κοινοβουλευτική στήριξη των Podemos. Ο Σάντσεθ κατέθεσε την πρόταση μομφής που έριξε την κυβέρνηση Ραχόι και ήταν ο ίδιος που στο παρελθόν δεν είχε διστάσει να χάσει την προεδρία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τη βουλευτική του έδρα αρνούμενος τη συνεργασία με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα. Στην παρούσα φάση, δίστασε μεν και απέρριψε την πρόταση του Πάμπλο Ιγκλέσιας για κυβέρνηση συνεργασίας, με την αποδοχή όμως της κοινοβουλευτικής στήριξης των Podemos έκανε το πρώτο, μεγάλο βήμα σύγκλισης της ισπανικής σοσιαλδημοκρατίας με την αριστερά.
Στην Πορτογαλία επίσης, ο σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα συγκυβερνώντας με την αριστερά (Κομμουνιστικό Κόμμα, Αριστερό Μπλοκ και Πράσινους) δρέπει ήδη τους καρπούς του μεγάλου πολιτικού πειράματος του ευρωπαϊκού Νότου: Η δημοτικότητά του έχει εκτοξευθεί στα ύψη, τα ποσοστά του σοσιαλιστικού κόμματος στις δημοσκοπήσεις έχουν ανέβει κατά 10% σε σχέση με εκείνα που κατέγραψε στις εκλογές του 2015, ο ίδιος όμως διαμηνύει ότι δεν σκοπεύει να πάει σε πρόωρες κάλπες για να κεφαλοποιήσει τα κέρδη αυτά και προτείνει συνέχιση της συνεργασίας με την αριστερά και μετά τις εκλογές του 2019.
Και στις δύο περιπτώσεις αποτυπώνεται η δύσκολη και αργή μεν, αλλά σταθερή προσπάθεια επιστροφής της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στις παραδοσιακές πολιτικές της αναφορές και συμμαχίες. Μετά την καταστροφική ταύτιση με τον νεοφιλελευθερισμό και τη σύμπλευση – σε αρκετές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, συγκυβέρνηση – με τα συντηρητικά κόμματα, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ψάχνει την ανασυγκρότησή της μέσα από τις συγκλίσεις με τον φυσικό, ιδεολογικό της σύμμαχο, την αριστερά.
Ο Πέδρο Σάντσεθ και ο Αντόνιο Κόστα αποτελούν τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της στροφής – μιας στροφής που, εκ των πραγμάτων, ανοίγει με ηχηρό τρόπο τα διλήμματα που προσπαθεί να αποφύγει η εγχώρια κεντροαριστερά. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία έφεραν το Κίνημα Αλλαγής ενώπιον μιας άβολης πραγματικότητας, και τούτο ήταν εμφανές και στον αμήχανο τρόπο με τον οποίο η Φώφη Γεννηματά χαιρέτησε την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Πέδρο Σάντσεθ.
“Πέδρο, θερμά συγχαρητήρια. Η επιτυχία σου έφερε ξανά την ελπίδα στην Ισπανία και στην Ευρώπη και αισιοδοξία σε όλους μας”, έγραψε στο twitter η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, χωρίς καμία περαιτέρω αναφορά όμως στην στρατηγική και την αντιδεξιά ατζέντα με την οποία ήρθε αυτή η «επιτυχία» και χωρίς καμία αναφορά επίσης στη συνεργασία Σοσιαλιστών και Podemos.
Και τις δύο αυτές παραμέτρους, βεβαίως, ήρθε να υπενθυμίσει ο Γιάννης Ραγκούσης, σταθερός υπέρμαχος της σύγκλισης του Κινήματος Αλλαγής με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ορίστε λοιπόν», δήλωσε, «πού οδηγεί η άλλη στρατηγική. Η στρατηγική που αφετηρία της έχει το όχι στη Δεξιά, το όχι σε ευτράπελα μέτωπα λογικής. Για να φτάσει εδώ ο Σάντσεθ, ξεκίνησε με ένα απόλυτο όχι σε συγκυβέρνηση με τη -διεφθαρμένη όπως αποδείχτηκε- ισπανική Δεξιά και μάλιστα παραιτήθηκε και από βουλευτής». Και, παραπλεύρως, αρκετά στελέχη του Κινήματος που κινούνται στην ίδια γραμμή, δεν παρέλειψαν να σημειώσουν ότι οι εξελίξεις στην Ισπανία δικαιώνουν όσους και στην Ελλάδα υποστηρίζουν πως η ανασύνταξη της κεντροαριστεράς δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από την καθαρή αντιδεξιά τοποθέτησή της και την αναζήτηση συγκλίσεων με την αριστερά.
Αυτή η συζήτηση, ωστόσο, δεν έγινε σύμφωνα με τις πληροφορίες στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου της Παρασκευής κι έχει ενδιαφέρον εάν θα γίνει και στη διάρκεια της σημερινής Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, στη συνεδρίαση της Παρασκευής το «ισπανικό πείραμα» δεν εθίγη, καίτοι υπήρξαν επισημάνσεις για την ανάγκη να ενισχυθεί η κριτική απέναντι στη ΝΔ προκειμένου να μην αποκρυσταλλώνεται η πολιτική εντύπωση της μονομερούς μετωπικής σύγκρουσης με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η σημερινή τοποθέτηση της Φώφης Γεννηματά στην Κεντρική Επιτροπή ίσως δείξει εάν οι εν λόγω επισημάνσεις – όπως και το «μοντέλο Σάντσεθ» - ανοίγουν ουσιαστικό πεδίο προβληματισμού και επαναπροσανατολισμού εντός του Κινήματος. Κι εάν αυτό δεν συμβεί όμως, είναι δεδομένο πως η γραμμή των «ίσων αποστάσεων» είναι πεπερασμένων αντοχών. Και πως, αργά ή γρήγορα, το Κίνημα Αλλαγής θα αναγκαστεί να πάρει θέση στο μεγάλο στρατηγικό δίλημμα των πολιτικών του συμμαχιών, όχι μόνον λόγω της πίεσης που θα συνεχίσει να ασκεί ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και λόγω του νέου μοντέλου που παγιώνεται, όλο και πιο καθαρά, στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου