Ηταν και συνεχίζει να είναι μια μάλλον ανούσια απορία (μου), που ωστόσο δεν έχει βρει ακόμα απάντηση: γιατί ασχολούμαστε με...
νεκρούς ιστούς;... Ισως μου πεις «για να αισθάνομαι καλύτερα». Κατανοητό, αλλά όχι αρκετό. Μπορεί να μου πεις και κάτι πιο κουλτουριάρικο, αν και χιλιοφορεμένο, πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Επίσης κατανοητό, αν και κάπως άτοπο. Τη φράση αυτή χρησιμοποίησε ο Ντοστογιέφσκι στον «Ηλίθιο», αναφερόμενος, ωστόσο, όχι στην εξωτερική ομορφάδα αλλά στο πώς βλέπει τα πράγματα ο ήρωάς του ως αθώο, μικρό παιδί.
Δεν θα θίξω καν το γεγονός πως κανένα μικρό παιδί δεν είναι αθώο. Θα ξαναγυρίσω στο αρχικό μου, αναπάντητο ερώτημα. Γιατί ασχολούμαστε τόσο με νεκρούς ιστούς, τουτέστιν μαλλιά και νύχια; Κρίση-ξεκρίση, κομμωτήρια και νυχάδικα δουλεύουν φουλ πανσιόν. Δεν αναφέρομαι φυσικά στην καθαριότητα του θέματος. Δεν λέω να ζέχνει το μαλλί και η βρόμα στα νύχια να ξεπερνάει ακόμα και τα όρια της ανθρώπινης αυταρέσκειας. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να γίνεται αυτοσκοπός, υπάρχει μια κάποια απόστασις.
Ισως και να μην το παρατηρούσα αν δεν βρίσκονταν ακριβώς μπροστά μου. Το μαλλί είχε τουλάχιστον τρία επίπεδα εμβέλειας. Ετσι και την πετύχεις σε κάνα σινεμά μπροστά σου, καλύτερα πάρε έναν υπνάκο γιατί ταινία για σένα δεν έχει. Οσο για το νύχι, αυτό πια έγραφε τη δική του ιστορία. Στρας από τη μια, κάτι γλαροπούλια (λόγω εποχής φαντάζομαι) ζωγραφισμένα από την άλλη, μέτρησα τουλάχιστον τρία χρώματα σε κάθε χέρι, με λίγα λόγια μια πανδαισία! Μια έτσι έκανε με το πολύχρωμο χεράκι της και πέταξε κάτω το πλαστικό μπουκάλι του νερού.
Τι ήταν να τολμήσω να πω «ωραία μου κυρία, ο κάδος είναι ακριβώς εδώ», δείχνοντας το σημείο με το δικό μου χέρι (δεν υφίσταται καν θέμα σύγκρισης. Το γλαροπούλι με είχε κάνει σκόνη προ πολλού). Και τότε ξεκίνησε το πανηγύρι της Παναγίας της Χρυσοποικιλτιώτισσας, μεγάλη η χάρη της! Ξεπήδησε από το στόμα της ένας τέτοιος οχετός, που σε κάποια στιγμή σαν να είδα το γλαρόπουλο να πετάει για άλλες πολιτείες αλαργινές. «Στάσου, πάρε με μαζί σου» θέλησα να του φωνάξω, μα δεν πρόκανα. Με είχε πάρει αμπάριζα η εν λόγω...
Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική (πότε ήμουν εξάλλου;), αλλά πολύ προσωπικά το παίρνω αυτό το σκουπιδάκι. Ισως γιατί η απόσταση ανάμεσα σ' ένα βρομερό περιβάλλον και μια γλώσσα/ψυχή-οχετό δεν μου φαντάζει δα και τόσο μεγάλη. Οχι πως πάνε πάντοτε πακέτο. Εχω γνωρίσει ξένους (Γερμανούς συγκεκριμένα) που κάνουν ανακύκλωση μέχρι και την τελευταία τρίχα, μα κατά τ' άλλα ο προτεσταντισμός στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς καλά κρατεί. Ωστόσο, κάποια σύνδεση του πώς φερόμαστε στα του έξω μας και του πώς είμαστε στο μέσα μας θα υπάρχει, δεν μπορεί.
Σχεδόν 8 δισ. κατοικοεδρεύουμε σε αυτόν τον πλανήτη και τα τελευταία 65 χρόνια έχουμε χρησιμοποιήσει (όχι επαναχρησιμοποιήσει) 8,3 δισ. τόνους πλαστικού! Πάνω από το 70% αυτού καταλήγει σε χωματερές και ωκεανούς. Σου 'χω και καλύτερο: το μισό απ' αυτό το πλαστικό έχει παραχθεί μόλις τα τελευταία 13 χρόνια. Μια μικρή αρσενική φάλαινα τις προάλλες, αφού επέζησε των λαθροκυνηγών και δεν έγινε μπανέλες για σουτιένια, βρήκε τραγικό θάνατο καθώς είχε καταπιεί 80 πλαστικές σακούλες.
«Αν έχεις 80 πλαστικές σακούλες στο στομάχι σου, πεθαίνεις», εξήγησε ο βιολόγος Τον Ταμρονγκναουσαβάτ, από την ομάδα των επιστημόνων που προσπάθησαν να τη σώσουν. Μπορεί το όνομά του να είναι απολύτως αδύνατον να το προφέρει κανείς, ωστόσο τα λόγια του τα καταλαβαίνουμε όλοι. Ολοι εμείς οι πλαστικοφορούντες, πλαστικοφάγοι και πλαστικολόγοι.
Τα πλαστικά δεν αποδομούνται ακριβώς λόγω της «αφύσικης» χημικής τους σύστασης. Το ίδιο τείνει να συμβεί και με τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Αφύσικα μεταλλαγμένες, πλήρως αποδομημένες, αν και εξαιρετικά μη αποδομήσιμες, ξεχνούν τα λόγια του ποιητή:
Η μεγαλειότατη, η ισχυρή,
η βαθιά θλιμμένη βασίλισσα των σκουπιδιών,
εδώ κάτω απ’ το χιόνι, εδώ κάτω απ’ το χιόνι,
ετοιμάζει το φαγητό της
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου