"Αυτό συζητάμε, εξάλλου, τόσες μέρες και διαφωνούμε για την Παπατέτοια και τις Χρυσές Αυγες και όλα αυτά"...
Μαμά και γιος.
Γερμανοί.
Ο μπαμπάς είναι ένας ξανθός γίγαντας που δεν φαινεται στην εικόνα.
Ο μικρός τα σπάσε με τον μπαμπά, επειδή ήθελε...
να πάρει μια μπαλα κι εκεινος δεν τον άφηνε. Κατέβασε μούρη. Ήρθε η μαμά, του δε ρέσκιου. Της κλάφτηκε, τον πήρε, πήγαν μια βολτα μιλώντας.
Καθημερινότητα...
Με ρώτησε κάποιος αν νομίζω ότι μπορεί να αγαπήσει κανεις ένα υιοθετημένο παιδί σαν δικό του. Κι εγώ τη βρήκα εντελως άκυρη την ερώτηση αυτή.
Όλα τα παιδιά υιοθετημένα είναι, έτσι νομίζω εγώ.
Δεν μας ανήκουν.
Βρέθηκαν στα χέρια μας και εμεις είμαστε απλως αυτοί που έχουμε αναλάβει να τα φροντίσουμε και να δουλέψουμε μαζί τους μέχρι να σταθούν στα πόδια τους.
Άσπρα παιδιά, μαύρα παιδιά, παιδιά με βούλες ή ρίγες, ή καρό...
Είναι και ένας θεμελιώδης διαχωρισμός των ανθρώπων αυτός:
Απ τη μια είναι εκεινοι που έχουν ως βασικό στόχο να διαιωνίσουν το γονίδιό τους, τη φυλή τους, το εθνος τους.
Κι από την άλλη ειναι εκεινοι που έχουν ως βασικό στόχο να φροντίσουν το είδος τους.
Μην το περάσετε μπάι αυτό, είναι στάση ζωής.
Αυτό συζητάμε, εξάλλου, τόσες μέρες και διαφωνούμε για την Παπατέτοια και τις Χρυσές Αυγες και όλα αυτά.
Σκεφτείτε το.
Μαρία Δεδούση (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου