Είναι απόγευμα Κυριακής, από εκείνες τις τελευταίες του Αυγούστου που δεν κάνει ανυπόφορη ζέστη. Για τα δεδομένα του λαού μας είναι μάλλον νωρίς για...
δείπνο. Έχουν ήδη έρθει δύο φίλοι μου και είναι περισσότερο αγχωμένοι από εμένα για τον καλεσμένο μας. Λίγη ώρα αργότερα, και ένα τέταρτο νωρίτερα από τη συμφωνημένη, στις 19.00, χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού μου. Οι μέχρι πρότινος αθόρυβοι Ολλανδοί δημοσιογράφοι -κατόπιν αιτήματός τους έλαβε χώρα αυτό το δείπνο- μετατρέπονται σε ιπτάμενους. Μπουμ και κάμερες παίρνουν θέση.
Άνοιξα την πόρτα έχοντας στο μυαλό μου όσα ζήσαμε τα τελευταία 8 χρόνια. Από το Καστελόριζο και τον Στρος Καν μέχρι τα υποτιμητικά πρωτοσέλιδα για τα PIGS του ευρωπαϊκού Τύπου, τον Σόιμπλε, τον Τόμσεν, τον Ντάισελμπλουμ, τη Βελκουλέσκου, όλους τους τροϊκανούς που επισκέπτονταν τη χώρα μας και διέταζαν συχνά με βάση λανθασμένες προβλέψεις, «Μαζί τα φάγαμε», τις Πλατείες, «Ξυπνήσαμε», τις εκλογές του 2012, το PSI, τις κόκκινες γραμμές, τα Μεσοπρόθεσμα, τα δακρυγόνα, την καταστολή της κυβέρνησης Σαμαρά, περισσότερα δακρυγόνα, τα μαγκάλια, τις περικοπές, τις επιπλέον περικοπές, τον Φούχτελ, τους τραπεζίτες, τα γκραφίτι στους δρόμους της Αθήνας, εκείνο το τεράστιο «Βασανίζομαι», τις εκλογές του 2015, την ανάσα, το Ουάου, τη χρηματοπιστωτική ασφυξία, τις ουρές στις τράπεζες, τις απειλές, το ΟΧΙ, το τρίτο Μνημόνιο, τις αυταπάτες, τις εξεταστικές, ολομέλειες επί ολομελειών, προβλέψεις, στοιχεία, ΕΛΣΤΑΤ, Εurostat, τα πρωτογενή πλεονάσματα, χρηματοπιστωτικούς οίκους, υποβαθμίσεις, αναβαθμίσεις, αγορές, μαξιλάρι, Ιθάκη. Στην εξώπορτά μου στέκεται χαμογελαστός, ένας από αυτούς, με μπλε σακάκι, μπλε πουκάμισο, μπεζ παντελόνι «casual». Χαμογελάει. Τι να πω; Tι να πεις στον Γερούν Ντάισελμπλουμ; «Καλωσήρθατε στην Αθήνα». Δήλωση-κόλαφος.
Ευγενής και ευπροσήγορος, αφού ευχαριστεί για την πρόσκληση -ήταν ιδέα της ολλανδικής τηλεόρασης, κύριε Γερούν μου- κάθεται στο τραπέζι. Τι να σερβίρεις στον Ντάισελμπλουμ; Διάφορα κλισέ για το αίμα των Ελλήνων πολιτών δεν κρύβω ότι μου πέρασαν από το μυαλό αλλά αρκέστηκα σε σύγκλινο Μάνης, σφέλα Μάνης, λουκάνικο Μάνης, ελιές Μάνης, τηγανίδες Μάνης, ντοματίνια σούπερ μάρκετ. «Τσούγκρισμα».
Μετά τα «γεια μας» και «thanks for having me» μπαίνουμε στην κουβέντα και καταλαβαίνω όσο προχωράμε που λέει μεν ότι «φταίνε οι τράπεζες και το πολιτικό κατεστημένο» και ότι «η μεγαλύτερη ανησυχία του είναι η προοπτική των νέων ανθρώπων», ότι ακόμη και τώρα, 8 χρόνια μετά και ενώ η χώρα έχασε εν καιρώ ειρήνης 25% του ΑΕΠ, είδε την ανεργία των νέων να σκαρφαλώνει στο 50% σπάζοντας τα κοντέρ και το βιοτικό μας επίπεδο καταβαραθρώθηκε, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν έχει καταλάβει Χριστό. «Τσούγκρισμα».
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου