Η αυτοκτονία του Άντονι Μπουρντέν ανέβασε πάλι ψηλά τα ερωτήματα αν μια αυτοχειρία είναι «πράξη ηρωική ή άνανδρη, πράξη βεβήλωσης της ιερότητας της ζωής ή απόλυτης αυτοδιάθεσης» όπως στοχαζόταν η...καλή μας φίλη Μαρία Δεδούση το περασμένο Σάββατο και εμείς αναδημοσιεύσαμε εδώ τον προβληματισμό και τον στοχασμό της.
Το σχόλιό της, αλλά και η πράξη του διάσημου Αμερικανού σεφ αυτή καθαυτή, μας θύμισε μια σχετική αναφορά τού, επίσης Αμερικανού, Έρνεστ Χέμινγουεϊ σε ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του, στο Να έχεις και να μην έχεις, όπου καταγράφει καταστάσεις ανθρώπινης εξαθλίωσης και ηθικού ξεπεσμού στην Αμερική του Μεσοπολέμου. Είναι μια λογοτεχνική πινακοθήκη χαρακτήρων.
Απελπισμένοι άνθρωποι, αδίστακτοι κερδοσκόποι, ψυχικά σαραβαλιασμένοι βετεράνοι του πολέμου που παίζουν μεταξύ τους ξύλο από ευχαρίστηση, επαναστάτες που σκοτώνουν αδίστακτα φτωχούς ανθρώπους σαν κοινοί εγκληματίες για το καλό της επανάστασής τους, συγγραφείς που έχουν βουλιάξει στο τέλμα, μέθυσοι καθηγητές, μανιακοί κερδοσκόποι, εκδικητικές μοιχαλίδες, θλιβερά μπαρ και μπαρόβιοι, είναι λίγοι από τους πολλούς χαρακτήρες που που σκιαγραφεί ο Αμερικανός συγγραφέας.
Πριν το όνειρο γίνει εφιάλτης
Με αφορμή έναν από τους ήρωές του που σκέφτεται την αυτοχειρία, ο Χέμινγουεϊ γράφει για τρόπους αυτοκτονίας και τη «λύτρωση» από την απόγνωση:
«Μερικοί προτιμούν τη μεγάλη βουτιά από το παράθυρο του διαμερίσματος ή του γραφείου τους, άλλοι διαλέγουν πιο ήρεμο τρόπο και κλειδαμπαρώνονται σε κάποιο ιδιωτικό γκαράζ με τη μηχανή αναμμένη.
Άλλοι, πιο παραδοσιακοί, καταφεύγουν σε ένα Κολτ ή Σμιθ εντ Γουέσον, εκείνα τα καλοφτιαγμένα μαραφέτια που βάζουν τέλος στην αϋπνία, που εξαλείφουν τις τύψεις, θεραπεύουν, απαλλάσσουν από τη χρεοκοπία και τις απελπιστικές καταστάσεις, ανοίγοντας μια διέξοδο με την απλή πίεση ενός δακτύλου -εκείνα τα αξιοθαύμαστα αμερικανικά εργαλεία, που τόσο εύκολα μεταφέρονται, τόσο σίγουρα και αποτελεσματικά είναι, και τόσο καλοσχεδιασμένα για να τερματίζουν το αμερικανικό όνειρο πριν γίνει εφιάλτης, με μόνο μειονέκτημα την ακαταστασία και τη βρομιά που αφήνουν πίσω τους και που οι συγγενείς υποχρεώνονται να καθαρίσουν».
Αυτόχειρας ο ίδιος, όπως και ο πατέρας του
Ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ υπήρξε αυτόχειρας, στα 62 του χρόνια με τον τρόπο που είχε αυτοκτονήσει ο πατέρας του: με κυνηγετική καραμπίνα. Μερικά χρόνια πριν ο συγγραφέας έλεγε ότι θέλει να ζήσει αρκετά για να γράψει «τρία ακόμα μυθιστορήματα και 25 διηγήματα». Ειρωνεία...
Οι Χέμινγουέι και Μπουρντέν, πέρα από ότι και ήταν και οι δύο Αμερικανοί, έχουν μερικά ακόμα κοινά στοιχεία. Αυτοκτόνησαν περίπου στην ίδια ηλικία, ήταν επιτυχημένοι στη δουλειά τους (διαφορετικά, βέβαια, τα μεγέθη), πέρασαν καταστροφικούς εθισμούς (στο ποτό ο συγγραφέας,στα ναρκωτικά ο διάσημος σεφ) και είχαν προσβληθεί από κατάθλιψη. Στην περιγραφή των τρόπων αυτοχειρίας ο Χέμινγουεϊ δεν είχε προβλέψει τη ζώνη από το μπουρνούζι που έγινε εργαλείο θανάτου για τον σεφ...
Μαρία Δεδούση
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου