Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου, πιθανόν αν δεν υπήρχε βίντεο, να είχε περάσει στα «μονόστηλα», ως μία είδηση από τις δεκάδες που αποκαλύπτουν την ζούγκλα, τον μεσαίωνα, στον οποίο ζει η...
ελληνική κοινωνία, ώσπου ξαφνικά το αστυνομικό ρεπορτάζ γίνεται πολιτικό ρεπορτάζ.
Πρόκειται για τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας που ζει την απόγνωση, την απελπισία, την κρίση ως καθημερινότητα, φόβο, ανασφάλεια, μίσος: ο κοσμηματοπώλης κι όσοι λίντσαραν τον άτυχο νέο- δεν ήξεραν βέβαια ποιον χτυπάνε, αλλά το κάναν όταν κατάλαβαν πως είναι αδύναμος.
Ο «βιοπαλαιστής» όπως τον θέλουν πολλοί δεν ήθελε μόνο να προστατεύσει την περιουσία του- ή τη ζωή του, που δεν απειλούνταν, αλλά ήθελε αίμα- με οργή και μίσος, όπως αυτό που ζητούν επίσης κι όσοι θέλουν εκδίκηση, βλέποντας τους ενόχους σε όλους τους «νοικοκυραίους».
Το Ποτάμι πρώτο, έβγαλε ανακοίνωση για «το μαύρο σύννεφο που καλύπτει πολλές περιοχές της χώρας. Φόβος, ανασφάλεια, άνθρωποι αβοήθητοι στον πάτο της εξαθλίωσης, μικρές και μεγάλες εγκληματικές πράξεις, ανομία, κάτοικοι που φοβούνται την σκιά τους, μετανάστες και πρόσφυγες εγκλωβισμένοι, θυμωμένος κόσμος που ξεσπά όπου μπορεί».
«Οπλοφορούσε ο Ζακ; Με τι απειλή έκανε τη ληστεία; Υπήρξε συμπλοκή πριν τις κλοτσιές που είδαμε στο βίντεο; Και μετά τις κλοτσιές; Πώς συμπεριφέρθηκαν οι εκπαιδευμένοι αστυνομικοί; Τον χτύπησαν για να τον ακινητοποιήσουν; Σε ποιο σώμα φόρεσαν χειροπέδες; Δεν ήταν φανερό ότι παραπατούσε, σερνόταν και δεν ήταν απειλή για κανέναν παρά μόνο για τον εαυτό του;».
Την ώρα αυτή που οργανώνονται διαδηλώσεις είναι πια γνωστό ότι επρόκειτο για ακτιβιστή ομοφυλόφιλο, γνωστό με το μικρό του όνομα και οι πρώτες αντιδράσεις ότι δεν επρόκειτο για ληστή μπορεί να υποκρύπτουν πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια πράξη, αν ήταν.
Οι τελευταίες ειδήσεις λένε πως δεν είναι σαφές από τι προκλήθηκε ο θάνατος, αλλά αυτό δεν αναιρεί το λυντσάρισμα και δίπλα στην φριχτές εικόνες, εμφανίζεται μια άλλη μακάβρια: οι αστυνομικοί που επενέβησαν αμέσως μετέφεραν στον Ευαγγελισμό, ένα νεκρό με χειροπέδες.
Η κοινή γνώμη ευαισθητοποιείται πολύ γρήγορα, αλλά διχάζεται κιόλας. Ένα κανάλι σπεύδει να αξιοποιήσει την επικαιρότητα για να κάνει μια σφυγμομέτρηση που το κανάλι του Καρατζαφέρη θα κάνει πιο σαφή: «Είστε υπέρ της ηρωoποιήσεως του επίδοξου ληστή, ομοφυλόφιλου και οροθετικού;».
Προφανώς ο κοινωνικός φασισμός βρίσκεται εδώ και δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα. Άγνωστη ήταν η πολιτικοποίηση του φασισμού με ένα τρόπο που θάπρεπε να αναμένεται: οι φασίστες που μύρισαν αίμα, έκαναν τη δική τους συγκέντρωση έξω από το κοσμηματοπωλείο:
«Πρεζάκια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι». «Η αυτοάμυνα δεν είναι έγκλημα είναι ένστικτο».«Η σιωπηλή πλειοψηφία δεν θα υποκύψει ποτέ στην αριστερή σας τρομοκρατία».
Τώρα πια το θέμα ενός τόσο βίαιου θανάτου έχει πάρει πολιτικές διαστάσεις. «Το περιστατικό του άγριου λιντσαρίσματος που είχε ως κατάληξη τον θάνατο του Ζακ, εγείρει έντονα ερωτήματα, καθώς, την στιγμή που δεχόταν θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι, πλήθος κόσμου στέκονταν παραδίπλα και είτε παρατηρούσε αμήχανα είτε κατέγραφε σε βίντεο τις στιγμές της βαρβαρότητας» θα αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
«Δεν πρέπει, όμως, αυτό να ιδωθεί ως ένα μεμονωμένο και ατυχές περιστατικό. Παρόμοιες εγκληματικές πρακτικές έχουν καταγραφεί και στο παρελθόν». Η νεολαία συνδέει το θέμα -«δεν ξεχνάμε ότι ο Ζακ δεν πέθανε επειδή έπεσε στην τζαμαρία»- με τον θάνατο του Γρηγορόπουλου και του Φύσσα, τις δολοφονικές απόπειρες εναντίον «κάθε συντρόφου και κάθε συντρόφισσας, πρόσφυγα και μετανάστη».
