Ο αδικαίωτος αγώνας του Αλέκου Παναγούλη ήταν η κληρονομιά της μετεμφυλιακής Ελλάδας που στοίβαξε στα ξερονήσια τους...αντιστασιακούς και πλούμισε με τίτλους και αξιώματα τους δοσίλογους, τους ταγματασφαλίτες και τους μαυραγορίτες της Κατοχής
“Για να αποφύγεις τις πολλές ομολογίες κατά την ανάκριση, πρέπει να εκνευρίζεις τον βασανιστή σου για να εντείνει τον βασανισμό σου και να λιποθυμήσεις, οπότε διακόπτεται η ανάκριση”. Παρά τα πενήντα χρόνια που μας χωρίζουν από τη συμβουλή του Αλέκου Παναγούλη προς τους συγκρατούμενούς του στα κολαστήρια της χούντας, τα λόγια αυτά συνεχίζουν να στοιχειώνουν τις μνήμες και τα συναισθήματα όσων εξακολουθούν να πορεύονται στα βήματα του αγωνιστή της δημοκρατίας που σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης την 1η Μαΐου του 1976.
Το σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, που ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας θα μνημονεύει κάθε χρόνο την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, θα είναι πάντα εδώ για να θυμίζει και να υπενθυμίζει τις μαύρες σελίδες της μεταπολιτευτικής μας Ιστορίας, που λεκιάστηκαν από την ατιμωρησία των πολιτικών και μη προσώπων που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της χούντας.
Ο αδικαίωτος αγώνας του Αλέκου Παναγούλη ήταν η κληρονομιά της μετεμφυλιακής Ελλάδας που στοίβαξε στα ξερονήσια τους αντιστασιακούς και πλούμισε με τίτλους και αξιώματα τους δοσίλογους, τους ταγματασφαλίτες και τους μαυραγορίτες της Κατοχής. Κληρονομιά βαριά στη χώρα της ατιμωρησίας και της σιωπηλής παραγραφής, που ο Αλέκος Παναγούλης τη φορτώθηκε από την πρώτη κιόλας ημέρα της Μεταπολίτευσης και τη μετέφερε με πείσμα ως εκείνο το πρωινό που το πράσινο Fiat Mirafiori, δώρο της Οριάνα Φαλάτσι, έφυγε για πάντα από την πορεία ενός αδιάκοπου και αδιαπραγμάτευτου αγώνα.
“Δεν έχει σημασίαν ότι ημείς απετύχαμεν. Άλλοι έρχονται μετά από εμάς. Δεν υποχωρώ, διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κύκνειον άσμα οιουδήποτε πραγματικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, παρά ενώπιον μιας τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχομαι”. Με αυτή την υπόσχεση, που κατέθεσε ενώπιον του δικαστηρίου της χούντας, ο Αλέκος Παναγούλης είχε γράψει πολύ πριν από τον θάνατό του τη διαθήκη με την οποία θα κληροδοτούσε κι αυτός τις επόμενες γενιές στην αέναη μάχη κατά της λήθης και της παραγραφής.
Το σύνθημα “Ο Παναγούλης ΖΕΙ”, που μετά την Πρωτομαγιά του ’76 κοκκίνισε τοίχους και συνειδήσεις, μπορεί να ξέβαψε σε αυτό τον μισό αιώνα που μας προσπέρασε, αλλά τίποτα μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να σβήσει την κληροδοτημένη απαίτηση για δικαιοσύνη απέναντι σε κάθε μεθόδευση διαγραφής και παραγραφής των ανομημάτων κατά του λαού και της κοινωνίας.
Πέτρος Κατσάκος
Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου