τους ακραίους ηγέτες της Αυστρίας και της Ουγγαρίας και οδηγεί το κόμμα του στην αγκαλιά της Ακρας Δεξιάς: «Στην πραγματικότητα καταφέρνει ένα και μόνον πράγμα: να νομιμοποιήσει έναν ακροδεξιό ακτιβισμό κι έναν εθνικιστικό πολιτικό λόγο που φλερτάρει πλέον ανοιχτά με τον φασισμό».
Σε άλλες εποχές, η συγκεκριμένη κριτική θα ενοχλούσε τη συντηρητική παράταξη, η οποία θα έσπευδε να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει αυτόν που της αποδίδει τέτοιες προθέσεις και να αναδείξει την πίστη της στα δημοκρατικά ιδεώδη. Σήμερα, όμως, είναι ντουφεκιά στον αέρα, δεν προκαλεί προβληματισμό στις τάξεις του κόμματος.
Ο λόγος, απλός. Αυτοί που αποστρέφεται ο Αλ. Τσίπρας κάνουν κουμάντο στις χώρες τους, κερδίζουν εκλογές, ενισχύουν την επιρροή τους εφαρμόζοντας ακροδεξιές πολιτικές και δίνουν τον τόνο στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Οι απειλές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών δεν τους πτοούν – άλλωστε όλες έχουν μείνει στα χαρτιά. Εφόσον λοιπόν αυτή η γραμμή αποδίδει εκλογικά, γιατί να μην την ακολουθήσουν ένα κόμμα που πιστεύει ότι είναι ο φυσικός ιδιοκτήτης της χώρας και ένας πολιτικός που θέλει πάση θυσία να γίνει πρωθυπουργός;
Θα πει κάποιος ότι δεν έχει καμιά σχέση ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Αυστριακό Κουρτς, τον Ούγγρο Ορμπαν, τον Ιταλό Σαλβίνι και τους υπόλοιπους αστέρες του εξτρεμιστικού συντηρητισμού. Αυτός είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός, οι άλλοι είναι ρατσιστές και εθνικιστές.
Πράγματι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι φιλελεύθερος πολιτικός με προχωρημένες απόψεις στα δικαιωματικά και στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Ωστόσο, από τη μέρα που εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας υποχρεώθηκε για λόγους επιβίωσης να γίνει κάτι διαφορετικό. Συμπεριφέρθηκε σαν να αδημονούσε να υποδουλωθεί.
Επέλεξε για αντιπρόεδρο του κόμματος τον Αδωνι Γεωργιάδη με το κακόφημο παρελθόν και ανέχεται τις ακροδεξιές τσιρίδες του, συμμάχησε με τον επαγγελματία οπορτουνιστή Αντώνη Σαμαρά, διέγραψε όποιον τόλμησε να του ασκήσει κριτική για ανάρμοστες σχέσεις με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος, κλείνει τα μάτια στις σκαστές παρανομίες στελεχών του, εγκατέλειψε τη γραμμή της Ν.Δ. στο Μακεδονικό και ψαρεύει στα θολά νερά του ψευδοπατριωτισμού για να αποτρέψει την εμφάνιση σχημάτων στα δεξιά της Ν.Δ., υιοθετεί χωρίς δεύτερη σκέψη την πολιτική ατζέντα μεγαλοεπιχειρηματιών.
Οι δημοσκοπήσεις τον ευνοούν. Δεν έχει λοιπόν λόγο να αλλάξει πορεία. Κινδυνεύει, βεβαίως, να την πάθει όπως ο στρατηγός Λι των Νοτίων, ο οποίος κέρδιζε τις μάχες αλλά έχασε τον πόλεμο. Και καλά, η Δεξιά κάνει τη δουλειά της. Εκπροσωπεί το κακό που παριστάνει το καλό.
Το ερώτημα είναι τι κάνει η Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της (μεταρρυθμιστική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική) και εδώ και στην Ευρώπη; Μα, κι αυτή τη δουλειά της κάνει και μάλιστα πολύ... καλά: τσακώνεται με τον εαυτό της.
Οσοι λένε ότι πρέπει σήμερα να συγκροτηθεί ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο για να αποκρουστεί η επέλαση της γραβατωμένης Ακροδεξιάς και του ξενοφοβικού και ρατσιστικού εθνικισμού, χαρακτηρίζονται είτε αφελείς είτε ύποπτοι για συναλλαγή με τις δυνάμεις του συστήματος...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου