ναρκισσευόμενο άνθρωπο με το γαρίφαλο και με το «σιωπή, οραματίζομαι το μέλλον της πατρίδας» βλέμμα, που συμμετείχε στη φετινή πορεία για την Πρωτομαγιά, σχεδόν μονοπωλώντας την προσοχή μας. Αυτό που σίγουρα μένει αναλλοίωτο και στις δύο περιπτώσεις είναι το «χώρα ρημαγμένη», το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, το ζούμε στο πετσί μας. Εκείνο που αλλάζει είναι η ποιότητα των ανθρώπων που συμμετέχουν στην πολιτική ζωή της χώρας και η χρήση των συμβόλων.
Είναι συνεπής, για να λέμε την αλήθεια, ο Γιάνης Βαρουφάκης, στον τρόπο με τον οποίο περιφέρει τη δημόσια εικόνα του: από την εποχή ακόμα που σταδιοδρομούσε ως guest star στα τηλεοπτικά talk shows, προτού αναλάβει τη σωτηρία της Ελλάδας ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα, και από το «διαζύγιό του» με τον Τσίπρα και τη δημιουργία δικού του κινήματος, μέχρι τη χθεσινή, πολυφωτογραφημένη συμμετοχή του στην πορεία της ΓΣΣΕ, παραμένει ο «αχαλίνωτος νάρκισσος» που περιγράφει ο Πιέρ Μοσκοβισί στο βιβλίο του «Αν είναι μεσάνυχτα στην Ευρώπη».
Φαίνεται αυτό και από τον αγέρωχο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην πορεία: φορώντας πάντα αυτή τη μόνιμη γκριμάτσα που περισσότερο μοιάζει με επιβεβαίωση της απαξίωσής του προς οποιονδήποτε δεν είναι Γιάνης, παρά με χαμόγελο. Ετσι χαμογελάει, μιλάει, ποζάρει ο Βαρουφάκης: απαξιώνοντας όποιον βρίσκεται απέναντί του («εσύ, μικρέ ανόητε, δεν ξέρεις!») και λάμποντας την ίδια στιγμή ως ο καλύτερος. Αυτοθαυμάζεται και δεν το κρύβει.
«Κάθε γενιά εργατών, όσο υπάρχει ακόμα καπιταλισμός, έχει υποχρέωση να δίνει ξανά και ξανά και ξανά τους αγώνες που έδωσαν το 1886 στο Σικάγο για 8ωρο, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για αξιοπρέπεια, για κοινωνική ασφάλιση» δήλωσε αυτή τη φορά κρατώντας ένα γαρίφαλο και καταγγέλλοντας τη «σκληρή ταξική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων». Οι χρήστες του Internet βγήκαν αμέσως για να του θυμίσουν ποιος είναι στην πραγματικότητα, αναδημοσιεύοντας φωτογραφίες του από σαλόνια, πισίνες, από την περίφημη συνέντευξή του στο Paris Match, όταν την ώρα της εθνικής χρεοκοπίας διαφήμιζε τον έρωτά του για τη σύζυγό του Δανάη Στράτου και απολάμβανε μαζί της φρέσκο ψάρι.
Αν τον εξέθεσαν; Μα αυτή η αντίφαση, την οποία προσπάθησαν να τονίσουν παραθέτοντας τα πειστήρια της άνετης ζωής του στην προτροπή του προς τους εργάτες («έχετε υποχρέωση!») για αγώνες, είναι ένα από τα κύρια συστατικά του ναρκισσευόμενου εαυτού του. Ενα συστατικό το οποίο ο ίδιος καλλιεργεί και χιλιοπροβάλλει, γιατί αυτό τον διαφοροποιεί από τους άλλους: και από τους λεφτάδες που αποτελούν τους καθημερινούς συνδαιτυμόνες του στο καλοστρωμένο τραπέζι του (μετά τσιπούρας ή άνευ), και από τον απλό λαό του οποίου επιθυμεί να ηγηθεί διά του «Μετώπου Ρεαλιστικής Ανυπακοής 2025».
Ως Γιάνης (ακόμα και το «ανορθόγραφο» όνομά του το επέβαλε, θαρρείς, για να πληγώνει-προκαλεί την όρασή μας!), και του λιμανιού και του σαλονιού, αλλάζοντας δηλαδή προσωπεία ανάλογα με την περίσταση, ή φορώντας πολλά προσωπεία την ίδια στιγμή, μπορεί να πουλάει ό,τι θέλει: τρέλα ή επανάσταση. Και τρέλα και επανάσταση. Ετσι πορεύεται. Ετσι πορεύτηκε και τώρα, την Πρωτομαγιά, παρέα με τη ΓΣΣΕ, αμετανόητος για αυτά που έκανε (και που δεν έκανε) αλλά και για αυτά που θα επιχειρήσει να κάνει στο μέλλον. Παίζοντας το ίδιο παιχνίδι της αυτοπροβολής και του αυτοθαυμασμού που παίζει από την πρώτη μέρα που τον γνωρίσαμε. Αυτός είναι ο Γιάνης. Ακόμα να τον μάθουμε και να τον προσπεράσουμε;..
Κοσμάς Βίδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου