Μας μάρανε η πολλή οικειότητα σε τούτο τον τόπο. Διαβάζω σε έντυπα ευρείας κυκλοφορίας: «Κυριάκος, Φώφη, Σταύρος σε κοινό μέτωπο» ή «Πού θα πάνε διακοπές Αλέξης, Κυριάκος, Φώφη» και...
πάει λέγοντας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς αρχηγούς ή με τα σχολιαρόπαιδα του γείτονα που αναστατώνουν την πολυκατοικία. Σε λίγο θα καταχωρούνται με τα υποκοριστικά: Αλεξ, Κούλης, Φωφώκα, Μήτσος, Ρούλης, Πανούλης. Εξαιρείται το Λεβέντης, καθώς εκφράζει θάρρος, ανδρεία, γενναιότητα και παλικαριά. Ονομα και μη χωριό, πά’ να πει.
Ιδιορρυθμίες των καιρών. Παλαιότερα μόνο ένας πολιτικός ανήρ αναφερόταν με το βαφτιστικό του ακόμα και στους τίτλους των εφημερίδων. Φίλα προσκείμενα, αλλά και αντίπαλα φύλλα, αποκαλούσαν τον πρωτότοκο γιο του Γέρου της Δημοκρατίας, Ανδρέα σκέτο. Ουδείς προηγουμένως απολάμβανε παρόμοιο προνόμιο. Οι οπαδοί του απέδιδαν τη χαριτωμένη παρασπονδία στην αμεσότητα που εξέπεμπε προς τους ρεπόρτερ και κυρίως προς το αναξιοπαθούν πόπολο. Ηδη από τη δεκαετία του ’60 ο Παπανδρέου ο Β' είχε πολιτογραφηθεί απλά Ανδρέας. Ακρως συντηρητικός, προσκολλημένος στους τύπους, ο Τύπος της εποχής παραχάιδευε τον εκλεκτό του.
Κατά τη δεκαετία του ’70, οπότε επέστρεψε από την αλλοδαπή, έπειτα απ’ την πτώση των συνταγματαρχών, με ζιβάγκο ντάλα καλοκαίρι και τσιμπούκι στα μελίρρυτα χείλη του, το ατόφιο Ανδρέας παγιώθηκε και, πλησιάζοντας προς το εθνοσωτήριο 1981, καταλάμβανε ολοένα περισσότερο χώρο στους ξύλινους, οχτάστηλους, πρωτοσέλιδους τίτλους. Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί σύγχρονοί του σημειώνονταν με το ονοματεπώνυμο ολογράφως, όπως ακριβώς στην ταυτότητα: Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και Μητσοτάκης, Γεώργιος Μαύρος, Ευάγγελος Αβέρωφ κ.ο.κ. Απεναντίας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε κατοχυρωθεί αμετακλήτως και αμιγώς ως Ανδρέας.
Ρήξη με το κατεστημένο απετέλεσε το λανσάρισμα και σταδιακά η επικράτηση των ταμπλόιντ εκδόσεων. Για καθαρά χωροταξικούς λόγους, έτερο στέλεχος της Αλλαγής αξιώθηκε τη μοίρα του αρχηγού. Το Τσοχατζόπουλος, εδώ που τα λέμε, θυμίζει σιδηρόδρομο. Δεκατέσσερα στοιχεία είναι πολλά. Σε τίτλο γεμίζουν τρεις απ’ τις έξι στήλες και ταλαιπωρούσαν αφάνταστα τους συντάκτες ύλης. Ο,τι και να στρίμωχναν δίπλα της, άκρη δεν έβρισκαν, οπότε τον ψιλόκοψαν σε σκέτο Ακης και ησύχασαν, προς ικανοποίησιν και του ιδίου.
Αποδίδονται, εν παρόδω, στους υλατζήδες κάμποσοι νεολογισμοί που έχουν καθιερωθεί, καίτοι λανθασμένοι. Οι ναρκομανείς, επί παραδείγματι, δεν είναι εθισμένοι στην νάρκες, αλλά στα ναρκωτικά. Ναρκωτικομανείς είναι το σωστό, άντε όμως βάλ’ το σε τίτλο. Ας είναι! Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πρώτα η Βάσω Παπανδρέου και κατόπιν η Ντόρα Μπακογιάννη είχαν την τύχη να καταγραφούν στην πολιτική σκηνή με τα μικρά τους, ίσως για λόγους αβρότητας και ιπποτισμού των αρχισυντακτών προς το ωραίο φύλο που διεκδικούσε επί ίσοις όροις τη συμμετοχή στα κοινά. Συνιστούσαν εξαιρέσεις. Σήμερα, ωστόσο, το κακό έχει παραγίνει. Σε λίγο θα χαρακτηρίζουμε τους ηγέτες μας με τα τρυφερά παρωνύμια του οικογενειακού τους ιδιόλεκτου. Ενοχλεί ακόμα κι εμένα που αρέσκομαι να παραφράζω τα ονόματα...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου