τσέπη να τα βρει, οι άλλοι νόμισαν ότι ψάχνει το όπλο του και τον γάζωσαν.
Στο αυτοκίνητο, που κορνάροντας δαιμονισμένα τον πηγαίνει στο νοσοκομείο, δίπλα του κάθεται η γυναίκα του και η τετράχρονη κόρη τους. Η σύντροφός του δεν ουρλιάζει, δεν έχει πάθει αμόκ, δεν τον σφίγγει στην αγκαλιά της, αλλά τον βιντεοσκοπεί! Εκείνος, μέσα στα αίματα, πιθανόν να παίρνει τις τελευταίες του ανάσες, αλλά κανένα χάδι.
Είναι αυτό ψυχραιμία; Πόσο σταθερό μπορεί να είναι το χέρι απέναντι στη φρίκη, στον πανικό, στην απόγνωση; Πώς, αντί να δώσεις και τα δυο σου χέρια και να παρακαλάς να φυτρώσουν κι άλλα για να βοηθήσεις, κρατάς το όποιο μαραφέτι και βιντεοσκοπείς;
Γέμισαν η τηλεόραση και το διαδίκτυο από βίντεο με σκηνές από τις στάχτες της φωτιάς, από το εφιαλτικό -εκείνο το απόγευμα- Κόκκινο Λιμανάκι, από τον πόνο, την απόγνωση και το θανατικό. Και ειδικά στο διαδίκτυο όσοι τράβηξαν αυτές τις σκηνές επιβραβεύτηκαν με «like», εικονικά δάκρυα και ουάου.
Αυτοί που απαθανάτιζαν αυτές τις εικόνες δεν ήταν επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, ούτε άλλωστε και η κυρία Καστάιλ, αλλά οι συνάνθρωποι, οι γείτονες, οι γνωστοί.
Πώς μέσα στην οδύνη κρατήθηκε σταθερό το χέρι; Πώς πήγαινε κοντά ο φακός στα πρόσωπα, πώς κέντραρε στα τρομαγμένα μάτια, στην απελπισία;
Επαγγελματίες φωτορεπόρτερ -και ειδικά εκείνοι που καλύπτουν πολέμους ή «σκληρά» γεγονότα- λένε ότι παίρνουν συχνά ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς γιατί ό,τι αντικρίζουν τα μάτια περνάει δηλητήριο στη ζωή τους.
Τα γεγονότα όσο σκληρά κι αν είναι -λένε- πρέπει να καταγράφονται γιατί με αυτόν τον τρόπο κινητοποιούνται συναισθήματα και συνειδήσεις. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά από την άλλη, δεν γίνεται να εμπλέκεσαι στενά και συναισθηματικά με το συμβάν και να φωτογραφίζεις. Οπως δεν γίνεται κι όταν το «θέμα» ξεφεύγει και δεν ελέγχεται από κανένα ίχνος ψυχραιμίας και επαγγελματισμού, διότι ακόμη και περαστικός να είσαι, δεν θα φωτογραφίσεις τον Αϊλάν, παρά θα τρέξεις φιλί να δώσεις...
Δεν μπορεί να γίνεται αλλιώς...
Σταυρούλα Ματζώρου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου