ίδιο το πολιτικό σύστημα, ένα λερναίο πλάσμα με μηχανισμούς απρόσιτους και σχεδόν άτρωτους, που καλύπτουν την υποτέλεια, πιθανή πολιτική ανεπάρκεια και την ολιγοσύνη όσων το υπηρετούν με καμάρι δε και πείσμα.
Να πώς φαίνονται οι πολιτικοί [και εν γένει οι άνθρωποι -και οι Ελληνες αναρχικοί, παρακαλώ] του εικοστού πρώτου αιώνα: ατάλαντοι, φυγόπονοι, οκνηροί,ακαλλιέργητοι, συμπλεγματικοί -απολίτιστοι για να καταλαβαινόμαστε· έτσι φαίνονται, δεν τους φταίει, έξω από τον ίδιο τους τον εαυτό, κανένας -ο άνθρωπος είναι το ήθος του, το ύφος του και λοιπά αλλά είναι και πράξεις του, αυτό πού το πάμε;
Δυστυχώς οι πλείστοι είναι Οιδίποδες του Σοφοκλή: τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα. Πουθενά μία σοβαρή εθνική πρόταση, που θα ανεδείκνυε τον πλούτο και την ιστορία της χώρας αλλά και τη δημιουργική δεινότητα πολλών, που τώρα αδυνατεί να ξεμυτίσει.
Οσοι ασφυκτιούν και ενώ θα ήθελαν να δημιουργήσουν, παίρνουν των ομματιών τους για αλλοδαπές πολιτείες, άχαρες, ανήλιαγες αλλά θεσμικά γερές.
Οσοι μένουν εδώ... κυβερνούν τη χώρα, τόσο απλά. Μες στη διχόνοια ξεφωνίζουν [κυβέρνηση και αντιπολίτευση -πάρε τη μία και χτύπα την άλλη]. Καμία συνετή επικοινωνία μεταξύ τους για αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον της χώρας.
Προφανώς γνωρίζουν ότι και να το κάνουν αυτό δεν θα έχει και τόση σημασία, αφού άλλοι αποφασίζουν για την τύχη μας και για την όποια προοπτική μας [σιγά, μη σπάσουν τ’ αυγά].
Το δικαίωμα αυτό, το να αποφασίζουν οι εταίροι αντί οι δικοί μας, οι δικοί μας (;) τους το παραχώρησαν και ας πάψουν τους λεονταρισμούς και τα αστειάκια μεταξύ τους [διότι για αστειάκια πρόκειται -δείτε τους δικαστές λ.χ., τους δημοσιογράφους, τους δημόσιους υπάλληλους πώς αντιμετωπίζουν το καθήκον τους, πώς δεν απολαμβάνουν καμία υπόληψη].
Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η διαφορά στις δημοσκοπήσεις θα τον φέρει στην πρώτη θέση -και μετά;
Ο Τσίπρας από την άλλη χαίρεται διότι αντιλαμβάνεται ότι με τέτοιον αντίπαλο είναι πολύ πιθανή μια επανεκλογή του και ας λένε άλλα οι δημοσκοπήσεις [και σε αυτό δεν φαίνεται να πέφτει και πολύ έξω].
Αλλά με τέτοια μυαλά δεν πάει μπροστά η χώρα, δεν γίνονται συζητήσεις και ζυμώσεις. Και επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι και η Αριστερά και η Δεξιά είναι απαραίτητες στη διακυβέρνηση αφού η χώρα είναι διαιρεμένη, δεκαετίες τώρα· άσε που η διάκριση αυτή είναι πλέον καλυμμένη από την ομίχλη των [ανύπαρκτων] ιδεών της καθεμιάς.
Δεν υπάρχουν και μεγάλοι ποιητές, ένας Σολωμός [ιδρυτής] ή ένας Καβάφης [επανιδρυτής] έθνους -άνθρωποι ελληνικοί δηλαδή και όχι ευρωπαϊκοί, ή αμερικανικοί.
Τέτοια ώρα τέτοια λόγια -ναι, αλλά η ζωή περνάει και χάνεται η ποικιλία, μένει μόνο η ομοιοτροπία και η εξαφάνιση γλωσσών και ετεροτροπιών.
Γινόμαστε, με τη βούλα, αμερικανάκια [και όχι ευρωπάκια διότι και αυτοί αμερικανάκια είναι], χωρίς γλώσσα και πατρίδα, χωρίς ρίζες και όπλα του μέλλοντος.
Θα πει κανείς ποια είναι αυτά τα όπλα -ε, ας απαντήσουν οι πολιτικοί μας [δάσκαλοι, καλλιτέχνες και άλλοι]...
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου