θυσίας. Πρώτη του Μάη, Σικάγο του 1886. Δεκάδες, εκατοντάδες μάλλον νεκροί και πληγωμένοι απεργοί και αστυνομικοί. Συνδικαλιστές εργάτες που απαγχονίζονται. Εννιά του Μάη 1936 Θεσσαλονίκη, ο άλλος Επιτάφιος. Πρώτη του Μάη 1976. Η Αθήνα ξυπνά για να μάθει πως ο Αλέκος Παναγούλης είναι νεκρός. Μέσα στα λουλούδια του Μάη επιστρέφει ένας πόνος.
Πλάι στα μεγάλα υπάρχουν και τα άλλα που τα λέμε μικρά, αυτά για τα οποία δεν γράφονται ποιήματα και δεν τραγουδιούνται τραγούδια. Ενα από τα πάρα πολλά μικρά και συνηθισμένα χτύπησε την πόρτα μου ανήμερα Πρωτομαγιάς: Προσλήφθηκε από ιδιωτική εταιρεία στο πλαίσιο προγράμματος του ΟΑΕΔ για ανέργους. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος ο ΟΑΕΔ πληρώνει για ένα χρονικό διάστημα το μεγαλύτερο μέρος της αμοιβής του «ωφελούμενου», όπως αποκαλείται ο εργαζόμενος.
Το μέτρο ωφελεί εκτός από τους ανθρώπους και τους αριθμούς. Αυτούς που δηλώνουν ότι η καλπάζουσα ανεργία υποχωρεί. Επιπλέον, ωφελεί την εργοδοσία και τον εργαζόμενο που μπορεί να ελπίζει ότι μετά τη λήξη του προγράμματος θα μπορούσε, αν ο εργοδότης τον προτιμήσει, να δουλέψει για λίγο ακόμη. Πράγματα κοινότοπα, όπως το κακό, μόνο που εδώ συνέβησαν λίγο διαφορετικά.
Ο εργοδότης στην προκειμένη περίπτωση ύστερα από τρεις μήνες καλεί τον εργαζόμενο και του προτείνει να πάρει μέρος της άδειάς του ώστε να μην την πάρει συνεχή το καλοκαίρι, οπότε θα είναι πιο χρήσιμος. Ο εργαζόμενος διστάζει. Ετσι κι αλλιώς τα λεφτά είναι τόσα που διακοπές σε οποιαδήποτε περίοδο δεν θα μπορούσε να κάνει παρά μόνο στο σπίτι του. Ο εργοδότης επιμένει, η άδεια δίνεται. Μετά το τέλος της ο «ωφελούμενος» επιστρέφει στη δουλειά όπου εκπρόσωπος του εργοδότη τού ανακοινώνει ότι απολύεται. Η με το ζόρι άδεια διευκόλυνε την ήδη ειλημμένη απόφαση περί απόλυσης.
Ο πόνος της Πρωτομαγιάς δεν έχει πατρίδα: Στη γείτονα Τουρκία η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν επιτρέπει συγκεντρώσεις για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς. Οι οργανώσεις των εργαζομένων ωστόσο αψήφησαν την απαγόρευση και διαδήλωσαν στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, την Αγκυρα και τη Σμύρνη. Οι εικόνες των συγκρούσεων με την αστυνομία κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Δεν ξέρω αν αυτοί που μετέχουν δέχονται την εμμονική κυβερνητική και όχι μόνον άποψη, ότι το Αιγαίο, η Θράκη, η Κύπρος και γενικώς όλα ανήκουν στην Τουρκία. Αλλά τα πρόσωπα και τα μάτια των απεργών μού θυμίζουν έναν πόνο που έχω δει και ξαναβλέπω σε ανάλογες στιγμές και στα μάτια των ανθρώπων δίπλα μου...
Πέπη Ρηγοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου