Θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της...

Ετούτο το καλοκαίρι σκορπάει ενοχές κι ας μη φταις. Και το είχα ονειρευτεί ξέγνοιαστο στον δύσκολο, δικό «μου» χειμώνα. Του...
είχα τάξει ότι θα του κολυμπήσω όλες του τις θάλασσες, θα ταξιδέψω σε άγνωστους τόπους… Αρκεί να φεύγω!

Μετά ήρθαν οι φωτιές. Και ιστορίες άγνωστων ανθρώπων, έγιναν δικές μας. Εσκαγαν μύτη στα ξαφνικά μιας χαράς μας, στα ξαφνικά ενός, από ψυχής, αχχχχ! θαλασσινής βουτιάς, σε ένα γέλιο. Να στα στενέψει όλα, να στα διστάξει, να σε ντροπιάζει για ό,τι καλό νοιώθεις. Αφού δίπλα σου… 

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Ρέας Βιτάλη, πατήστε εδώ