Διήγηση μιας φίλης
Σε ολοκληρη την πολυκατοικία, μόνο το δικό του μπαλκόνι στον τρίτο οροφο ειχε φως. Και αυτό αμυδρό, μόλις που φαινόταν η σκιά του και...
κατι περισσότερο. Γυμνός απο τη μεση και επάνω, εδειχνε κοντά στα εβδομήντα. Για αρκετή ωρα καθόταν σε μια ασπρη πλαστική καρέκλα. Το μόνο που μαρτυρούσε οτι ηταν ζωντανός, ηταν οι αργές κινήσεις που εκανε καθε τόσο με το αριστερό του χέρι. Μια καύτρα απο ενα τσιγάρο σηκωνόταν ως το στόμα του και μετά πάλι κατέβαινε μεχρι ενα τασάκι. Ειχε ζέστη και ησυχία, αραιά και που ακουγόταν απο μακρυά ο θόρυβος ενός αυτοκινήτου. Μια στιγμή σηκώθηκε και χάθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο.
Η φίλη που τον παρατηρούσε, σκέφτηκε πως ο αγνωστος γείτονας του απέναντι διαμερίσματος θα πηγε για υπνο. Ηταν ηδη αργα. Ομως, λιγα λεπτά αργότερα αυτός γυρισε στη θέση του κρατώντας κατι στα χέρια του. Ακούστηκε ο θόρυβος ενός κουμπιού και η ησυχία καλύφθηκε απο τη φωνή του Ρούκουνα να τραγουδάει ‘’Τι σου λέγει η μάνα σου για μενα…’’. Ευτυχώς δεν ηταν η –πραγματική-εκτέλεση του Νταλάρα, μου είπε η φίλη. Επειτα, η σκιά σηκώθηκε, φάνηκε να λικνίζεται για λίγο, οσο κράτησε το τραγουδι, ισως και να το ψιθύριζε κι ολας. Ενας δεύτερος θύρυβος απο το κουμπί και ολα τέλειωσαν ετσι αδοξα (?). Μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο,αυτή τη φορα εσβησε και η λάμπα στο μπαλκόνι. Εμοιαζε να γνώριζε πως η φίλη τον παρατηρούσε και σαν να εδωσε μια μικρή παράσταση γι αυτήν.
Ενα βράδυ του Αυγούστου κάπου στα Πατήσια…
Γιάννης Παντελάκης (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου