Πώς στην προσπάθειά σου να κρατήσεις την εξουσία χάνεις πρώτα την επαφή με την πραγματικότητα κι έπειτα χάνεις την επαφή με την ανθρωπιά.
Aυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στην τραγωδία που βιώνουμε, είναι η όψη της κυβέρνησης. Ο...
τόνος της φωνής τους, οι δηλώσεις τους, οι λέξεις τους, το βλέμμα τους― ακόμη και η γλώσσα του σώματός τους.
Έχουν κάτι αφόρητα άνετο. Αφόρητα αεράτο. Είναι σα να τους λείπει ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: η συμπόνια.
Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. Δεν είναι η δουλειά τους να θρηνούν- ειδικά την ώρα που πρέπει να δράσουν. Όμως εδώ ούτε δράση έχουμε ούτε ανθρωπιά. Μόνο ένα πυκνό ιστό από χειριστικές πονηριές που θα τους βγάλουν λάδι στο κοινό αίσθημα.
Στη λούπα της προσπάθειάς τους να σώζουν την εξουσία τους από oτιδήποτε την απειλεί, έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα ― κι ακόμη περισσότερο έχουν χάσει την επαφή με την ανθρώπινη φύση. Έχουν απομειωθεί σε ψιλοτέρατα του business as usual (αν ήταν ποτέ κάτι ανώτερο στα κομματικά παχνιά τους). Και κυρίως έχουν χάσει μια βασική ιδιότητα του ανθρώπου: να αντιμετωπίζεις την ζωή του άλλου ως κάτι ιερό και απαραβίαστο και άξιο σεβασμού.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου