Μην περιμένετε τώρα από εμένα να κάνω αναμετάδοση όσων συνέβησαν χτες στη Βουλή, να το παραθέσω ατάκα προς ατάκα, να το αναλύσω ομιλία προς ομιλία και να...ανακηρύξω νικητές και ηττημένους. Αυτά είναι γηπεδικές ιστορίες δεν είναι δημοσιογραφία και άμα θέλω γήπεδο θα πάω να υποστηρίξω την Πανάθα (οέ, οέ, οέ), δεν θα κάτσω να δω καυγά στα έδρανα και στο βήμα. Άσε που έχει πιο σπαρταριστά και σαφώς πιο διασκεδαστικά θέματα να ασχοληθεί κανείς αυτές τις μέρες που επιτέλους μας επισκέπτεται το καλοκαίρι!
Μην αγχώνεσθε, δεν θ’ αρχίσω κι εγώ με το Nammos. Ούτε καν με την καμπάνια του Υπουργείου Τουρισμού όπου θα συμμετέχει ο Αντετοκούνμπο δεν θα ασχοληθώ, παρότι τον αγαπώ τον Γιάνναρο. Για τη Χαλκιδική θέλω να γράψω (σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!), που διαθέτει ένα μαγικό τρόπο κι ένα ακόμη πιο μαγικό ραβδάκι για να μεταμορφώνει και τους πιο αφιονισμένους Μακεδονομάχους σε κότες λυράτες.
Κι εξηγούμαι, για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Χτες έσκασε μύτη η είδηση σε διάφορες ιστοσελίδες ανά το δίκτυο που έφερε τον αριθμό των Σκοπιανών επισκεπτών στη Χαλκιδική να αγγίζει ετησίως το μύριο. Ένα εκατομμύριο κεφάλια μας κάνει αυτό κι αν υπολογίσουμε ότι δύο μύρια είναι όλοι μαζί οι γείτονες, ένας στους δύο σκάει μύτη, στο πρώτο, στο δεύτερο και υποθέτω (γιατί όχι, υπάρχει και θρησκευτικός τουρισμός) στο τρίτο πόδι. Με τη συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών να είναι Σλαύοι, μιας και η Αλβανική μειοψηφία λογικά θα προτιμάει να κατευθυνθεί ανατολικώς.
Και πεντακόσια ευρώ ν’ αφήνει έκαστος των Σκοπιανών επισκεπτών και τετρακόσια ευρώ και τρακόσια ευρώ, δε γαμιέται, κάτι παραπάνω από μεγάλο είναι το τελικό ποσό. Μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια ετησίως, που σε περίοδο κρίσης προσφέρουν κάτι παραπάνω από μια σημαντική ανάσα. Και μπορούν να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στον κουβά και στο καινούριο αυτοκίνητο, στις σπουδές του παιδιού, στα έξοδα περίθαλψης. Ανάμεσα στη μαυρίλα και στο φως, ανάμεσα στο ζόφο και στην ελπίδα…
Οπότε μοιάζει λογικό να κάνουν την πάπια οι Χαλκιδικιώτες. Μοιάζει απολύτως λογικό να ανοίγουν την αγκάλη τους στους Σκοπιανούς τουρίστες. Και να τους υποδέχονται όχι με πανό για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και τη γυφτιά τη δική τους (καλησπέρα στρατηγέ Φράγκο!), αλλά με πλατιά χαμόγελα. Πράγμα που επιβάλλει το νταλαβεράκι ανάμεσα σε όσους προσφέρουν σέρβις και στους πελάτες τους. Διότι, όπως λένε και οι σοφοί Αμερικάνοι, τα λεφτά μιλάνε και οι παπαριές περπατάνε. Προς το άγνωστο, για να μην πω προς το γκρεμό!
Υ.Γ.1: Διαβάζω ότι οι Χαλκιδικιώτες «διαμαρτύρονται βουβά» στους γείτονες; Τους κοιτάνε στραβά άραγε; Φτύνουν στους καφέδες τους; Ή μήπως τα λεφτά των Σκοπιανών, τα πιάνουν με γάντια;
Υ.Γ.2: Όπως βόλταρα προχτές στην πλατεία Εξαρχείων, βλέπω Μοσκοβισί να βγαίνει από το Βοξ. «Πιέρ», του φωνάζω, «κι εσύ με τους Ρουβίκωνες;». Με κοιτάει σκεπτικός, συνοφρυώνεται και μου λέει: «Είναι καλά παιδιά, ρε φίλε. Όχι τόσο καλά όσο ο Αλέξης, αλλά η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας τους έχει ανάγκη. Προσωπικά, ούτε είχα, ούτε έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους. Κι αν κάνουν και καμιά ζημιά, πληρωμένη από την πάρτη μου…»..
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου