μια σειρά σκεπτόμενων ανθρώπων και πολλά ΜΜΕ έσπευσαν να καταδικάσουν το ανατριχιαστικό περιστατικό. Αλλά δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: Τι θα έλεγε αν μπορούσε να ερωτηθεί, η «σιωπηρή πλειοψηφία». Πόσοι θα είχαν διαφορετική γνώμη και θα έλεγαν «καλά του κάνανε»;
Διαβάζω το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου - αυτόπτη μάρτυρα Χρήστου Καλλιμάνη στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Μπροστά μου μια καλοβαλμένη κυρία αναφωνεί: «Αυτούς θα πρέπει να τους σκοτώνουν επί τόπου». «Κατευθείαν στο κεφάλι» υποστηρίζει με περίσσια γενναιότητα ο μεσήλικας δίπλα μου. Ένας τρίτος «αγανακτισμένος» ρωτάει τον αστυνομικό γιατί δεν του έσπασαν το κεφάλι και εκείνος απαντά: «Αν του σπάγαμε το κεφάλι, σε δέκα λεπτά θα φώναζαν οι δημοσιογράφοι για τον “χούλιγκαν αστυνομικό”».
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πολλά ΜΜΕ έχουν συμβάλλει σημαντικά στη καλλιέργεια αυτού το κλίματος, με τα καθημερινά «ρεπορτάζ» τρόμου για την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια στο κέντρο της Αθήνας. Μικρά περιστατικά παραβατικότητας μεγεθύνονται και ο «Ρουβίκωνας» παρουσιάζεται μεγαλύτερος από τον Αμαζόνιο. Tα επίσημα στοιχεία της αστυνομίας παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα. Το 2017, σε σύγκριση με το 2016, μειώθηκαν οι ανθρωποκτονίες σε ποσοστό 3,7%, οι ληστείες σε ποσοστό 9,6%, ενώ μια μικρή αύξηση της τάξης του 0,8 %, καταγράφεται στις κλοπές - διαρρήξεις. Που οφείλεται ο κοινωνικός εκφασισμός και τι πρέπει να γίνει;
Ας δούμε λοιπόν το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο επωάζεται το αυγό του φιδιού. Στη έρευνα της διαΝΕΟσις, σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, που δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα, 1 στους 10 Έλληνες δηλώνει πως έχει πέσει θύμα ενός εγκλήματος κατά το τελευταίο έτος, ενώ 3 στους 10 δηλώνουν πως στη γειτονιά στους συμβαίνουν «συχνά» ή «πολύ συχνά» ληστείες. Προφανώς πρόκειται για διαρρήξεις, παρά για εγκλήματα και ληστείες. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι παρουσιάζονται διαφορετικά στα μάτια των πολιτών, είναι χαρακτηριστικό.
Τα στέκια τοξικοεξαρτημένων σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας και η ανεξέλεγκτη δράση των εμπόρων ναρκωτικών εντείνουν την εικόνα. Η συχνά αδιάφορη στάση ή η αδυναμία της Αστυνομίας απέναντι σε επανειλημμένες εκκλήσεις και κραυγές αγωνίας (χρειάστηκε να χάσει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος στου Φιλοπάππου για να αντιμετωπιστεί (;) το φαινόμενο των καθημερινών επιθέσεων εναντίον τουριστών στη περιοχή της Ακρόπολης) ενισχύουν την ιδέα της αυτοδικίας που προωθεί η ακροδεξιά τύπου Αδώνιδος Γεωργιάδη: «H Ελλάδα είναι μια χώρα που φοβάται», δήλωνε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ πριν εξηγήσει γιατί θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη καραμπίνα στο σπίτι του σε περίπτωση εφόδου 2 ληστών. Καθώς, σε αυτή τη περίπτωση τo Δικαστήριο θα αναγνώριζε πολλά ελαφρυντικά στη στάση του αφού θα ήταν δυσδιάκριτα τα όρια «μεταξύ αυτοδικίας και αυτοάμυνας».
Σε μια χώρα όπου η αντιπολίτευση δεν διστάζει να επιδίδεται σε τυμβωρυχία ακόμη και για τις πυρκαγιές, η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει ριζικά μέτρα, ώστε η αστυνομία να περιορίσει τις διαρρήξεις και την παραβατικότητα - όχι να βαράει με γκλομπ έναν ετοιμοθάνατο. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι παραβάτες αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους, δεν λιντσάρονται, δεν στέλνονται στα κάτεργα. Είναι επίσης επιτακτική ανάγκη η αλλαγή της εικόνας στην Αθήνα. Όχι βέβαια με επιχειρήσεις σκούπα κατά ναρκομανών, που απλώς θα τους μεταφέρει, την επομένη, σε άλλη πλατεία. Αλλά με μια διαφορετική πολιτική για τους χρήστες ουσιών που θα έπρεπε ήδη να είχε μπει σε εφαρμογή: στη Ζυρίχη, όπου το κεντρικό πάρκο της πόλης είχε γεμίσει από τοξικοεξαρτημένους και σύριγγες, οι αρχές τόλμησαν να χορηγούν ηρωίνη στα νοσοκομεία της πόλης, σώζοντας ζωές νέων ανθρώπων και αφοπλίζοντας τους εμπόρους. Ο εκφασισμός αντιμετωπίζεται με πράξεις. Όχι με ξόρκια, καταδίκες και ευχολόγια...
Στέλιος Κούλογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου