«Κάποτε ήτανε παιδί», γράφει (και ενδεχομένως τον ζηλεύανε πολλοί). Εξιστορεί την ιστορία του στον ΑΝΤ1, πώς γνώρισε τον Τέρενς Κουίκ, πώς του έδωσε το τηλέφωνο ενός περιπτέρου στην Καισαριανή και άλλα τερπνά και ωφέλιμα.
Ο πρώην διευθυντής ειδήσεων του STAR ανέβασε ένα σημείωμα-επιστολή στο facebook επ ευκαιρία της...
επιστροφής του στοπν ΑΝΤ1.
Ευχαριστεί θερμά τον κ. Κυριακού για την τιμή της πρόσκλησης και δεν παραλείπει να ευχαριστήσει και το προηγούμενο αφεντικό (οικογένεια Βαρδινογιάννη) για την φοβερή συνεργασία που είχαν.
Εντάξει, ξαναβρήκε δουλειά ο άνθρωπος. Γιατί να μη χαρεί; Αλλά τον Φελίνι τι τον ήθελε...
“(...) Κάποτε ήμουν παιδί...
Τότε πρωτοπάτησα το πόδι μου στον Αντ1! Είχα γνωρίσει τον Τέρενς Κουίκ για μια συνέντευξη στο Αθηνόραμα, με συμπάθησε είπε και με κάλεσε να δουλέψουμε μαζί στο νεογέννητο ραδιόφωνο. Μάλιστα, επειδή είχα πάθει λουμπάγκο και απουσίαζα απο το περιοδικό, με γύρεψε στο περίπτερο της πλατείας Καισαριανής! Τον αριθμό τηλεφώνου του περιπτέρου είχα δώσει στο γραφείο, για έκτακτες κλήσεις... Ζήσαμε πολλά μαζί. Αξέχαστα!
Κάποτε, λοιπόν, ήμουν παιδί. Τυχερό παιδί. Επειδή στο διαβα μου, γνώρισα ως προισταμένους μου,"δημοσιογραφάρες" και σπουδαίες προσωπικότητες των ΜΜΕ.Toν Παπαγεωργίου,την Ηλιοπούλου,την Μαρτίνη,την Μπουμπουρή,τον Μοσχοβίτη, τον Καράγιωργα, τον Μπόμη, τον Νικολαίδη, τον Παπουτσάνη, την Ιορδανίδου, τον Σπυρόπουλο, τον Σιαφάκα, τον Μιχόπουλο, τον Μαλέλη, τον Παναγόπουλο, τον Κανιμά, τον Ανδρεούλη, τον Λιαρέλη(δις και τώρα τρις!)... Είναι πολλοί, αλλά κι εγώ φέτος συμπληρώνω 33 χρόνια σε διάφορα "μαγαζιά"... Από φοιτητής ξεκίνησα... Ήμουν τυχερό παιδί λοιπόν, διότι από όλους αυτούς κάτι "τσιμπολόγησα". Πάντα, με τη ρήση του Ισοκράτη στο μυαλό μου: "τῶν ποιητῶν τὰ βέλτιστα μανθάνειν"!
Είναι μεγάλη τιμή και ευτυχία σε αυτή τη δουλειά, να έχεις διευθυντές-δασκάλους και όχι διευθυντές-δερβίσηδες που περιφέρουν ως "φωτεινοί παντογνώστες" την κομπορρημοσύνη τους.
Επίσης, είναι ευλογία σε αυτή τη δουλειά να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που έχουν αρχές και αξίες. Ίσως γιατί ξεχωρίζεις πιο εύκολα τους -ευτυχώς- λιγοστούς που δεν έχουν.
Τριάντα χρόνια πέρασαν λοιπόν, μετά το πρώτο μου βήμα στον Αnt1...
Όταν προ ημερών, αντάμωσα τον Πρόεδρο του Ομίλου στο γραφείο του αξέχαστου Καπετάνιου, πέρασαν μπροστά απο τα μάτια μου στο fast forword , όλες οι συναρπαστικές εικόνες της πρώτης μου "θητείας" στο σταθμό. Μιάς περιόδου συγκλονιστικής από κάθε άποψη.Μετά οι δρόμοι με οδήγησαν στο Alter,το Star,τον Skai,ξανά στο Star κι επιστροφή στον Ant1...
Ευχαριστώ θερμά τον κ. Κυριακού για την τιμή της πρόσκλησης και αισθάνομαι την ανάγκη να δικαιώσω με όλες μου τις δυνάμεις, την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο μου.Θα προσπαθήσω...
Aποχωρίζομαι φίλους στο Star αλλά χαίρoμαι που θα ξαναβρώ παλιόφιλους στον Αnt1.
Τα τελευταία πέντε χρόνια στο κανάλι της Κηφισιάς, με γέμισαν πολύτιμες εμπειρίες και υπερηφάνεια. Οφείλω θερμές ευχαριστίες στην Οικογένεια Βαρδινογιάννη για την απεριόριστη στήριξη στην προσπάθεια μας. Το στοίχημα στο ξεκίνημα αυτής της πορείας κερδήθηκε, χάρη στη δουλειά όλων. Έχω την ανάγκη να ευχαριστήσω επίσης, μέσα απο την καρδιά μου, όλους τους εξαιρετικούς δημοσιογράφους, τους τεχνικούς και τους διοικητικούς υπαλλήλους του σταθμού για τη συνεργασία μας αλλά φυσικά και τη διοίκηση του σταθμού, για όλα όσα μοιραστήκαμε και όλα όσα επιτύχαμε. Εύχομαι κάθε επιτυχία και στη συνέχεια.
Νέο ταξίδι,λοιπόν...
Ποτέ δεν έκρυψα τον έρωτα μου για αυτή τη δουλειά. Ούτε τον πρόδωσα, ούτε με πρόδωσε ποτέ. Αλλά πάντα, στην "παρεγκεφαλίδα" μου, έχω "αποθηκευμένη" μια μεγάλη αλήθεια του Σαίξπηρ: Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο όνειρο αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης. Ευτυχώς ο Φελίνι με...καθησύχαζε πάντα: Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος για ζωή. Και δημιουργία...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου