όχι για το "πρόσωπο Μαρινάκη" αλλά για το τι ακριβώς εκπροσωπεί ο επιχειρηματίας που το βράδυ της πρωτομαγιάς επιτέθηκε με μια μπερλουσκονικής ρητορικής επιστολή προς τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Θανάσης Καρτερός θέτει ερωτήματα αλλά και προχωρά σε πολιτικές διαπιστώσεις για τον δεσμό Μαρινάκη - Νέας Δημοκρατίας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
ΜΕ ΠΟΙΟΝ;
Για την οικονομία της συζήτησης, ας δεχτούμε τον χαρακτηρισμό της σφοδρής αντιπαράθεσης, που έχει επικαλύψει αυτές τις μέρες όλα τα άλλα θέματα, ως σύγκρουσης Μαρινάκη-Τζανακόπουλου.
Εντάξει. Αλλά, θα συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι οι δυο τους δεν έχουν τίποτε προσωπικές διαφορές. Οικονομικές, ξέρω κι εγώ, ερωτικές, ποδοσφαιρικές, ή κτηματικές. Άρα δεν μιλάμε για αντιπαράθεση προσώπων.
Για αντιπαράθεση εκπροσώπων μιλάμε.
Αυτό που ο καθένας εκπροσωπεί είναι το ζήτημα.
Και τι εκπροσωπούν ο Τζανακόπουλος, ο Τσίπρας, ο Παπάς, η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος, ο Κοτζιάς, και οι άλλοι νέοι άνθρωποι, αλλά και οι παλιότεροι, που έχουν εισβάλλει, προς μεγάλη οργή του κατεστημένου, τα τελευταία χρόνια στα χωράφια του, και στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση, είναι πολύ καθαρό, για όποιον η σκέψη του δεν επηρεάζεται από ιστορίες offshore και ακόμα χειρότερα από υστερίες Noor1. Εκπροσωπούν μια προσπάθεια να βγει η χώρα από το βάλτο που την έριξε το γερασμένο σύστημα της νομής του κράτους από το εκάστοτε κόμμα-νικητή, της διαπλοκής με νταβατζήδες, της μόνιμης λιτότητας, της αδικίας που βαφτίστηκε για χρόνια αναγκαιότητα, και της αναγκαιότητας που για χρόνια αναβάλλεται ως ανέφικτη. Μέχρι που φτάσαμε στην ειρκτή των μνημονίων, και στην ταπείνωση της επιτροπείας. Με γνωστούς τους υπεύθυνους και ακόμα πιο γνωστές τις αιτίες.
Μιας προσπάθειας με καλές και κακές στιγμές, με καθόδους σε αυταπάτες και εφόδους στον ουρανό, με λάθη και υπερβολές, με στροφές και ανηφόρες, αλλά εν πάση περιπτώσει, μιας προσπάθειας που δίνει σήμερα ορατά αποτελέσματα. Βγάζει τη χώρα από τον βάλτο που την έριξαν.
Εκπροσωπούν επίσης ένα σύστημα αξιών, που λογικό είναι να μην μπορούν καν να αντιληφθούν οι σταυροφόροι της εκδίωξης της Αριστεράς από τους αγίους τόπους, και οι μισθοφόροι τους.
Που να τους εξηγείς, τι σημαίνει για μας κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτική εντιμότητα, ιδεολογική στράτευση, διάθεση προσφοράς. Πόσο η Ιστορία νεκρών και ζώντων επηρεάζει τις πράξεις και τον λόγο, και καθορίζει τους εχθρούς και τους φίλους, της Αριστεράς. Από πού έρχεται και πού θέλει να πάει ο Τσίπρας, και τι βρίσκεται πίσω από την αποφασιστικότητα, αλλά και την οργή, του κάθε Τζανακόπουλου, όταν έχει απέναντί του το θράσος των ενόχων, που ντύνονται κατήγοροι.
Και τι εκπροσωπεί ο Μαρινάκης, που επιτίθεται με τόση σφοδρότητα στον Τζανακόπουλο και στον Τσίπρα; Που ανέλαβε να διαφυλάξει τη Δημοκρατία; Που χαρακτηρίζει τη σημερινή Ελλάδα Κολομβία και Βενεζουέλα μαζί; Που απλώνει τη σκιά του πάνω από τη ΝΔ, πληροφορώντας μας ότι η κυβέρνηση τον κυνηγάει, για να πάει στις εκλογές κατηγορώντας την αξιωματική αντιπολίτευση, ότι τσεπώνει μαύρο χρήμα από αυτόν; Κατηγορία που για πρώτη φορά ακούγεται και που καθιστά, για όσους δεν το κατάλαβαν, το κόμμα του Κυριάκου όμηρό του;
Προσέξτε. Τι εκπροσωπεί όχι ως πρόσωπο, ως επιχειρηματίας, ως οικογενειάρχης. Αλλά ως κοινωνική παρουσία και επιρροή, ως πολιτική πρακτική, ως δημόσιος λόγος, και εν γένει ως σύστημα ιδεών και ήθους.
Διότι ο Μαρινάκης, με δική του επιλογή και απόφαση, έχει γίνει βασικός πρωταγωνιστής στη δημόσια σφαίρα. No Politica, φωνάζουν οι δικοί του, αλλά ελέγχει τον Δήμο Πειραιά, μια μεγάλη και δημοφιλή ποδοσφαιρική ομάδα, ένα μπλοκ από ΜΜΕ, εφημερίδες, διαδικτυακούς τόπους, ραδιόφωνα. Ελέγχει, όπως δείχνουν τα πράγματα, και πολιτικά πρόσωπα, αλλά και πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν την εξουσία. Εκπροσωπεί, επίσης, φιλοδοξίες, που πάνε πολύ μακριά, μέχρι τον παράδεισο το Μπερλουσκονι. Όταν λέμε Μαρινάκης, συνεπώς, να μην παρεξηγηθούμε. Δεν εννοούμε το πρόσωπο. Εννοούμε τον εκπρόσωπο.
Ψάξτε, λοιπόν, να βρείτε κάτι καλό σε όσα εκπροσωπεί. Για την Ελλάδα, για την κοινωνία, για την πολιτική, για την ομαλότητα.
Κάτι καλό…
Τη Δημοκρατία; Με πακιστανικά τηλέφωνα;
Την επιχειρηματικότητα; Με διασυνδέσεις και σκοτεινές πρακτικές που οδηγούν σε κακουργηματικές κατηγορίες;
Το πολιτικό ήθος; Με τοξικές επιθέσεις εναντίον όποιου δεν λέει ΝΑΙ στα νυχτερινά του τηλεφωνήματα;
Την αθλητική άμιλλα; Μετατρέποντας ακόμα και τη μπαλίτσα σε σφαίρα κατά των εχθρών του;
Την εντιμότητα; Που ρίχνει κουτοπόνηρα λάσπη στον αντίπαλο –εγώ βοηθούσα την κυβέρνηση, γι’ αυτό πήγαινα στο Μαξίμου;
Ή την ενημέρωση, που κατάντησε υπηρέτρια και πόρνη του Αφεντικού τόσο απροσχημάτιστα, όσο ποτέ δεν είχε συμβεί από κανέναν μέχρι τώρα;
Διότι, δεν είναι απλώς σκουπιδότοπος ο ΔΟΛ. Συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου, είναι. Πυροβολαρχία θανάτου –της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη. Ούτε στην Κατοχή τέτοιο έρεβος. Και οι νεκρές ψυχές εκεί μέσα, που υπογράφουν ανοησίες για σκουπίδια που τραγουδάνε ακόμα, όντως τραγουδάνε. Μόνο που αφού ξελαρυγγιάστηκαν τραγουδώντας για τον Ψυχάρη, τώρα σιωπούν μπροστά στους πλειστηριασμούς των περιουσιακών του στοιχείων, και αφιερώνουν τα άσματά τους στον αθώο, ανιδιοτελή, αγωνιστή, και διωκόμενο Μαρινάκη.
Ντραγκ, ντραγκ, ντραγκ. Τα τάλαρα που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Φωτόπουλος.
Ο κόσμος, το ήθος, η Ιστορία, η παλληκαριά, που εκπροσωπεί ο Μαρινάκης. Και ο κόσμος το ήθος, η Ιστορία, η παλληκαριά, που εκπροσωπούν οι …άλλοι. Οι διώκτες του!
Οι δυο Ελλάδες τελικώς, πάλι. Αυτές είναι που συγκρούονται. Η Ελλάδα του παλιού, που μας οδήγησε στα οχτώ μαύρα χρόνια. Και η Ελλάδα του νέου, που αντιστέκεται, ονειρεύεται, θέλει να χαράζει τον δρόμο της χωρίς υποδείξεις, βαρόνους, νταβατζήδες, διαπλεκόμενους, προστάτες.
Αυτή η σύγκρουση θα γίνεται ακόμα πιο σφοδρή, όσο πλησιάζει το τέλος της μαύρης περιόδου των μνημονίων.
Το σύστημα Μαρινάκη, με τους ακολούθους και τα τάγματά του, με Θέμους, Αλαφούζους, Μητσοτάκηδες, και όλο τον καλό κόσμο, επιχειρεί την επίθεσή του τώρα, γιατί θέλει να καθορίσει κατά τα δικά του συμφέροντα, κατά το δικό του ήθος, και κατά τα δικά του κέρδη, το αύριο της Ελλάδας.
Γι’ αυτό, η επιλογή είναι απλή. Και καθαρή. Με τους Τζανακόπουλους, ναι. Με την Αριστερά και την κυβέρνηση. Με τα παιδιά που τα λένε αλήτες. Χίλες φορές πιο πολύ από χτες. Γιατί οι επόμενοι μήνες θα κρίνουν τις επόμενες δεκαετίες.
Και μην ξεχνάμε τον παπού μας: Σ' ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δε συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, που ο πρώτος τυχόν τυχοδιώχτης θα μπορούσε να τη βιάσει…
Πηγή: documentonews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου