Η συνήθεια του εκφοβισμού...

Μαγκάκια, μάγκες ή ψευτόμαγκες πάντα θα υπάρχουν. Σε κάθε σχολείο, σε κάθε πολυκατοικία, γειτονιά, στρατιωτική μονάδα, παντού όπου το...
κοινοτικό πνεύμα μετράει τις ήττες του που μετρημό δεν έχουν, και η εγωπάθεια πανηγυρίζει αναιδέστατη. Είναι οι πιο ξύπνιοι από τους ξύπνιους, που ψάχνουν για κορόιδα. Κι αν δεν τα βρίσκουν έτοιμα, τα κατασκευάζουν με τις απειλές και τους εκβιασμούς τους. 

Είναι –εσχάτως– και οι πιο Ελληνες από τους Ελληνες. Αυτοί δηλαδή που έμαθαν να εννοούν την πούρα ελληνικότητα σαν στυλάκι επιβολής επί των αδυνάμων, των πάσης φύσεως «κατώτερων». Ο χρυσαυγιτισμός, σαν το άλλο όνομα του τσαμπουκά ή του τραμπουκισμού, είναι νοοτροπία. Πάσχεις από αυτόν και δίχως να ξέρεις ή να συμμερίζεσαι τα δόγματά του, ακόμα και δίχως να έχεις ελληνική υπηκοότητα, αφού έχει τα αντίστοιχά του παντού στον κόσμο. 

Παντού δηλαδή όπου οι πιο Αμερικάνοι από τους Αμερικάνους, οι πιο Ούγγροι από τους Ούγγρους, οι πιο Δανοί από τους Δανούς κ.ο.κ. παίζουν το βάρβαρο παιχνίδι της ισχύος και του εκφοβισμού εις βάρος των επιλεγμένων στόχων: όσων δείχνουν πιο αδύναμοι, πιο κοντά στο να σπάσουν.

Κάποιες φορές το σπάσιμο είναι τελεσίδικο: Το θύμα του μπούλινγκ αυτοκτονεί. Τότε το πανελλήνιο, ιδίως αν ο αυτοχειριασθείς είναι παιδί, ένα εφηβάκι, δηλώνει συγκλονισμένο, διά στόματος των τηλεοπτικών ρεπόρτερ (το ίδιο συμβαίνει φαντάζομαι και στις άλλες χώρες). Αλλά δεν είναι. Οπως ορίζουν τα ανθρώπινα, το σοκ που προκαλούν τα ξένα δράματα κρατάει λίγο παραπάνω απ’ όσο κρατάει το άκουσμα της είδησης. 

Μόλις η τηλεοπτική φωνή πει «και τώρα ας αλλάξουμε κλίμα», το κλίμα όντως αλλάζει. Και γυρνάμε αυτόματα στα δικά μας βάσανα, ή στα ποδοσφαιρικά μας, στις διακοπές μας, στις εξελίξεις των σαρβάιβορ. Τα ίχνη του συγκλονισμού που απομένουν δεν αρκούν για να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, προσεχτικότερους και συμπονετικότερους· καλύτερους δασκάλους, γονείς ή γείτονες. Με κάθε θάνατο, άλλωστε, λέμε πως πήραμε πια το μάθημά μας. Αλλά αυτό δεν ισχύει.

Τα τελευταία χρόνια τα συνασπισμένα σε αγέλες μαγκάκια έχουν αποκτήσει ένα καινούργιο όπλο, που μοιάζει ακαταμάχητο: το Διαδίκτυο. Με την απειλή της ιντερνετικής διαπόμπευσης τσακίζουν αντιστάσεις, φθείρουν συνειδήσεις, βγάζουν και κάνα φράγκο για να χτυπήσουν ένα ακόμα τατουάζ. Παίζουν. Ετσι πιστεύουν. Και το παιχνίδι τους το ζούνε «χαλαρά». Την ίδια ώρα που σφίγγουν όλο και περισσότερο τον βρόχο στον λαιμό των θυμάτων τους...

Παντελής Μπουκάλας

Καθημερινή