O Mπίρον Μορένο γεννήθηκε στο Κίτο του Ισημερινού και σπούδασε νομικά, δηλαδή δεν έχει...
κανένα άλλοθι. Στη διαιτησία τον οδήγησε η αγάπη του για τη δικαιοσύνη – ίσως και η λατρεία του για τη δόξα κι οι αυξημένες οικονομικές του ανάγκες.
18 Ιουνίου 2002. Μια από τις δυο οικοδέσποινες του Παγκόσμιου Κυπέλλου, η Νότια Κορέα, παίζει στα προημιτελικά με αντίπαλο την πανίσχυρη Ιταλία. Πριν το ματς, κανείς δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα τους Νοτιοκορεάτες.
Κι όμως, μετά από ενενήντα λεπτά το σκορ είναι 1-1. Ο διαιτητής δίνει ένα γενναιόδωρο πέναλτι στη γηπεδούχο – θα αστοχήσουν – κι αφήνει ατιμώρητα τα πολύ σκληρά μαρκαρίσματα των Κορεατών στον Τζανλούκα Ζαμπρότα, που βγαίνει αλλαγή, και τον Φραντσέσκο Κόκο.
Στην παράταση, όχι μόνο δεν δίνει πέναλτι στην Ιταλία, αλλά αποβάλλει τον Φρανσέσκο Τότι για θέατρο κι αμέσως μετά ακυρώνει κανονικό γκολ του Νταμιάνο Τομάσι, γκολ που θα σήμαινε, σύμφωνα με τον τότε κανονισμό, πρόκριση. Κι όλα αυτά, με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη.
Μέσα στην αναμπουμπούλα, ο «Κορεάτης Ντέιβιντ Μπέκαμ» Τζουνγκ-Ουάν Αν σκοράρει. Η Νότια Κορέα στα ημιτελικά, οι Ιταλοί στο χορτάρι.
Το ποδόσφαιρο, το γνωρίζουμε, είναι μια διαρκής μαθητεία στην αδικία κι έτσι είκοσι δύο μαντράχαλοι ίδρωσαν κυνηγώντας μια μπάλα επί 118' και την παράσταση τελικά έκλεψε ένας παχουλός κύριος με μαύρα ρούχα και γλαρό βλέμμα. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή.
Μετά το ματς αρνείται προκλητικά να χαιρετήσει, ως είθισται, τους Ιταλούς. Ανακοινώνει περίχαρος ότι φεύγει διακοπές στο Μαϊάμι με ήσυχη τη συνείδησή του.
— Πώς μπορέσατε να κοιμηθείτε χτες βράδυ μετά από αυτά που σφυρίξατε; τον ρωτούν την άλλη μέρα Ιταλοί δημοσιογράφοι.
— Κοιμήθηκα τέλεια! Είμαι πολύ ικανοποιημένος. Αντίθετα, ο Κρίστιαν Βιέρι, πώς μπόρεσε να χάσει αυτήν την ευκαιρία στο 78'; Ασυγχώρητος!
Είναι ασταμάτητος:
— Οι Ιταλοί δεν ξέρουν να χάνουν. Ο Μουσολίνι το 1938 είχε πει στους παίκτες της Εθνικής του να μη γυρίσουν αν δεν κερδίσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ε, ας μη γυρίσουν ούτε τούτοι δω!
Αυτός που δεν θα γυρίσει στην Ιταλία είναι ο «Νοτιοκορεάτης Ντέιβιντ Μπέκαμ». Απολύεται από την ομάδα του την Περούτζια. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο άνθρωπος που μερικά χρόνια εργότερα θα πάρει μεταγραφή τον γιο του Μουαμάρ Καντάφι, είναι σαφής: «Τι νομίζατε; Αυτός κι ο διαιτητής κατέστρεψαν την Ιταλία! Ας γυρίσει στην πατρίδα του να κερδίζει 50 δολάρια τον μήνα».
Ο παίκτης έτσι κι αλλιώς δεν πολυθέλει: «Να πω την αλήθεια, φοβάμαι λίγο να ξαναπάω στην Ιταλία, θα με βρίζουν, θα μου πετούν πράγματα. Μετά το ματς, να φανταστείτε, ήρθε στα αποδυτήρια ο αρχηγός τους, ο Μάρκο Ματεράτσι, και μας είπε ότι βρωμάμε σκόρδο».
Οι Ιταλοί δεν ξέρουν να χάνουν. Κι ο Μορένο; Ο Μπίρον Μορένο γίνεται σταρ. Εμφανίζεται στο Κίτο με μια ολοκαίνουργια, απαστράπτουσα Μερσεντές, σε λίγο μετακομίζει σε καινούργιο σπίτι – αποκτήματα που, για ορισμένους, ενισχύουν τις φήμες ότι πούλησε το ματς στους Κορεάτες –, στον δρόμο του ζητούν αυτόγραφα, ενώ στην πρώτη διαιτησία της νέας σεζόν όλο το γήπεδο φωνάζει ρυθμικά το όνομά του.
Οι λεωφόροι της δόξας είναι ανοιχτές, κι όχι μόνο στον Ισημερινό. «Χρειαζόμασταν κάποιον για να παίξει έναν πολύ μισητό χαρακτήρα και δεν χρειάστηκε να ψάξουμε πολύ. Του προσφέραμε μερικές χιλιάδες δολάρια κι ήρθε τρέχοντας».
Ο Αντριάνο Αραγκοτζίνι, πολύ γνωστός παραγωγός μουσικών και κωμικών σόου στην ιταλική τηλεόραση, έχει την ιδιοφυή ιδέα να καλέσει τον Μορένο σε ένα από αυτά. Θα χορέψει, θα τραγουδήσει, θα δείξει κόκκινες κάρτες:
Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη, που τον καλούν παντού. Θα πάει στο Καρναβάλι του Τσέντο, κοντά στη Μπολόνια, σε ένα φιλικό ματς ποδοσφαίρου, σε άλλα τηλεοπτικά σόου: όπου εμφανίζεται, του πετούν αυγά, λαχανικά και νομίσματα. Τίποτε δεν μοιάζει να τον ενοχλεί όσο βρίσκεται κάτω από τους προβολείς.
Αλλά πώς μπορεί; Δεν έχει ματς να διαιτητεύσει; Λίγες μόνο εβδομάδες μετά τη θριαμβευτική του επάνοδο στα γήπεδα, σε έναν αγώνα ανάμεσα στη Μπαρσελόνα Γκουαγακίλ και τη Λίγκα του Κίτο, κρατάει δεκατρία ολόκληρα λεπτά καθυστέρηση, δηλαδή όσα ακριβώς χρειάζονται στη δεύτερη για να γυρίσει το ματς από 2-3 σε 4-3 και να κερδίσει.
Δυο πρόβλήματα ανακύπτουν: το πρώτο είναι ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραταθεί τόσο ο αγώνας και το δεύτερο ότι ο Μορένο ετοιμάζεται να βάλει υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές του Κίτο, την πόλη όπου έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μετά τη διατησία του.
Η ΦΙΦΑ ξεκινάει έρευνα εις βάρος του. Τιμωρείται τελικά με 20 (!) αγωνιστικές αναγκαστική αποχή από τη διαιτησία, κι έτσι μπορεί να γνωρίσει καλύτερα τις ομορφιές της γειτονικής μας χώρας. Γιορτάζει την επιστροφή του στον Ισημερινό αποβάλλοντας τρεις παίκτες σε έναν αγώνα.
Στην πατρίδα του τον γνωρίζουν καλά ακριβώς γι΄αυτό: «Του άρεσε πολύ να δείχνει κόκκινες κάρτες διότι έτσι γινόταν θέμα συζήτησης». Από παλιά. Το 1997, στα ημιτελικά του Κόπα Αμέρικα, δίνει τρεις κόκκινες κάρτες σε ένα τέταρτο και αφήνει τους Αργεντίνους αποδεκατισμένους απέναντι στο Περού.
Ένα χρόνο αργότερα, δίνει τέσσερις σε ένα ματς για το Κόπα Λιμπερταδόρες, δύο στη Βάσκο ντα Γκάμα και δύο στην Αμέρικα. «Το απολάμβανε, ήταν σαν αστυνομικός με το γκλομπ στο χέρι, πανίσχυρος».
Ο Μπίρον Μορένο θα αισθανθεί λιγότερο ισχυρός όταν, τον Σεπτέμβριο του 2010, θα βρεθεί ανάμεσα σε πραγματικούς αστυνομικούς. Συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης με 6 κιλά και 250 γραμμάρια καθαρής και πρώτης ποιότητας ηρωΐνης πάνω του. Αξία, μισό εκατομμύριο δολάρια πάνω-κάτω.
Θα αποκαλυφθεί ότι είχε ήδη κάνει άλλα τέσσερα ταξίδια στη Νέα Υόρκη μέσα σε λίγους μήνες. Το βαρύ σουλούπι του κι ο πρότερος βίος του τον βοηθούσαν να περνάει σχεδόν χωρίς έλεγχο από το αεροδρόμιο του Κίτο. Υπολογίζεται ότι για κάθε ταξίδι πληρωνόταν πενήντα χιλιάδες δολάρια.
Τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη στιγμή που αναγκάστηκε να παρατήσει τη διαιτησία λόγω των σκανδάλων, βυθίστηκε στα χρέη, πήρε δυο διαζύγια, κατέληξε να σχολιάζει τα διαιτητικά λάθη (των άλλων) στην τηλεόραση κι αποπειράθηκε να σκοτώσει τη μητέρα του με ένα σπασμένο μπουκάλι. Δικάστηκε το 2011 σε 26 μήνες φυλάκιση. Αποφυλακίστηκε το 2012.
Είχαν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τη μεγάλη του στιγμή στο γήπεδο Ντέετζον της Ν. Κορέας. Για τους Ιταλούς που δεν ξεχνούν, όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: «Τα ναρκωτικά τα είχε παρει τότε, όχι στη Νέα Υόρκη!». Οι Ιταλοί δεν ξέρουν να χάνουν.
lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου