Αλλά...
βλέπω στο βάθος του κυκλώνα μια πρόσκαιρη αναστάτωση που αξίζει τον κόπο, καθώς εκτρέπει το καθεμέρα μας από τη ρότα που ξέρουμε… Λέω καλημέρα στην ανήσυχη γατούλα της αυλής, χαμογελάω στις πριγκίπισσες των δρόμων, τις νεραντζιές και ανοίγω τις σημειώσεις της εβδομάδος:
1) Τσίπρας-ΗΠΑ: Εκείνος ο παλιός της Δεξιάς είχε πεί «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Ετούτος ο νεαρός της Αριστεράς « το τερμάτισε», που λένε κι οι πιτσιρικάδες: «Ο καλύτερος στρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή είναι οι ΗΠΑ». Ρεαλισμός που ξαφνιάζει ακόμη και τους θιασώτες της αστερόεσσας, ενώ προκαλεί αμηχανία στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο ρεαλισμός αυτού του τύπου-παρά τα θετικά του- εγκυμονεί τον κίνδυνο να θεωρείται εφεξής δεδομένος ο ρεαλιστής ηγέτης. Οπερ θανάσιμο. Και για τη χώρα και για τον ίδιο.
2) Λουτσέσκου: Καλός προπονητής ο Ρουμάνος του ΠΑΟΚ, αλλά το ΄χει παρακάνει. Αυτά τα περί Χίτλερ και ελληνικού πρωταθλήματος είναι και ανόητα και προκλητικά. Κάποιος να τον μαζέψει.
3) Γλαύκα ες Αθήνας: Νάτος πάλι ο Νταϊσελμπλουμ. Σκληρά, με πολλές αποτυχίες τα προγράμματα διάσωσης, είπε… Εκ των υστέρων, φυσικά. Όπως κάνουν οι περισσότεροι δήμιοι των λαών και των εθνών ,καθώς και τα εντεταλμένα τσιράκια τους… Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί κλυδωνίζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση και αυξάνεται η δυσπιστία του κόσμου.
4) Ερντογάν: Αυταρχικός; Σατράπης; Σουλτάνος; Πες ο,τι θέλεις και δεν θα πέσεις εξω. Όμως έχει στόφα ηγέτη. Συγκρούεται, υποχωρεί, επανέρχεται, παζαρεύει, συνάπτει συμμαχίες ,τις διαλύει και ούτω καθεξής. Εχει μια χώρα-κλειδί, βέβαια, και διευκολύνεται στους (επικίνδυνους) ελιγμούς. Αλλά «το ΄χει».
Δες τις κινήσεις των ημερών: Αναθέρμανση των σχέσεων με το Ισραήλ, επίσκεψη στη Γερμανία, θεαματική αποχώρηση από την αίθουσα μόλις ανέβηκε στο βήμα ο Τράμπ. Και δεν αποκλείεται αύριο -μεθαύριο να απελευθερώσει τον Αμερικανό πάστορα και να τα ξαναβρεί με τις ΗΠΑ.
Όμως όλα έχουν όριο στη διεθνή σκηνή. Και ίσως κάποια μέρα να πληρώσει ακριβά ο Ερντογάν τις θεαματικές πιρουέτες…
…Καθώς κλείνει τις κουρτίνες της η μέρα, στην οθόνη του μυαλού μου περνάνε οι φρικώδεις στιγμές στη Γλάδστωνος, οι απεχθείς κραυγές των μαυροντυμένων μπροστά στο κοσμηματοπωλείο, οι βαριοπούλες των αφασικών στα μαγαζιά της περιοχής και οι ανήσυχες κάλπες για το δημοψήφισμα στη γείτονα.
Κι όπως μιλούν για τον κυκλώνα τα δελτία, θα ήθελα να βρίσκομαι σ΄ένα φάρο στην άκρη της Μεσσηνίας. Να χαζεύω τα «ωκεάνια κύματα» και την «πολυθόρυβη ερημιά της θάλασσας»…
Υ.Γ. Κι όμως «στο μάτι του κυκλώνα» επικρατεί νηνεμία…
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου