Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

Η επένδυση στην ασθενή μνήμη είναι μια κλασική τακτική, η οποία εφαρμόζεται κατά κόρον στην πολιτική, προκειμένου σαθρά επιχειρήματα να αποκτήσουν μια φαινομενική βαρύτητα.

Αυτό...
ίσως είχε στο μυαλό του ο Αντώνης Σαμαράς όταν έγραφε την ανακοίνωσή του για να επιχειρηματολογήσει κατά της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, επικαλούμενος τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά και τον Ανδρέα Παπανδρέου, τους οποίους, βέβαια, «κατακεραύνωνε» το 1994 και μάλιστα για το… ίδιο θέμα.

Την εποχή εκείνη λοιπόν (έναν χρόνο μετά την ανατροπή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς, ως πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης, δήλωνε πως:

«Ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου μπορούν πια να προσφέρουν στον τόπο» και πως «παρεμποδίζουν», ενώ «η Ελλάδα πρέπει να τρέξει» και όπως τόνιζε: «Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορεί να τρέξει με πολιτικά κατάκοπες ηγεσίες». Διατυμπάνιζε μάλιστα επίσης ότι η Πολιτική Άνοιξη «δεν δέχεται συμβιβασμό με τα Σκόπια ή οποιονδήποτε άλλο προκλητικό γείτονα».

Δεν περιορίστηκε στα παραπάνω όμως. Στις 10 Οκτωβρίου του 1994 ο Αντώνης Σαμαράς ζητούσε μάλιστα «να φύγει ο Καραμανλής».

Τότε, στο «τιμόνι» της ΝΔ ήταν ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο οποίος με ανακοίνωσή του μια ημέρα αργότερα, στις 11 Οκτωβρίου του 1994, απάντησε στον κ. Σαμαρά:

«Ο πατριώτης έχει τουλάχιστον υποχρέωση να εκπληρώσει τις βασικές του υποχρεώσεις προς την πατρίδα, τις οποίες ο κ. Σαμαράς απέφυγε να εκπληρώσει… Πρέπει να σταματήσει επιτέλους ο κ. Σαμαράς να κάνει τον υπερπατριώτη και να θεωρεί όλους τους Έλληνες ως ενδοτικούς στα εθνικά θέματα»...