Σωφρονισμός ή εκδίκηση;...

“Λυπάμαι που η Δικαιοσύνη ποδηγετήθηκε τόσο αισχρά εκριζώνοντας τη Δημοκρατία εκ θεμελίων. Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Είστε στυγνοί δολοφόνοι και...
...η κοινωνία το ξέρει. Τα υπόλοιπα θα τα πει η κοινωνία μετά τον θάνατό μου”. Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε ο φυλακισμένος απεργός πείνας και δίψας Βασίλης Δημάκης την είδηση της απόρριψης του αιτήματός του για παρακολούθηση μαθημάτων στο πανεπιστήμιο χρησιμοποιώντας βραχιολάκι γεωεντοπισμού, από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά. Λόγια βαριά από έναν άνθρωπο που σήμερα διανύει την 29η ημέρα απεργία πείνας και αφού δικάστηκε μία φορά για τις αξιόποινες πράξεις του και εκτίει την ποινή που ο νομοθέτης επέβαλε στο ακέραιο, διεκδικεί το δικαίωμα στη μόρφωση.

Ο Βασίλης Δημάκης σε συνθήκες εγκλεισμού επέλεξε την πλήρη μεταστροφή από την παραβατικότητα προς την παιδεία. Αν, δε, θεωρήσουμε ως δεδομένο πως σκοπός της φυλάκισης δεν είναι πρωτίστως η τιμωρία αλλά ο σωφρονισμός, τότε η άρνηση της φοίτησης στο πανεπιστήμιο σε έναν κρατούμενο που με μεγάλο προσωπικό αγώνα κατάφερε να μπει σε μια σχολή είναι η αυτοαναίρεση της ουσίας και του περιεχομένου του δικαιακού μας συτήματος.

Χωρίς καμία διάθεση εμπλοκής σε μια νομική συζήτηση για το αν δικαιούται ή όχι την εκπαιδευτική άδεια ο Βασίλης Δημάκης, είναι προτιμότερο να ανατρέξουμε στην πολιτική και κοινωνική μάχη που δόθηκε προ ετών για την εκπαιδευτική άδεια του Νίκου Ρωμανού. Μάχη που τότε εξανάγκασε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό μέρους του σχετικού θεσμικού πλαισίου κάνοντας έστω και αυτό το ελάχιστο βήμα σεβασμού των στοιχειωδών δικαιωμάτων των κρατουμένων. Σήμερα κοινωνία, Πολιτεία και Δικαιοσύνη έχουν και πάλι μπροστά τους έναν απεργό πείνας και δίψας που βρίσκεται στα πρόθυρα ανεπανόρθωτων βλαβών και κάποιοι επιμένουν να αντιλαμβάνονται την ακραία και ύστατη αυτή μορφή διεκδίκησης ενός κρατούμενου ως φτηνό εκβιασμό του κράτους δικαίου ώστε να επιτύχει ευνοϊκότερους όρους κράτησης. Οι ίδιες δικαιολογίες και τα ίδια επιχειρήματα που προ ετών ακούστηκαν για την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού επανέρχονται και σήμερα, με την επανάληψη όμως να θυμίζει κακόγουστη φάρσα.

Οι συγκρατούμενοί του είναι μαζί του και εκδηλώνουν την υποστήριξή τους. Οι συμφοιτητές του είναι στο πλευρό του και τον περιμένουν στη σχολή. Οι δάσκαλοί του τον υποστηρίζουν. Δικαιοσύνη και Πολιτεία παραμένουν απέναντι, αρνούμενες να αναγνωρίσουν το δικαίωμα να σπουδάσει κανονικά. Η κοινωνία;...

Πέτρος Κατσάκος 

Αυγή