«Αν ο άντρας είναι μερακλής...

...φλερτάρει και από τον τάφο»...

Στέκομαι στο διάδρομο με τα ξύδια, κοιτάω αφηρημένα κάτι μπαλσάμικα κι αναρωτιέμαι πότε θα καταργηθούν τα σούπερ μάρκετ να πάρουμε πίσω τα Σάββατά μας, σκέφτομαι πόσες εργατοώρες έχουμε φάει έκαστος ψάχνοντας το...
σωστό μπαλσάμικο σε κάποιον πανομοιότυπο με εκατομμύρια άλλους διάδρομο...

Δίπλα μου στέκεται ένας αρκετά ηλικιωμένος άντρας. Late 80s ίσως και 90s, αλλά καλοστεκούμενος, όπως τους λέμε. Φοράει καπέλο και τα γυαλιά του και διαβάζει κάποια ετικέτα. Δεν με κοιτάει ποτέ, ούτε εγώ εκείνον.

Σκέφτομαι, αντανακλαστικά, ότι από μια ηλικία και πάνω οι άνθρωποι παύουν να κοιτάνε τους άλλους ανθρώπους με εκείνο το συγκεκριμένο φευγαλέο διερευνητικό βλέμμα, παύουν σκέφτομαι να έχουν ενδιαφέρον στην ερωτική διάσταση των πραγμάτων, πώς να ναι η ζωή τότε άραγε, φεύγει το μυαλό μου από τα μπαλσάμικα, αρχίζει να ταξιδεύει.

Πάω στα τυριά, επιστρέφω στην καταναλωτική πραγματικότητα, φέτα Αμφιλοχίας ή Γρεβενών; Αμφιλοχίας να προτιμάτε, είναι πιο πικάντικη, τσιμπάω ένα Ballantines από τα ποτά, προσπερνάω το διάδρομο με τα καθαριστικά που μου φέρνει ναυτία, στέκομαι στα δημητριακά.

Ο κύριος από τα ξύδια βρίσκεται αίφνης ξανά δίπλα μου.

Αυτή τη φορά γυρίζει προς το μέρος μου και μου απευθύνεται.

«Είναι το πιο ωραίο», μου λέει κι ενώ αρχικά νομίζω ότι μιλάει για τα κορνφλέικς με σοκολάτα, κάνει μια κίνηση με το χέρι του που μου δείχνει ότι μιλάει για μένα.

Με κοιτάει σταθερά στα μάτια και συνεχίζει. «Έχετε το πιο ωραίο στιλ, τα ρούχα σας είναι εξαιρετικά, ότι πιο ωραίο έχω δει από το πρωί».

Χαμογελάω πλατιά.

Για την -άκυρη όπως αποδεικνύεται- σκέψη που έκανα νωρίτερα.

Για την ευγένεια της φιλοφρόνησης.

Για το γεγονός ότι απολύτως τίποτα σ' αυτήν δεν είχε ίχνος λιγουριάς.

Για το ευθύ βλέμμα, γεμάτο σιγουριά, που όσο μου μιλούσε δεν έφυγε ούτε στιγμή από τα μάτια μου για να πάει πιο κάτω.

Εισπράττω τη φιλοφρόνηση ως ειλικρινή και συνεπώς δεν τον ευχαριστώ.

«Μου φτιάξατε τη μέρα» του λέω.

«Βοηθάει και το σώμα βέβαια», συνεχίζει, με το ίδιο ακριβώς ύφος και χωρίς να με κάνει να αισθανθώ ούτε δευτερόλεπτο «κάπως».

Χαμογελάω ακόμα πιο πλατιά, χαμογελάει κι εκείνος, τον καλημερίζω και όπως γυρίζω να φύγω, μου λέει:

«Να με ακούσετε. Ξέρω τι λέω. Είμαι έμπειρος», χωρίς ίχνος έπαρσης.

Κατά πάσα πιθανότητα έλεγε την αλήθεια.

Πολύ πιο έμπειρος πάντως από όσους διατυμπανίζουν την εμπειρία τους με το καλημέρα: «ξέρεις κούκλα, εγώ που με βλέπεις έχω πηδήξει εξακόσιες χιλιάδες εκατομμύρια γυναίκες»... Κάποιοι άντρες δεν θα μάθουν ποτέ ότι ο έρωτας και το σεξ δεν είναι Ολυμπιακοί Αγώνες και δεν μετριούνται με τα νούμερα.

Φυσικά και μου έφτιαξε τη μέρα. Κι εγώ τη δική του μάλλον.

Διηγήθηκα την ιστορία σε έναν εξίσου και αυθεντικά έμπειρο άντρα. «Αν ο άντρας είναι μερακλής φλερτάρει και από τον τάφο» μου είπε. Γελάσαμε. Ισχύει και για τις γυναίκες να πω.

Θυμήθηκα τη Μελίνα Μερκούρη, τη ρώτησαν σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της πότε σταμάτησε να βγαίνει. «Όταν σταμάτησα να φλερτάρω αγάπη μου», απάντησε.

Υψηλή Τέχνη το φλερτ.

Και όχι, δεν έχει πάντα ως στόχευση το σεξ.

Βασικά δεν έχει ποτέ ως άμεση στόχευση το σεξ.

Άλλο το φλερτ άλλο το πέσιμο, ξεκαθαρίστε τα στο μυαλό σας μερικοί αλλά και μερικές.

Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει τα δύο, βέβαια, αλλά να σας πω ένα μυστικό;

Θέμα αισθητικής είναι και αυτό. Αν έχεις αισθητική, η γραμμή αυτή είναι σαφής στο μυαλό σου και δεν την περνάς ποτέ.

Είναι προφανές πώς όταν, για παράδειγμα, εγώ λέω στη σερβιτόρα που μου φέρνει το ποτό ότι είναι όμορφη, ΔΕΝ θέλω να την πηδήξω, τη φλερτάρω όμως. Ούτε τη γηραιά κυρία του 4ου θέλω να πηδήξω, όμως κάθε φορά που τη βλέπω της λέω πόσο ωραία έφτιαξε τα μαλλιά της (προσέχει πολύ τα μαλλιά της) και χαμογελάει. Και ναι, είναι κάτι που προσωπικά κάνω συχνά. Με άντρες, γυναίκες, σκύλους, γάτες, κάθε ηλικίας, φυλής και χρώματος αν μου τραβήξουν έστω και στιγμιαία το ενδιαφέρον.

Εξίσου με έχουν φλερτάρει, δεν έχω κανένα παράπονο.

Θυμήθηκα έναν από τους λίγους συντρόφους που είχα στη ζωή μου ο οποίος όχι απλώς δεν θύμωνε, αλλά χαμογελούσε με αυτό, είχε κάνει σαφώς τη διάκριση κι επίσης με ήξερε καλά: «Μαζί μου θα γυρίσεις σπίτι στο τέλος της βραδιάς», μου έλεγε.

Να σας πω κι άλλο ένα μυστικό;

Δίκιο είχε.

Να φλερτάρετε.

Και να δέχεστε το φλερτ.

Είναι από τα πολύ όμορφα πράγματα στη ζωή.

Μην στεγνώνετε από κορεκτίλα και φοβικότητα.

Και να φλερτάρετε τους συντρόφους σας, αυτό το χάνετε στην πορεία και το πληρώνετε κάποιοι.

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και αυθύπαρκτο.

harddog-sport.blogspot.gr