Είναι αδύνατον (και απολύτως μάταιο) να εμποδίσεις το ευρύ κοινό (ειδικά αυτό που ασχολείται εντελώς περιστασιακά με το ποδόσφαιρο) να...
κρίνει τις εξελίξεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου με εξωαγωνιστικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς όρους. Ακόμα και για τους «σχετικούς» άλλωστε, η μισή απόλαυση βρίσκεται στον κανιβαλισμό εθνικών στερεότυπων και ανθεκτικών στοιχείων παράδοσης και κουλτούρας που σέρνει μαζί του κάθε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, παρότι μια τέτοια διαδικασία σκοντάφτει όλο και περισσότερο στα σύνθετα δεδομένα ενός μετα-παγκοσμιοποιημένου κόσμου.
Δεν παύει όμως να γίνεται εκνευριστική ώρες-ώρες η κακόβουλη και μοχθηρή εμμονή σε μια ιδεολογική / πολιτική ατζέντα όταν στην πραγματικότητα πρόκειται πάντα για μια ομάδα αθλητών που συγκροτούν υπό την καθοδήγηση ενός προπονητή ένα σύνολο το οποίο επιχειρεί να παρουσιαστεί όσο πιο αξιόμαχο και ανταγωνιστικό γίνεται μέσα στο γήπεδο: εκεί δηλαδή που τελειώνουν οι θεωρίες, οι σπέκουλες και τα κολλήματα και υπάρχει μόνο η αλήθεια του αγώνα.
Έλειψαν πάντως οι σοβαρές αφορμές ανεξέλεγκτης πολιτικοποίησης και ψηφιακού χουλιγκανισμού σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, με εξαίρεση βέβαια τον πάντα απρόβλεπτο και πύρκαυλο βαλκανικό / πρώην γιουγκοσλαβικό παράγοντα, όπως αυτός εκδηλώθηκε με τους «αλβανικούς» πανηγυρισμούς των Κοσοβάρων παικτών της Ελβετίας μετά την επικράτηση επί της Σερβίας και την αφιέρωση του Κροάτη Βίντα στην Ουκρανία μετά τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την χώρα του στα προημιτελικά
Πολλοί ήταν εξάλλου οι φανατικοί «αντι-Ρώσοι» που ήταν σίγουροι ότι λόγω έδρας θα ευνοείτο σκανδαλωδώς η «εμπροσθοφυλακή του Πούτιν» σ' αυτό το Μουντιάλ για να φτάσει κακήν-κακώς ως τον τελικό, αλλά αυτό δεν συνέβη. Μόνο σεβασμός αξίζει στους Ρώσους παίκτες, οι οποίοι παρά την περιορισμένη δυναμικότητα της ομάδας σε σχέση με τους πολύ πιο επιφανείς αντιπάλους, έφτασαν ηρωικά την πορεία της ομάδας μέχρι τα απόλυτα όριά της.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Πολιτακη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου