συνάντησα τυχαία, σε καφέ του Παγκρατίου. «Μην το λες, μια χαρά τα πάει», του απάντησα. «Μαθαίνω μάλιστα ότι ο Τσίπρας είναι ευχαριστημένος από την αντιπολίτευση του Κυριάκου και ότι εύχεται να συνεχίσει έτσι, στη στρατηγική Σαμαρά», τον πικάρισα, προκειμένου να… μοχλεύσω τις αντιδράσεις του.
Έπιασε! Ο «απόμαχος» (που δεν είναι και τόσο απόμαχος) καραμανλικός λύθηκε, και άρχισε να τα λέει: «Αυτό ακριβώς εννοώ. Ο πατέρας του δεν θα του επέτρεπε να κινείται στην στρατηγική Σαμαρά∙ διότι πίστευε ότι είναι αυτή ακριβώς η στρατηγική που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία… Θυμάσαι; Το έλεγα τότε, ότι η στρατηγική του φόβου, που επέλεξε να εφαρμόσει στον προεκλογικό αγώνα ο Σαμαράς, γύρισε μπούμερανγκ κατά της παράταξης και έδωσε την κυβέρνηση στον Τσίπρα»…
Επανέφερα την κουβέντα στα τωρινά. Την ανεύθυνη, σε βαθμό υπονόμευσης, στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στις κυβερνητικές προσπάθειες για την επίλυση των μεγάλων εθνικών θεμάτων («μακεδονικό», «ελληνοτουρκικά», καθαρή έξοδος από το πρόγραμμα) και την ολική επαναφορά του – με αφορμή την επίθεση κατά της κλούβας των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη – στην παραληρηματική ρητορική του φόβου: «η χώρα έχει βυθιστεί στη βία και στην αναρχία – πρωθυπουργός της βίας και της ανομίας ο Τσίπρας»…
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου