μορφωμένους και μετριοπαθείς ανθρώπους. Μιλούν ξένες γλώσσες, κυκλοφορούν σε «ασφαλή» μέρη, ταξιδεύουν, ενημερώνονται από διεθνή μέσα και έχουν αρκετούς ξένους φίλους από τους οποίους αντλούν γνώσεις και αίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας.
Κεντροαριστερών ή κεντροδεξιών πεποιθήσεων είτε αναφερόμαστε σε πολιτικούς, είτε σε πνευματικούς ανθρώπους, επιστήμονες και δημοσιογράφους, από την επαφή μου με όλους αυτούς τα τελευταία 20 χρόνια περίπου, δεν σταμάτησα να ακούω από το στόμα τους πόσο στενόμυαλη και αυτοκτονική ήταν η ελληνική στάση, η στάση των πολιτικών ηγεσιών στο ζήτημα του Μακεδονικού τη δεκαετία του ’90. Οι άνθρωποι αυτοί σε κλειστές συσκέψεις, σεμινάρια, σε εστιατόρια ή καφέ δεν σταματούσαν να ασκούν κριτική και να στηλιτεύουν τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες για την ατολμία τους ή τον λαϊκισμό τους πάνω στο θέμα. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι σαρκάζουν τις ευαισθησίες των εθνικολαϊκιστών, συμπεριλαμβανομένου και των ψηφοφόρων τους, θεωρώντας πως όλα αυτά συνιστούν επικίνδυνες γραφικότητες, που απομονώνουν τη χώρα μας.
Και τώρα, κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η ζωή, που βρισκόμαστε με μια συμφωνία στα χέρια, που μερικοί ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν να φανταστούν, αρκετοί από αυτούς τους παραπάνω σώφρονες και λογικούς που ανέφερα (ίσως όχι η πλειοψηφία, πάντως όχι και λίγοι) είτε κρύβονται φοβούμενοι να αναλάβουν το κόστος της υποστήριξής της, είτε «ψειρίζουν» τα πράγματα ψάχνοντας να βρουν ψεγάδια κάθε είδους ώστε να μετριάσουν τη θετική διάσταση των εξελίξεων είτε ακόμη χειρότερα βγαίνουν με ύφος «μάτσο» πατριώτη (που δεν τους πάει κιόλας, ρε παιδί μου) για να βροντοφωνάξουν όχι στις «εθνικές παραχωρήσεις». Τι υποκρισία!
Δεν είναι όλοι αυτοί ακριβώς το ίδιο. Κάποιοι είναι απλώς φοβισμένοι, μετρημένοι άνθρωποι που δεν αντέχουν την πίεση και τους απασχολεί πολύ η καριέρα τους. Φοβούνται μην πάνε αντίθετα στο ρεύμα και αυτό τους παρασύρει στα βράχια. Εντάξει, καταλαβαίνω. Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι σταθερός όταν το τσουνάμι έρχεται κατά πάνω σου αλλά, από την άλλη, το βρίσκω αξιοθρήνητο, άνθρωποι κύρους να σωπαίνουν από φόβο περιμένοντας ίσως κάποιο θάμα, που θα ’λεγε κι ο Βάρναλης.
Αλλοι πάλι είναι βασικά αντι-σύριζα, τόσο φανατικοί που δεν αντέχουν να αποδεχτούν πως η κυβέρνηση αυτή μπορεί να έχει και θετικές πλευρές και να παράξει θετικό έργο. Είναι έτοιμοι να καταπιούν τα πάντα από τον αντι-συριζαϊσμό τους, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν και την πιο μεγάλη σαχλαμάρα που ο φανατισμός τους υπαγορεύει. Εντάξει δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντάμε στην ελληνική ιστορία, είναι ένα εγχώριο φρούτο, ασφαλώς.
Δεν λείπουν βέβαια και οι τύποι που ξυπνούν και κοιμούνται με την προσδοκία τού πότε η κομματική παρέα τους θα έρθει στην κυβέρνηση ώστε να γευτούν και αυτοί τη χαρά της νομής της εξουσίας ή οι άλλοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν το μαγαζί ανοιχτό, να παίρνουν ένα ποσοστό 8-10% για να είναι στη Βουλή και μετά βλέπουμε. Αυτοί, από μια άποψη, είναι οι πιο ορθολογικοί της παρέας. Τους κατανοώ, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Απλώς, βρε παιδιά, μην το κάνετε τόσο χοντροκομμένα γιατί στο τέλος θα πιστέψω κι εγώ πως η εξουσία είναι το οξυγόνο σας, πως λίγα χρόνια λείψατε από τη διακυβέρνηση και το σύνδρομο στέρησης που παρουσιάζετε είναι τόσο έντονο που δεν κρύβεται. Κρίμα, πραγματικά κρίμα, γιατί μερικούς σας εκτιμούσα κιόλας...
Νίκος Μαρατζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου