρατήθηκε στο ευρωπαϊκό ματς. Αλλά για μια φορά, θ’ άξιζε ν’ αυτοκυριαρχηθεί. Αξίζει, να τους κάνει να το πάθουν. Και να μάθουν πως, όταν δύο Πόντιοι σκοτώνονται, οι αναντάμ μπαμπαντάμ αστοί τρίβουν τα χέρια…
Αλέξης Σπυρόπουλος
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου