Το ποδόσφαιρο αλλάζει στο περίγραμμά του, στα συστήματα, στους τεχνικούς όρους, κάποιες φορές και στους κανονισμούς. Αλλά δεν αλλάζει στην καρδιά του, στην ψυχή τους –σε αυτό που είναι για τα...εκατομμύρια των εκατομμυρίων που
το αγαπούν. Δεν αλλάζει στην ουσία και το άρθρο που ακολουθεί.
Δημοσιεύτηκε πριν από τέσσερα χρόνια στη Live Sport την ημέρα που άρχιζε το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Ξαναδημοσιεύεται εδώ, στο μπλογκ χωρίς να χάνει ούτε μια σταγόνα από τη φρεσκάδα του. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί για κάθε μουντιαλική πρεμιέρα. Αν η διάθεσή σας δεν είναι αντι- (αντιποδοσφαιρική εννοούμε, γιατί υπάρχει και τέτοια –θα το δείτε σε επόμενο δημοσίευμα) διαβάστε το…
Η εξουσία της Μπάλας
Το ποδόσφαιρο είναι ένας άλλος τρόπος να σκέφτεσαι για τα μικρά τής ζωής. Το Μουντιάλ ένας άλλος τρόπος να γνωρίζεις τα έθνη, να κατανοείς την κουλτούρα τους, τους ψυχισμούς τους, τις φοβίες τους.
Το Μουντιάλ είναι ένα μέτρο της ηλικίας μας, ένας πολύχρωμος χρονομέτρης. Υπάρχουν άνθρωποι που τοποθετούν σημαντικά γεγονότα της ζωής τους σε συγκεκριμένες διοργανώσεις τής παγκόσμιας γιορτής. Πόσο χρονών ήταν στο Μεξικό το ’86, πώς έδιναν εξετάσεις στην Ιταλία το ’90 και «Ακαδημιακό» στη Γερμανία του ’74, πώς και πού παντρεύτηκαν βλέποντας αγώνες από τις ΗΠΑ το ’94.
Το Μουντιάλ είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια γιορτή στην ιστορία τής ανθρωπότητας.
Το ίδιο μεγάλη, ή και μεγαλύτερη ακόμα, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί αυτό διαθέτει την αφρόκρεμα των αθλημάτων. Το πιο δημοφιλές σπορ με συντριπτικές διαφορές σε ποσοστά δημοφιλίας από το δεύτερο. Αυτό που προσφέρεται για όλα τα κοινωνικά στρώματα και δεν κάνει διακρίσεις με τις επιλογές της φύσης. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να είσαι δυο μέτρα για να παίξεις μπάλα. Το ίδιο δικαιούσαι και αν είσαι κοντός, μέτριος ή ντερέκι.
Ασήμαντες μειοψηφίες – ειδικά σε χρόνους δύσκολους – εμφάνισαν το ποδόσφαιρο ως δείγμα ανθρώπινης ποταπότητες, ως «όπιο του λαού», ως άθλημα της πλεμπάγιας, ως «μεταφορά πολεμικών ενστίκτων εν καιρώ ειρήνης», ως μια απασχόληση για ανθρώπους χαμηλού επιπέδου.
Αλλά το ποδόσφαιρο είναι άθλημα του σώματος και του νου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια του Μίμη Δομάζου, μιας από τις πολλές μεγάλες ποδοσφαιρικές αξίες της χώρας: «Όταν τελείωνε ο αγώνας δεν με πονούσαν τα πόδια μου, με πονούσε το μυαλό μου»!
Από σήμερα η καρδιά του ποδοσφαίρου χτυπά και η Μπάλα παίρνει την εξουσία του Κόσμου στην ψυχαγωγία για έναν μήνα. Τα εκατομμύρια των πιστών υπηκόων θα ακολουθήσουμε την εστεμμένη σε πολύωρες βραδινές πορείες. Σηκώνοντας μαζί τις ενοχές της Υφηλίου για το γεγονός ότι αυτή η γιορτή γίνεται πλάι (και για χάρη της!) σε περιοχές με κολασμένους της Γης, εξαθλιωμένους, δαρμένους, διωγμένους από τα σπίτια τους. Μην το ξεχνάμε αυτό στα ξενύχτια της ποδοσφαιρικής ευωχίας. Μην το ξεχνάμε ποτέ, γενικώς!...
Διονύσης Βραϊμάκης
harddog-sport.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου