Ως πού θα φτάσει ο παραλογισμός των μεγάλων δυνάμεων στη Συρία κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Αλλωστε, έχουν περάσει πεντέμισι δεκαετίες από τότε που οι...δύο μεταπολεμικές υπερδυνάμεις έφτασαν τόσο κοντά σε στρατιωτική σύγκρουση.
Οσο και αν η σύγχρονη ιστοριογραφία τείνει να υποβαθμίζει τον ρόλο των προσώπων και να αναζητεί δομικές εξηγήσεις πίσω από τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, δεν μπορεί κανείς να μην υπογραμμίσει τον αυξημένο ρόλο στο παγκόσμιο σύστημα ισορροπίας ενός αστάθμητου παράγοντα, όπως ο Τραμπ.
Τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης, δυστυχώς, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ανάμεσα στις εξαιρέσεις, ο Πάτρικ Κόκμπερν, βετεράνος ανταποκριτής της Independent στη Μέση Ανατολή, που γράφει: «Παραμένει μυστήριο γιατί ο Ασαντ θα προκαλούσε τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους τη στιγμή της μεγαλύτερης νίκης του στη Δαμασκό. [...] Ακόμη όμως κι αν ο Τραμπ προχωρήσει σε αεροπορικές επιδρομές, παραμένει ιδιαίτερα αμφίβολο αν αυτό θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα την έκβαση του συριακού πολέμου».
Και εξηγεί: «Από πολλές απόψεις, η πολιτική κατάσταση επί του εδάφους έχει σταθεροποιηθεί στη Συρία, με τον Ασαντ να έχει επιβάλει πλέον τον έλεγχό του στο μεγαλύτερο μέρος των κατοικημένων περιοχών... Ακόμη και ένας πολύ ισχυρός αεροπορικός βομβαρδισμός της Συρίας από πλευράς ΗΠΑ, δύσκολα θα άλλαζε σημαντικά αυτή την ισορροπία των δυνάμεων».
Ομως η λογική μοιάζει να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και οι κραυγές περισσεύουν. Για τη χώρα μας, που έχει την ατυχία όχι μόνο να βρίσκεται πολύ κοντά στη νέα «διακεκαυμένη» ζώνη, αλλά και να υφίσταται τις συνεχείς προκλήσεις του Ερντογάν, δεν αρκούν πλέον οι καθησυχαστικές δηλώσεις και οι επικλήσεις ψυχραιμίας, την ώρα που δεκάδες πολεμικά πλοία συρρέουν στην ευρύτερη γειτονιά μας.
Ηρθε η ώρα η ελληνική κυβέρνηση να πάρει πρωτοβουλία και να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της, δημοσίως αλλά και παρασκηνιακά, και με τη βοήθεια όλων των μετριοπαθών ευρωπαϊκών και άλλων δυνάμεων, για να κρατηθούν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας και να βρεθεί ένας νέος τρόπος συνύπαρξης ανάμεσα στις υπερδυνάμεις.
Στην Κούβα, το 1962, η «κρίση των πυραύλων» κράτησε 13 μέρες. Μακάρι στη Συρία η κρίση να εκτονωθεί σε λιγότερες.
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου