γράφαμε τις παραμονές, πριν από τη σχολική εξόρμηση για να «πιάσουμε τον Μάη» στις εξοχές - ήταν άλλωστε κι επίσημη «γραμμή» της χούντας να προβάλλεται έτσι, εφόσον λέξεις όπως «συνδικάτο» και «απεργία» απλώς απαγορεύονταν.
Στο γυμνάσιο πια και στη Μεταπολίτευση συνειδητοποίησα ότι ήταν καταρχάς η γιορτή των εργατών, του προλεταριάτου, που αν ξεσηκώνονταν δεν θα είχαν, λέει, να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους! Χάζευα δε με δέος στην τηλεόραση τις επετειακές στρατιωτικές παρελάσεις στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας... Όσο για το πώς κόλλαγε όλο αυτό με τα λουλούδια, μια γραφική, vintage αφίσα της ΟΑΚΚΕ το διατύπωνε ως «Οι εργάτες θέλουν ψωμί και τριαντάφυλλα», ωστόσο τα γαρύφαλλα του Μπελογιάννη και του Καρβάλιο είναι σίγουρα ένας πιο ταιριαστός συμβολισμός.
Όλα ξεκίνησαν την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, οπότε η αμερικανική αστυνομία αιματοκύλισε τη μεγάλη, ειρηνική εργατική συγκέντρωση στην πλατεία Heymarket με αφορμή μια «προβοκατόρικη» βομβιστική επίθεση...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου