τόπο του εγκλήματος, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς και για θράσος. Ενδεχομένως ούτε κι ο ίδιος να περίμενε τι θα συναντήσει, ακόμα και αν οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν πρωτοφανείς για συνοδεία πρωθυπουργού σε ένα μικρό μέρος της ελληνικής επικράτειας.
Ο πρωθυπουργός, φαντάζεται κανείς πως θα ήταν ταραγμένος, ή και σοκαρισμένος, όση ώρα μιλούσε στο Αναπτυξιακό Συνέδριο για την ανάπτυξη ενός τόπου βουλιαγμένου στην απελπισία, από το οποίο ως ένδειξη διαμαρτυρίας απουσίαζαν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς. Ήθελε θάρρος και προσπάθεια για να αποκτήσουν βάρος και σημασία τα λόγια του.
Όταν έλεγε, «κάποιοι εδώ και αρκετές μέρες επιδίωξαν να μην είμαι εδώ σήμερα το βράδυ. Κάποιοι επιδίωξαν να δημιουργήσουν κλίμα έντασης και τρομοκρατίας σε έναν φιλειρηνικό τόπο. Κάποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις ειλικρινείς αγωνίες των ανθρώπων αυτού του νησιού. Αλλά δεν φυγομαχήσαμε και δεν αποδράσαμε ποτέ» με ένα λίγο ένοχο, λίγο απολογητικό ύφος, δεν απευθυνόταν στους κατοίκους αυτού του φιλειρηνικού νησιού, οι οποίοι διαμαρτύρονταν λίγο πιο δίπλα, αποκομμένοι με τις κλούβες των ΜΑΤ από το μέρος όπου μιλούσε. Στην πόλη της Μυτιλήνης τη μέρα της επίσκεψής του τα μαγιαζιά ήταν κλειστά και οι δρόμοι αποκλεισμένοι, έρημη πόλη και μαζί φρούριο, κι έπειτα οι κάτοικοι του νησιού, 3.οοο κόσμος, να διαδηλώνουν οργισμένοι ή και απελπισμένοι δίπλα στη θάλασσα.
Την ώρα λοιπόν που τους διαδηλωτές-κατοίκους απωθούσαν αστυνομικές δυνάμεις, προστατευμένος διά του αποκλεισμού, ο πρωθυπουργός έλεγε: «Εμείς δεν θελήσαμε ποτέ να έχουμε συμμάχους διαπλεκόμενους εκδότες, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και ανθρώπους της νύχτας. Εμείς έχουμε συμμάχους τους ανθρώπους του μόχθου». Μόνο που τα λόγια του ηχούσαν παράταιρα και κενά περιεχομένου, ούτε μπορούσαν να βρουν αποδέκτες. Το αφήγημα αυτό στεκόταν στην αρχή, όταν ακόμα γίνονταν φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις και είχε την αμέριστη υποστήριξη του κόσμου, όταν το νέο δεν είχε ακόμα παλιώσει και αποδειχθεί παλιότερο του παλιού, τώρα, τρία χρόνια μετά, οι κλούβες προστάτευαν τον πρώην λαοφιλή πρωθυπουργό ακριβώς από αυτούς τους οποίους θα υπερασπίζονταν.
«Στις πλάτες τούτης της χώρας και τούτων των νησιών έπεσε η προσφυγική κρίση» είπε ο πρωθυπουργός, μιλώντας για πρωτοφανείς δυσκολίες που αντιμετώπισε αυτή η κυβέρνηση, και δεν έλεγε ψέματα. Μόνο που δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις το Προσφυγικό, με όλες τις παραμέτρους και τις τρομερές του δυσκολίες, ως απότοκο φυσικής καταστροφής στο οποίο δεν υπάρχουν περιθώρια πολιτικής βούλησης και δράσης. Έτσι όπως περίπου αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση η πλημμύρα στη Μάνδρα με τους νεκρούς ή η αύξηση της εγκληματικότητας από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Αν αυτό είναι το πνεύμα και η υπερασπιστική γραμμή της (απουσίας) διακυβέρνησης, οι πολίτες της χώρας όχι μόνο νιώθουν αλλά και είναι απροστάτευτοι.
Απέναντι σε τέτοιους πολίτες ήθελε πραγματικά μεγάλο θάρρος, ή και θράσος, να μιλάει ο πρωθυπουργός για αλληλεγγύη, τη στιγμή που δεν έχει πει τίποτα για τα χρήματα από την Ευρώπη που προορίζονταν να τους ανακουφίσουν και κατασπαταλήθηκαν και χάθηκαν σε μαύρες τρύπες, κι όταν δεν έχει δώσει εξηγήσεις για τους μετανάστες που θα λιάζονταν στην Ομόνοια και μετά θα εξαφανίζονταν, για την πολιτική των ανοιχτών συνόρων στα πλαίσια ενός ανθρωπιστικού δικαιωματισμού του πρώτου καιρού της διακυβέρνησης που οδήγησε σε αυτό το δυστοπικό παρόν. Κι όταν ακόμα και τώρα δεν εξαγγέλλει τον σχεδιασμό μιας πολιτικής επαναπροωθήσεων, όταν αποκρύπτει τις καταγγελίες για επικίνδυνες, απάνθρωπες, αποκρουστικές συνθήκες διαβίωσης για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων στη Μόρια και για τις εγκληματικές ευθύνες. Θα ήταν διαφορετικά αν ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για όλα αυτά και δεν περιορίζονταν να επαινέσει τους κατοίκους της Λέσβου για την αλληλεγγύη τους, κάνοντας αναφορά σε λάθη και ελλείψεις.
«Θέλω να αποδεχθώ ότι η κατάσταση στη Λέσβο, στη Χίο, τη Σάμο είναι δύσκολη. Και ειδικότερα εδώ, στη Μόρια. Δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχείς γι' αυτό που συμβαίνει εδώ. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και για τους μετανάστες και για τους πολίτες της Λέσβου. Οι κάτοικοι των νησιών έσωσαν, κυριολεκτικά το λέω αυτό, όχι την τιμή των Ελλήνων, έσωσαν την τιμή της Ευρώπης, όταν άλλοι έχτιζαν φράχτες και έριχναν δακρυγόνα. Εδώ δείξατε έμπρακτα ότι οι ανθρωπιστικές κρίσεις αντιμετωπίζονται μόνο με αλληλεγγύη».
Κανείς δεν δικαιούται να είναι ευτυχής, όπως κανείς δεν δικαιούται να μιλάει για αλληλεγγύη, μόνο ντροπή μπορείς να νιώθεις για τη Μόρια και οργή για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νησί, πρόσφυγες, μετανάστες και κάτοικοι, παρατημένοι στη μοίρα τους, αντιμέτωποι μεταξύ τους και εγκλωβισμένοι. Και αγωνία για όσα θα ακολουθήσουν. Όποιος από μας κι αν ζούσε στη Λέσβο θα ήταν εξοργισμένος με τον πρωθυπουργό προσωπικά. Ο ίδιος και η κυβέρνησή του όχι μόνο δεν έχουν δείξει καμία ευαισθησία από αυτές που επικαλούνται στα λόγια ως αριστεροί, αλλά είναι υπεύθυνοι για όλη αυτή την επικράτεια της απελπισίας. Στις δημοκρατίες, υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Μετά μπορούμε να μιλήσουμε για τις ευθύνες των άλλων, για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και για το πώς διαχειρίστηκε η Ευρώπη το Προσφυγικό...
Δήμητρα Γκρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου