«Οι φιλελεύθεροι -όλων των δογμάτων, από τους alt-right libertarians ως τους κεντρώους liberals- είμαστε οι κομμουνιστές της εποχής: Πολυδιασπασμένοι και υπό διωγμόν». Κανονικά η αναφορά του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στον...
κομμουνισμό συνιστά υλικό κωμωδίας.
Κυριάρχησε δικαιολογημένα ο χαβαλές για τη σύγκριση με την Αριστερά και πέρασε σε δεύτερη μοίρα η αναφορά στην alt-right Δεξιά, την οποία βρίσκω πιο ενδιαφέρουσα. Η σύγκριση με την Αριστερά είναι εύλογη.
Η απάτη του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί για να εξαλείψει το ιστορικό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Αυτό δεν είναι
δική μου εκτίμηση, προκύπτει από το ότι σε μια χώρα που αριστεροί βασανίζονταν και φονεύονταν για τις ιδέες τους ενώ δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών, κάθε φορά που κάποιος θέλει να παραστήσει τον άδικα βασανισμένο, η αναφορά του είναι η Αριστερά. Και εδώ που τα λέμε, ποια θα ήταν; (Οι Εβραίοι, θα έλεγε κανείς, αλλά δεν είναι καλή ιδέα).
Φτάνει έτσι στο κωμικό σημείο να συγκρίνει την (απαράδεκτη) σύλληψη του δημοσιογράφου Θανάση Μαυρίδη με τις διώξεις των κομμουνιστών. Συγκρίνει τον άνθρωπο που φωτογραφήθηκε με τα χέρια πίσω από την πλάτη και γράφτηκε ανοήτως ότι του πέρασαν χειροπέδες, με τη στάση ηρώων που πέταξαν τη ζωή τους στη φωτιά για δεκαετίες.
Μπροστά σε αυτή την αστεία αμετροέπεια (που δεν είναι ασυνήθιστη όμως γι’ αυτόν τον τόσο καλομαθημένο πολιτικό χώρο) εμένα μου έκανε εντύπωση κάτι άλλο, που το παραμέρισε κάπως η κωμική διάσταση του πράγματος.
Τι είναι ένας alt-right libertarian; Ξεκινούμε από την alt-right δεξιά, που είναι απλώς η ακροδεξιά. Αρνητές του ολοκαυτώματος, οπαδοί της λευκής υπεροχής κλπ μπουμπούκια. Μπορείς να είσαι και libertarian και ακροδεξιός; Θεωρητικά όχι. Εξ'ου και ο διαβόητος Milo Yiannopoulos διευκρίνισε σε συνέντευξή του ότι τελικά δεν είναι libertarian, παρά τα όσα κατά καιρούς είχε πει.
Θεωρητικά ο φιλελευθερισμός αντιστρατεύεται κεντρικές έννοιες της ακροδεξιάς, από τις οποίες μια αντιπαραβολή μπορεί κανείς να βρει σε αυτό το άρθρο. (Στα ελληνικά είναι κατατοπιστικό και ενδιαφέρον το άρθρο του Σωτήρη Μητραλέξη στο σχετικό αφιέρωμα στον Φιλελευθερισμό του 3ου τεύχους του Νέου Πλανόδιου. Μεταξύ άλλων και για τη διάκριση μεταξύ liberal και libertarian, που χάνεται στη μετάφραση).
Η πρακτική πολιτική έχει ως γνωστόν διαφορετικές ευαισθησίες και απαιτήσεις από τη θεωρητική έρευνα, λοιπόν πολλές φορές εμφανίζονται πολιτικά προγράμματα που είναι κάπως αντιφατικά, αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν.
Επίσης, η απάντηση έγκειται ενίοτε σε αυτό που ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό, που όλοι οι οπαδοί του προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει: Ότι δηλαδή πρόκειται για μια ταμπέλα ιδεολογικής προπαγάνδας που χρησιμοποιεί η Αριστερά, αλλά δεν αντιστοιχεί ιστορικά ή θεωρητικά σε κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα. Διαβάστε αυτό το άρθρο στον Guardian για να βεβαιωθείτε ότι δεν είστε τρελοί, ότι ο νεοφιλελευθερισμός υπάρχει και ότι το γεγονός ότι οι Έλληνες φιλελεύθεροι είναι συνήθως υβριδικοί ακροδεξιοί με σύγχυση ταυτότητας δεν οφείλεται σε τερτίπια μιας ψυχολογικής περιπτωσιολογίας. Σε αυτό το άρθρο θα βρείτε και τη συγκινητική πληροφορία ότι όταν ο Χάγεκ συνάντησε τη Θάτσερ (θυμάστε, μια δυναμική κυρία που ήταν επίσης φίλη του Πινοσέτ - δεν το λέω για κακό), ρωτήθηκε μετά πώς του φάνηκε και είπε μόνο: Είναι τόσο όμορφη!
Δεν θα μπορούσε να είναι τυχαίο που τόσοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως φιλελεύθεροι του δημόσιου λόγου, όπως ο Θάνος Τζήμερος, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος κ.α. είναι χρυσαυγίτες αστικής κοινωνικής προέλευσης. Έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό (εντάξει, ο Τζήμερος δεν έχει σπουδάσει, αλλά εγώ δεν διακατέχομαι από άγχος αριστείας, τα προσπερνώ αυτά), κάνουν αξιοσέβαστες δουλειές, αλλά είναι φασίζοντες. Γιατί πώς αλλιώς να σχολιάσει κανείς ότι ο Μπογδάνος ανησυχούσε μήπως έχει πιεστεί ψυχολογικά ο Ρουπακιάς στο δικαστήριο; Ο Ανδριανόπουλος δέχεται τα συγχαρητήρια του Τζήμερου γιατί είναι ο μόνος φιλελεύθερος που ξέρει να μιλάει για τον ισλαμικό κίνδυνο, είδε το βίντεο της επίθεσης στον Ζακ Κωστόπουλο και σχολίασε ότι δεν θα καθόμαστε να μας ληστεύουν και να μας σκοτώνουν.
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει γράψει άρθρο με τίτλο «Ζητείται φιλελεύθερος», στο οποίο λέει πως το Μαξίμου «στοχοποιεί τεχνηέντως συλλήβδην τη συντηρητική παράταξη - κατ’ εξοχήν εκφραστή του (όποιου) φιλελευθερισμού στη χώρα μεταπολιτευτικά». Η παρουσία των όρων συντηρητικός και φιλελεύθερος στην ίδια φράση, με την ίδια ανασα, είναι πταίσμα. Στην περίπτωσή του έχουμε διολίσθηση σε ακροδεξιές θέσεις που δεν αποτελεί καθόλου περιστασιακή παραδρομή. Όταν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος θεωρεί διωκόμενη μειονότητα άξια υπεράσπισης την alt-right δεξιά, δεν έχουμε να κάνουμε με παρεξήγηση. Η φιλελεύθερη δεξιά μας γέρνει λίγο προς τα ακροδεξιά.
UPD: Λίγο μετά τη δημοσίευση, ο Κ. Μπογδάνος έσπευσε να σχολιάσει τη δήλωση των ιατροδικαστών λέγοντας: «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Πιο πολύ κι από τις απόψεις μας, τη ματιά μας στα πράγματα την προδίδει η αυθόρμητη χαρά και η λύπη μας. Ο Μπογδάνος θεωρεί ότι εχθρός του είναι το αριστερό τουίτερ...
Κωνσταντίνος Πουλής
thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου