...και ο τεθλιμμένος συγγενής (εγώ)...
Στάθης Τσαγκαρουσιανος
Ένα άρθρο του Νew York για την κούφια γιγάντωση του Vice, είναι καλή αφορμή για να θυμηθούμε το...
φιάσκο της ελληνικής έκδοσής του το 2009, από την εταιρεία που εκδίδει τη LIFO.
εωρώ στοιχειώδες το να μη μιλάς για άλλα media, αν είσαι εκδότης. Εκτός κι αν σου κάνουν αθέμιτες χαλάστρες. Που και τότε, αρμοδιότερα είναι τα δικαστήρια -τι δουλειά έχεις να ζαλίζεις τον κόσμο με τα απόνερα της μπίζνας σου;
Εξομολογούμαι όμως ότι συχνά με τρώει το χέρι μου. Ξέρω κάποια πράγματα, λόγω εμπειρίας και γνώσεως των σεπτών μορφών― αρκετά χαμαιτυπεία πίσω από τις ροκοκό facades.
Επέλεξα όμως να μη μιλώ -για λόγους μέτρου βασικά, κι όχι διότι ως Έλληνας εκδότης (δίπλα στο Χίο, τον Σαββίδη και τον Μαρινάκη) έχω απωλέσει προ πολλού κάθε τεκμήριον αθωότητος.
Υπάρχει μια υπέροχη γαλλική έκφραση: À chacun son enfer. Kαθένας, και η κόλασή του. Ας πρόσεχα.
Αυτό όμως το συναρπαστικό άρθρο που διάβασα στο Νew York (A Company Built on a Bluff) για τη μπλόφα πάνω στην οποία σχεδιάστηκε η παγκόσμια επέκταση του Vice, και πώς αυτή η φούσκα έφτασε τώρα στα όριά της, με έκανε να σκεφτώ δυο τρία πράγματα. Έστω γενικά.
Πρώτον. Είναι συναρπαστικό το ρεπορτάζ γύρω από τα media. Διότι τα media είναι ο αξονικός τομογράφος της εξουσίας. Αποκαλύπτουν εάν τα όργανα του φέροντος οργανισμού μιας κοινωνίας είναι γερά, ή άρρωστα. Πώς κυκλοφορεί το αίμα κι η ζωή.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ...
πηγη lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου