«Ακούω πάλι τους ανθρώπους να ουρλιάζουν»...

"Για τα άτομα που κινδύνευσαν στην πυρκαγιά ή που έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, η επόμενη μέρα είναι πολύ επώδυνη και...
η ψυχική αναστάτωση αναπόφευκτη. Είδαν τη ζωή τους να απογυμνώνεται από κάθε προστατευτικό κέλυφος, να διακυβεύεται η αξία της, να αναποδογυρίζει σε μια στιγμή και να χάνει τον ορίζοντά της. 
Η γειτονιά τους, που μπορεί να ήταν ταυτισμένη με τη χαρά και την ομορφιά, έγινε μια τοπογραφία τρόμου. Είναι αναμενόμενο να παραπαίουν μεταξύ ξεσπάσματος και απόσυρσης, μεταξύ πολλαπλής θυματοποίησης και ενοχοποίησης, μεταξύ της ανάγκης για λήθη και της προσκόλλησης της μνήμης στην πηγή του πόνου. Όσο σημαντικό είναι να σκύψουμε από πάνω τους και να τους φροντίσουμε, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην παθολογικοποιήσουμε την αντίδρασή τους: Ο πόνος, η θλίψη, ο θυμός, η αγωνία, είναι απολύτως λογικές αντιδράσεις μετά από ένα τόσο οριακό και βίαιο συμβάν.

Οι ζωές μας δεν είναι ρυθμισμένοι αλγόριθμοι που επαληθεύονται σε όλες τις συνθήκες. Οι ζωές μας διαταράσσονται, τσακίζονται και αναγεννιούνται. Γι’ αυτό το δίκτυο ψυχικής υγείας που έχει συγκροτηθεί ξέρει ότι πρέπει να δώσει χώρο και χρόνο στους ανθρώπους να εκφραστούν και να αποφορτιστούν και ταυτόχρονα να είναι εκεί, για να βοηθήσει όσους δεν μπορούν να ξεφύγουν από το φάσμα του πένθους.

«Έκανα μια ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό. Ήθελα κάπως να βοηθήσω, επειδή ήξερα ότι θα προκύψει ανάγκη. Η εσωτερική καταστροφή, το πένθος, η απώλεια, θα είναι μεγάλα και θα το διαπιστώσουμε, όταν καταλαγιάσει το φαινόμενο. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα τώρα. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που ήρθαν σε μένα αντιμετωπίζουν διαταραχές ύπνου. “Δεν μπορώ να κοιμηθώ, ακούω πάλι τους ανθρώπους να ουρλιάζουν, ανησυχώ”: Αυτά λένε. Είναι φυσιολογική η αντίδραση. Είναι λογικό κάποιος να νιώθει ανασφαλής, να φοβάται, να μην μπορεί να κοιμηθεί".

Aπόσπασμα, από το κείμενο της Μαρίας Λούκα, στο Vice.
Διαβάστε το, ολόκληρο, ΕΔΩ...