Κάτι ξέρει ο Βορίδης...

Μπορεί να συμβολίζει ό,τι το πιο σκοτεινό. Μπορεί με το μιντιακό ξέπλυμα των τελευταίων χρόνων να αποτελεί ό,τι πιο πολιτικά επικίνδυνο για τη Δημοκρατία μας. Μπορεί να είναι...
ό,τι είναι. Μπορεί να είναι αυτός που είναι κι αυτός που ήταν. Δεν παύει, όμως, να έχει και τα δίκια του. Γιατί περισσότερα δίκια βρίσκει κανείς στον Μάκη Βορίδη όταν επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στην εξ αριστερών κριτική που το κυβερνών κόμμα δέχεται από το καλοκαίρι του '15 και μετά.

Να τελειώνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, είπε ο σκληροπυρηνικός της Ν.Δ., σε αντίθεση με αυτούς που τόσο βολικά για τους ίδιους βάφτισαν το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ως τον πιο χρήσιμο υπηρέτη του ευρωπαϊκού και ντόπιου κατεστημένου που θα αποχωρήσει ησύχως από το πολιτικό προσκήνιο άμα τη ολοκληρώσει του έργου του. Να τελειώνουμε με την Αριστερά, είπε ο ακροδεξιός βαρώνος της Ν.Δ. σε αντίθεση με αυτούς που τόσο βολικά απαξιώνουν το ταξικό και κοινωνικό πρόσημο όσων ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει στη Βουλή και την κοινωνία.

Να εξοστρακίσουμε μια και καλή την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, είπε με κάθε ειλικρίνεια ο Μάκης Βορίδης διαβλέποντας τη σειρά των μέτρων που η κυβέρνηση δρομολογεί για την επόμενη των Μνημονίων ημέρα. Γιατί φασίστας μπορεί να είναι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας αλλά ανόητος δεν είναι. Γιατί ακροδεξιός μπορεί να είναι αλλά ηλίθιος δεν είναι.

Βλέπει τι γίνεται και κυρίως βλέπει τι έρχεται ο Βορίδης και λέει αυτά που λέει. Αυτά που λέει, όσο επικίνδυνα και αντιδημοκρατικά ακούγονται τόσο αντικατοπτρίζουν το άγχος και την αγωνία της Ν.Δ. και των βαρώνων της που πασχίζει να ανακόψει επικοινωνιακά την κυβερνητική αντεπίθεση με ανοησίες περί παροχολογίας. Νεοδημοκρατικές ανοησίες που εξοργίζουν την κοινωνία καθώς η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η αύξηση του κατώτατου μισθού μόνο ως “παροχές” δεν λογίζονται στο πορτοφόλι και στη συνείδηση των εργαζόμενων. Εκτός όμως από τις φτηνές αντιπολιτευτικές τρακατρούκες της Πειραιώς, υπάρχει και η ειλικρινής αγωνία του Μάκη Βορίδη που εκφράζει αυτό που η εξ αριστερών αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Και μιλάμε για την αγωνία ορισμένων για το αποτύπωμα της Αριστεράς στο κρίσιμο χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από τις επόμενες εκλογές.

Από την στήλη "Στα ψιλά" του Πέτρου Κάτσακου (ΑΥΓΗ)