Πράμαντα και θάματα των Τζουμέρκων...

Γιώργος Σταματόπουλος, Δημήτρης Νανούρης

Με τον αναντάν μπα- μπαντάν –και μάλιστα «ταλιμπάν»– Πραμαντιώτη Γιώργο Γκούβα πίνουμε πού και πού κάνα ποτό στο ιστορικό «Ορεβουάρ» της Πατησίων. Παρορμητικός και χειμαρρώδης, αναφέρεται με αφοπλιστικό πάθος στον τόπο του, ιδίως μετά το ...
δεύτερο ουίσκι.

Τι ήταν να μάθει ότι δουλεύουμε στην «Εφ.Συν.»; Μας απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση να επισκεφτούμε και να γράψουμε για το χωριό του, την οποία ανανέωνε από καιρού εις καιρόν με διακριτική επιμονή.

«Θα ήταν τιμή να ασχοληθεί με τα ανυπότακτα μέρη μας η μόνη εφημερίδα χωρίς αφεντικά» έλεγε. Πώς να αρνηθείς τόσο ανοιχτόκαρδο κάλεσμα;

Το οδοιπορικό μας κανονίστηκε για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου. Ο ίδιος φρόντισε για τη ζεστή και άψογη φιλοξενία σε καταλύματα και ταβερνεία της περιοχής.

Η παρουσία του ωστόσο υπήρξε πολύτιμη, κυρίως επειδή αποτέλεσε το πιο αποτελεσματικό διαβατήριο για να μας δεχτούν στα σπίτια τους οι κάτοικοι, να ξεμανταλώσουν τις πόρτες και την ψυχή τους. Γιατί, πέρα απ’ το φυσικό κάλλος, ο ανεκτίμητος πλούτος κάθε τόπου είναι οι άνθρωποι.

Και στα Τζουμέρκα συναντήσαμε εκλεκτούς φίλους, απλούς, ευθείς, καθάριους σαν τις χιονισμένες κορφές και διαυγείς σαν τσίπουρο από ζαμπέλα.

Η Ολυμπία και Ιονία οδοί, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και Εγνατία στα βόρεια, φέρνουν την Ηπειρο δυο ανάσες απ’ την Αθήνα και τη Σαλονίκη.

Απολαυστική και ασφαλής η διαδρομή. Σύντομη στάση στην Αμφιλοχία να γευτούμε λίγο ψάρι καθότι στα Πράμαντα, μαζί με τα θαύματα των βουνών, μας περιμένουν τα χολιστερινούχα, νοστιμότατα έδεσματά τους: τυριά και προβατίνα μαγειρεμένη με τους πιο απίθανους τρόπους.

«Βασίλισσα των Τζουμέρκων» αποκαλούν οι πιο «φανατικοί» το χωριό τους –εδώ κατοίκησε ένα αρχαίο ελληνικό φύλο, οι Αθαμάνες.

Φτάνουμε μέσα σε πυκνή ομίχλη. Πρώτο κατάλυμα το ξενοδοχείο «Ορίζοντες», ψηλά, πολύ ψηλά στα βουνά, πνιγμένο στα έλατα. Δεν βλέπουμε τίποτα.

Πίνουμε ένα ζεστό ρόφημα στην όμορφη βεράντα για τους καπνίζοντες –εμείς και η αντάρα. Αίφνης μας κόβεται η ανάσα. Σιγά σιγά η ομίχλη «κατεβαίνει» και ξεπροβάλλει απέναντί μας, μεγαλόπρεπη, η Πίνδος.

Σαν να «φυτρώνει» ετούτη ακριβώς τη στιγμή από τα έγκατα της Ηπείρου γης και να ανυψώνεται μαζί με τις κορυφές της. Σαν να γεννιέται αυτήν ακριβώς τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας· σαν να ξαναγεννιόμαστε κι εμείς μαζί της.

Γρυλλίζουμε από θαυμασμό, εντασσόμενοι στο τοπίο. Βλέπουμε. Και τι δεν βλέπουμε. Πίσω μας άλλη επιβλητική κορυφή, η Στρογγούλα, και μακριά στον ορίζοντα η οροσειρά των Τζουμέρκων.

Περικυκλωμένοι από τεράστιους, γυμνούς ορεινούς όγκους –το εντυπωσιακό είναι ότι οι ορίζοντες είναι ανοιχτοί. Πλούσια, «άφθονη» θέα. Σαν κρεμασμένο από τούτες τις κορυφές το χωριό.

Το διασχίζουμε -βάσει προγράμματος- και βρισκόμαστε στην άλλη του άκρη. Κατεβαίνουμε εκατό σκαλιά, που οδηγούν στο μικρό άνοιγμα ενός βράχου.

Είναι η «πύλη», που οδηγεί στα σωθικά της γης των Πραμάντων, στο υπέροχο σπήλαιο της Ανεμότρυπας, στο μοναδικό της χώρας που το διασχίζει ποτάμι σ’ ολόκληρο το μήκος του.

Πρόκειται για απαράμιλλο γλυπτό της φύσης, γεμάτο τρεχούμενα νερά και ωραιόσχημους σταλακτίτες, εξήντα τρία μέτρα βάθος. Το σπήλαιο, εξηγεί ο εξαιρετικός ξεναγός, ο Μανώλης, ακόμη εξερευνάται. Η ομορφιά δεν περιγράφεται. Πας εκεί και την απολαμβάνεις απλώς.


  Πάνω: η πλακόστρωτη πλατεία του χωριού. Κάτω: η Ανεμότρυπα | Μάριος Βαλασόπουλος

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...