Μερικοί θα συνδέσουν το θέμα με την επίθεση σε βάρος του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα -από ακροδεξιούς «για την Μακεδονία» που αν δεν είχε επέμβει έγκαιρα μπορεί να είχε τραγικό αποτέλεσμα όταν μια αγέλη ακροδεξιών του επιτέθηκε.
Ο φασισμός -που υπάρχει στην κοινωνία- δεν περιορίζεται βέβαια στη δράση της Χρυσής Αυγής, που, όπως την εποχή του Χίτλερ, δεν είναι η μόνη οργάνωση που τον εκφράζει πολιτικά κι από αυτή την άποψη θα πρέπει να αναζητηθεί μια απάντηση στο ερώτημα αν ο κοινωνικός φασισμός γεννά τις φασιστικές/ ναζιστικές οργανώσεις ή αν αυτές τον εκπέμπουν με σαφείς στόχους στην κοινωνία.
Ο ρατσισμός -φυλετικός ή κοινωνικός προηγείται του φασισμού και οι νεοναζιστές δεν εμφανίστηκαν μετά τους μετανάστες, αλλά ήταν εδώ από καιρό για να τους περιμένουν. Το «μεταναστευτικό» όμως διόγκωσε το νεοναζιστικό κίνημα και του έδωσε πολιτική έκφραση μέσα στην οικονομική κρίση.
Εδώ τώρα βλέπουμε καθαρά πως συνδέονται οι μετανάστες, με τα «πρεζάκια», του gay και την Αριστερά- που εκτός των άλλων «προδίδει» και τη Μακεδονία «μας». Το κοινό όλων αυτών είναι πως είναι αδύναμοι και μια προσεκτική ματιά θα μας δείξει πως οι νεοναζιστές δεν χτυπάνε πλούσιους μετανάστες π.χ. βορειοευρωπαίους και αστούς- γενικά «δυνατούς» και «υγιείς»- και σε κάθε περίπτωση έχουν σαν στόχο -με βία- το σώμα.
Οι αξίες αυτού του νέου φασισμού είναι όπως πάντα η ιδιοκτησία, η πατρίδα- η γη μας- που κινδυνεύουν από τους ξένους και τους κομμουνιστές, αλλά και τους ομοφυλόφιλους βεβαίως -αν και στον βορειοευρωπαϊκό πιο προηγμένο νεοναζισμό εξαιρούνται αν είναι λευκοί, Ευρωπαίοι και ηγέτες των κινημάτων που συχνά αντιπαραθέτουν τον χριστιανισμό απέναντι στους -κατώτερους- μουσουλμάνους.
Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έζησε μια καταστροφή, τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, αλλά παρόλα αυτά έχει κοσμηματοπωλεία στην Ομόνοια που επιχειρούν να ληστέψουν όχι απαραίτητα μετανάστες, αλλά και παιδιά που ζουν στην διπλανή πόρτα. Η κόλαση είναι δίπλα μας, αλλά δεν έχουμε πάντα βίντεο από αυτήν.
Η στέρηση γεννά βία κι όλα αυτά είναι στιγμιότυπα ενός εμφύλιου πολέμου που μπορεί να έρχεται από το μέλλον, σε μια κοινωνία που ζει γεμάτη φόβο κι ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης όχι μόνο σε «θεσμούς», αλλά και στον διπλανό -με το όπλο στο χέρι.
Μια κοινωνία σε απόγνωση, σε απελπισία όπου η πολιτική εκφράζεται με μίσος, οι αγέλες κι ο όχλος επιστρέφουν και η ιδεολογία γυρίζει πίσω σε θέματα που υποτίθεται είχαν γίνει «κατακτήσεις». Προφανώς- όπως δείχνουν τα πράγματα στην Ευρώπη και την Αμερική- καθώς το πολιτικό ρεπορτάζ ταυτίζεται με το αστυνομικό πολύ συχνά- η Δύση μάλλον γυρίζει προς τα πίσω και πρέπει η πολιτική να υπερασπιστεί πράγματα αυτονόητα που δεν είναι δεδομένα.
Ο κοινωνικός φασισμός υπερβαίνει τον νεοναζισμό -που μπορεί και να απορρίπτει τον Χίτλερ ως απαρχαιωμένο. Υπάρχει πολύς φασισμός μέσα στην κοινωνία, πέρα από το 7% της Χρυσής Αυγής και πολύς δρόμος μπροστά ακόμα. Και μέσα στη μεγάλη εικόνα τελικά έχει πολύ λίγη σημασία αν ο Ζακ Κωστόπουλος, είχε ή δεν είχε μαχαίρι, αν πέθανε από χτυπήματα του όχλου ή των αστυνομικών, αν πήγε να ληστέψει ή όχι.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως η ελληνική κοινωνία μέσα σε ένα σκοτάδι που δεν είναι φανερό πόσο πηχτό είναι, μέσα στο φόβο και την απειλή, μαζί με ένα μεγάλο μέρος του πλούτου της έχασε κι ένα μέρος του ανθρωπισμού της, προσχώρησε στη βαρβαρότητα και πρέπει να ξανα- ανθρωπιστεί...
Νίκος Λακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου