Τουλάχιστον ακόμα έχουμε τα νησιά» λέμε συχνά ως ζορισμένα αισιόδοξη κατακλείδα μιας συνηθισμένης πλέον συζήτησης περί δυσχερών προοπτικών σε όλα τα...
επίπεδα του σύγχρονου μητροπολιτικού βίου.
Κι αυτή η νότα στιγμιαίας ανεμελιάς και εξορκισμού των δεινών, όμως, επικαλούμενοι αναστενάζοντας ακρογιαλιές-δειλινά, ακούγεται όλο και σπανιότερα κάθε χρόνο, καθώς σέρνεται μια έντονη αίσθηση ότι για όλο και περισσότερο κόσμο οι πολυαναμενόμενες ιδανικές διακοπές του καλοκαιριού γίνονται όνειρο θερινής νυκτός με μπουκωμένο air-condition.
Τα έχουμε τα νησιά ακόμα; Κι ας υποθέσουμε ότι τα έχουμε (πριν μας τα φάνε οι ντόπιοι και ξένοι αγοραστές, επενδυτές και επιτήδειοι – δεν το λέω υπό την επήρεια ψεκασμού, υπάρχουν σαφείς τάσεις, σπέκουλες και κινήσεις). Τι να τα κάνεις αν δεν μπορείς να πας όποτε μπορείς, γιατί είναι πιασμένη και υπερτιμημένη και η τελευταία ασβεστωμένη ταράτσα;..
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου