Tη θυμάμαι σε κάποιο café του Ψυχικού, να καθόμαστε πλάι πλάι στο αυτοκίνητό της και να ανοίγω το πορτάκι στη...
θέση του συνοδηγού: Τσαϊκόφσκι, Χατζηνάσιος, Χατζιδάκις, Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Ζαφείρης Μελάς, Ραχμάνινοφ, μία σπάνια ηχογράφηση του Χόροβιτς, τα best of του Στράτου Διονυσίου. Όλα μαζί, ανακατεμένα, υλικά για έναν εύπλαστο εγκέφαλο, συστατικά μίας ροκ προσωπικότητας. Αυτό που ήταν κι εκείνη: «Ροκ είναι η αντίθεση του νορμάλ. Αν είχα ποτέ ένα όνειρο στη ζωή μου ήταν να γίνω νορμάλ», μου είχε πει. «Σχεδόν το έχω, είμαι πολύ κοντά πια. Δυστυχώς, όμως, γεννήθηκα abnormal. Αλλά -ευτυχώς- στη μουσική, δεν είμαι μόνο εγώ η μουρλή. Πολλές φορές, έχει τύχει να δω τους ίδιους που πήγαν σε μία εμφάνιση της Καμεράτα στο Μέγαρο, να πετάνε το βράδυ λουλούδια στην Πέγκυ Ζήνα. Στο σπίτι ακούω τα "Ζουζούνια" -αυτόν τον "Μπαρμπά Μαθιό" απέξω τον έχω μάθει- αλλά ακούμε με το παιδί μου και συναυλιακά. Και το "Δικό μου το δρόμο" του Τερζή, και λίγο από "Τα στέφανα" του θεού Χριστοδουλόπουλου. Ζω ένα δράμα! Μήπως μεγαλώνω ένα τέρας;». Η Ρίκα γελούσε πάντα πηγαία, έκανε σοβαρές κουβέντες με αστείο τρόπο και το αντίστροφο. Ευφυής – κι ας μην το παραδεχόταν ποτέ. Κουβέντες δικές της: «Ποτέ δεν χρειαζόμουνα πολλά για να γίνω ευτυχισμένη. Το 'χα! Δεν χρειαζόταν να κερδίσω την τάδε δουλειά, να αγαπήσω τον τάδε άντρα, ή να πάρω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο για να είμαι καλά. Ευτυχισμένη γίνομαι με το πρωινό ξύπνημα, με το ότι ξεκινάει μία καινούργια μέρα. Δεν έχω καλύτερο από τον καφέ μου το πρωί. Σαν βλαμμένο είμαι». ― Από τι θα προτιμούσατε να πεθάνετε; ― Από τα γέλια. Οι κουβέντες με τη Ρίκα ήταν πάντα σαν «μικρές αταξίες» (δική της έκφραση), μερικές μη politically correct συνεντεύξεις που είχαμε κάνει μαζί, «μικρές αλητείες»...
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ...
lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου