Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ούτε ο βασιλιάς των σπορ δεν μπορεί να απομακρύνει το φάσμα του πολέμου. Μόνο ο...
κινηματογράφος τα καταφέρνει, διότι -και κάτι ξέρει ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ που το λέει- «ο κινηματογράφος ψεύδεται, ο αθλητισμός ποτέ».
13 Ιουνίου 1982. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή αντιμετωπίζει το Βέλγιο για το πρώτο της ματς στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Ο αγώνας γίνεται στη Βαρκελώνη κι οι θεατές ανυπομονούν να δουν το ολοκαίνουργιο απόκτημα της ομάδας τους, τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Οι Αργεντίνοι, όμως, έχουν σοβαρότερα προβλήματα. Λίγες μέρες πριν, φτάνοντας στην Ευρώπη, ανακάλυψαν στις εφημερίδες ότι, όχι, δεν θριαμβεύουν στον πόλεμο των Φώκλαντς – «των Μαλβινών», γι΄αυτούς – που μαίνεται από τις 2 Απριλίου στα ανοιχτά της Γης του Πυρός, αντίθετα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, έως απελπιστικά.
Η χώρα βρίσκεται πρακτικά ολομόναχη απέναντι στη Μ. Βρετανία, μετά την απόφαση των Η.Π.Α. να πάρουν θέση υπέρ του ιστορικού τους συμμάχου κι όχι υπέρ του αργεντίνικου καθεστώτος που τους στηρίζει στον αντικομμουνιστικό τους αγώνα στη Λατινική Αμερική και ειδικότερα στη Νικαράγουα.
Στο εσωτερικό, όμως, της χώρας, το φρόνημα είναι υψηλό – ίσως επειδή δεν φτάνουν τα νέα. Συνεχίζεται κανονικά το ποδόσφαιρο, με ματς πρωταθλήματος όπου οι φίλαθλοι αδερφωμένοι τραγουδούν αντι-βρετανικά συνθήματα, με φιλικούς αγώνες προετοιμασίας που μεταδίδονται ζωντανά για τους στρατιώτες στο μέτωπο, ακόμη και με σχέδια για οργάνωση φιλικού ματς μεταξύ των δυο μεγαλύτερων ομάδων – και ιστορικών αντιπάλων – της Μπόκα Τζούνιος και της Ρίβερ Πλέιτ στα ...Φώκλαντς.
Ενώ στην Αγγλία υπήρξαν κάποιες συζητήσεις για τη σκοπιμότητα συμμετοχής την ομάδας στο Μουντιάλ εν καιρώ πολέμου, στην Αργεντινή, ο δικτάτορας στρατηγός Λεοπόλδο Γκαλτιέρι δεν το συζητά: ελπίζει ότι, όπως πριν τέσσερα χρόνια, οι νίκες της Εθνικής θα ισχυροποιήσουν το καθεστώς του, που κλονίζεται τόσο από τον πόλεμο όσο και από την οικονομική κρίση κι έναν πληθωρισμό γύρω στα 90%. Οι παίκτες είναι λιγότερο σίγουροι σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν. Ανησυχούν για τις οικογένειές τους, καθώς κυκλοφορούν φήμες ακόμη και για πιθανό βομβαρδισμό του Μπουένος Άιρες. Ο Οσβάλντο Αρντίλες, που έπαιζε τότε στη λονδρέζικη Τότεναμ, μαθαίνει ότι ο ξάδερφός του σκοτώθηκε στο μέτωπο. Θα κατέβουν, τελικά, να παίξουν. Το Βέλγιο θα κερδίσει. Λίγες ώρες αργότερα, οι Βρετανοί θα καταλάβουν το Πουέρτο Αρχεντίνο – «Πορτ Στάνλεϊ», γι΄αυτούς– κι η Αργεντινή θα συνθηκολογήσει, κάτι που θα σημάνει και το τέλος του Γκαλτιέρι. Η Εθνική θα προκριθεί στον δεύτερο γύρο αλλά δε θα προχωρήσει παραπέρα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της δρ. Γκρουσενκα, ΕΔΩ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου