ίδιο γυρίζουν και εκείνες που δεν περάσαμε! Όπως ο καφές που όλο προγραμματίζαμε να πιούμε εκτός δουλειάς, όταν οι επαγγελματικοί μας δρόμοι ξανάσμιξαν μετά από χρόνια στη Live, αλλά συνεχώς το αναβάλλαμε:
** Τον Γενάρη του 2014, στη γιορτή του, μου έγραφε στο ίνμποξ του fb απαντώντας στις ευχές μου: «...να 'μαστε καλά του χρόνου και να αντέχουμε (και να κανονίσουμε να βρεθούμε κάνα βραδάκι!)»
** Τον Γενάρη του 2015, πάλι στη γιορτή του: «...σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές, και σε σένα τα καλύτερα, να αντέχουμε και να χαμογελάμε!»
** Ενδιάμεσα, τον Οκτώβρη του 2014, σχολιάζοντας ένα κείμενό μου που του άρεσε, για τον θάνατο του Σπύρου Ζαγοραίου (ο Γιάννης ήταν καλός γνώστης του λαϊκού τραγουδιού), μου έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «(...) εγώ άκουσα τον Ζαγοραίο 2-3 φορές τη δεκαετία του '90, μια φορά στην Αστροφεγγιά στα Πατήσια, με Ρεπάνη». Και απνευστί, χωρίς τελεία, χωρίς κόμμα, αλλά με τρία ερωτηματικά, κατέληγε: «θα πιούμε κάνα καφέ;;;»
Τα διαβάζω αυτά τώρα, στην αλληλογραφία που πάγωσε σαν στοπ καρέ, και σκέφτομαι την ειρωνεία της ζωής (και του θανάτου): ότι τελικά ήπια τον καφέ τού Γιάννη στον αποχαιρετισμό για το ταξίδι του στην Αιωνιότητα και στην Παντοτινή Μνήμη. Το έκανα πριν τρία ακριβώς χρόνια από σήμερα, στα μισά του Αυγούστου του 2015, παρέα με τους εκατοντάδες φίλους, αλλά χωρίς εκείνον.
Σήμερα (καθώς αυτά που φεύγουν πάντα μας κυνηγούν) εξακολουθώ νιώθω το κενό του Γιάννη το ίδιο έντονο. Σαν μια χαμένη ψηφίδα –μαζί με τόσες άλλες– στο ψηφιδωτό της ζωής μου, το διάστικτο από οδυνηρά αμήχανα κενά που πληθαίνουν με οριστικές απουσίες συγγενών, φίλων, γνωστών, αγαπημένων. Προσπαθώ από τότε να είμαι συνεπής (αλλά δεν ξέρω πόσο το πετυχαίνω) απέναντι στην τελευταία ευχή του, τον Γενάρη 2015, και ας φάνηκε εκείνος βασανιστικά ασυνεπής: «…να αντέχουμε και να χαμογελάμε».
Και ακόμα προσπαθώ να μην αφήνω, πλέον, τις ευκαιρίες για συναντήσεις με φίλους. Γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πόσες ακόμα ευκαιρίες έχουμε στον σάκο του βίου μας. Η ζωή δεν έχει πρόβες, επαναλήψεις και επιστροφές. Επιστρέφουν μόνο οι στιγμές από τους δρόμους της Μνήμης. Η ζωή είναι μια και έξω. Ό,τι προλάβουμε και όσους χαρούμε...
Διον. Βραϊμάκης
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου