Τα ψαλίδια του Αναστό...

Το σπουδαίο γκολ του Ρονάλντο κόντρα στην Γιουβέντους, ήταν λογικό να ξυπνήσει μνήμες, να προκαλέσει συγκρίσεις και να δημιουργήσει συζητήσεις. Ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς είπε ότι ο...
Κριστιάνο πρέπει να δοκιμάσει να το βάλει κι από πιο μακριά – μιλώντας εμμέσως για τον εαυτό του. 

Εγώ πάλι περίμενα ν ακούσω τι θα πει ένας μετρ των «ψαλιδιών», δηλαδή ο Νίκος Αναστόπουλος. Ηταν σεμνός και δήλωσε στο Sport FM πως είχε να δει ένα τέτοιο γκολ δέκα χρόνια τουλάχιστον. Δεν αναφέρθηκε στον εαυτό του. Ετσι κι αλλιώς γνωρίζει πως όλοι εκείνοι που μεγάλωσαν με τα γκολ του, όταν είδαν τον Ρονάλντο να σκοράρει, αυτόν σκέφτηκαν.



Δεν γίνεται κατά παραγγελία

Ενας μεγάλος γκολτζής, που έχει το «ψαλιδάκι» στο ρεπερτόριο του, μπορεί στην καριέρα του ολόκληρη να βάλει δύο ή το πολύ τρία τέτοια γκολ σε σοβαρά ματς. Το «ψαλίδι» είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν γίνεται κατά παραγγελία. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση, γιατί, αν δεν το πιάσεις όπως πρέπει, θα γελάει ο κόσμος μαζί σου. Πρέπει η κίνησή σου να είναι άψογη γιατί αν κάτι ελάχιστο δεν γίνει σωστά, δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Πρέπει η πάσα να είναι άψογη και η τοποθέτηση σου η πρέπουσα. Πρέπει τέλος να έχεις και αθλητικά προσόντα, ώστε να πατήσεις καλά και να σηκωθείς. Παρόλο που οι ποδοσφαιριστές δίνουν πλέον πάνω από 45 ματς το χρόνο, όλα αυτά δεν είναι εύκολο να συμβούν ταυτόχρονα. Ακόμα κι όποιος έχει προσόντα κι αυτοπεποίθηση μπορεί να μην έχει την τύχη να του τύχει η φάση. 

Στο ποδόσφαιρο μπορεί να υπάρχει κινησιολογία, δεν υπάρχει όμως σκηνοθεσία. Ακόμα και όσα μανιακά σχεδιάζονται, απαιτούν συνθήκες που δεν είναι πάντα απαραίτητο ότι θα προκύψουν. Σε κάποιες περιπτώσεις τα προσόντα των ποδοσφαιριστών επιτρέπουν τη δημιουργία φάσεων που μοιάζουν: όποιος ντριπλάρει καλά μπορεί να το κάνει πολλές φορές, όμως κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει μόνος του συνθήκες για να κάνει ένα «ψαλιδάκι». Ο μόνος που το έκανε αυτό ήταν ο Νίκος Αναστόπουλος – ο μοναδικός επιθετικός που ξέρω που μετέτρεψε κάποτε ένα μαγικό τρικ, όπως είναι το «ψαλίδι», σε κίνηση ρεπερτορίου, δηλαδή σε κάτι που το έκανε πανεύκολα – σχεδόν για πλάκα.

Πέντε που θυμάμαι

Θυμάμαι πέντε τουλάχιστον γκολ του Αναστό με «ψαλίδια» - πρέπει να έχει βάλει περισσότερα. Ένα έχει βάλει στον ΠΑΣ, σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με 3-1 ή 4-2, δεν θυμάμαι καλά. Προπονητής ήταν ο Αντώνης Γεωργιάδης, ο Ολυμπιακός έπαιζε στο ΟΑΚΑ κι έκανε όλο ανατροπές, γιατί η άμυνά του δεν ήταν η καλύτερη. Ο Αναστό είχε βάλει δυο γκολ: ένα οριζοντιωμένος με «ψαλίδι βολ πλανέ» κι ένα κλέβοντας (!) τη μπάλα από τον τερματοφύλακα, που δεν είχε καταλάβει ότι ήταν πίσω του.

Το δεύτερο που θυμάμαι (και που προσωπικά θεωρώ και το ωραιότερο) το είχε βάλει στον ΠΑΟΚ στο παλιό Καραϊσκάκη. Μετά από μια σέντρα από τα δεξιά, ο Μητρόπουλος του είχε «σπάσει» τη μπάλα με κεφαλιά, αυτός την άφησε να πέσει και την βρήκε ενώ σηκωνόταν ψηλά. Το πανηγύρισε τρέχοντας να πάρει αγκαλιά τον Νίκο Αλέφαντο, που ήταν προπονητής του Ολυμπιακού – μεταξύ μας αυτός τον είχε φέρει.

Το τρίτο που θυμάμαι είναι ένα σπάνιο σε ένα παιγνίδι με τον Εθνικό – είναι σπάνιο γιατί το έφτιαξε μόνος του, σαν να έδωσε πάσα στον εαυτό του για να κάνει «ψαλίδι»! Πάλι μετά από μια σέντρα κάποιος του πέταξε τη μπάλα, κι αυτός από το ύψος της μικρής περιοχής, αλλά διαγώνια προς την εστία, την σήκωσε ψηλά με το στήθος και τη βρήκε γεμάτα, ενώ έπεφτε! Οι μισοί που ήμασταν στο γήπεδο δεν είχαμε καταλάβει πως το έκανε.

Το τέταρτο είναι αυτό που οι πιο πολλοί θυμούνται γιατί είναι κλασικό: το πέτυχε σε ένα ματς με την ΑΕΛ στο ΟΑΚΑ και ήταν στυλιστικά άψογο – ο Μανώλης Μαυρομάτης που περιέγραφε το παιγνίδι είχε πάθει υστερία φωνάζοντας «ένα έξοχο γκολ»! Στην ΑΕΛ έχει βάλει κι ένα ακόμα, μου λέγανε φίλοι χθες, σε ένα ματς εκτός έδρας. Το πιστεύω, αλλά δεν το θυμάμαι.

Όμως όλη η ιστορία της καριέρας του Αναστόπουλου είναι το πέμπτο που θυμάμαι. Ο Ολυμπιακός έπαιζε ένα αγώνα κυπέλλου με την Λαμία. Δεν είχε την καλύτερη ομάδα – πλήρωνε τον κορεσμό, που είχαν δημιουργήσει τα τέσσερα σερί πρωταθλήματα και την απώλεια των παικτών, που του άρπαζε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Η Λαμία ήταν ομάδα Β΄ Εθνικής, αλλά είχε ένα όπλο πανίσχυρο: έπαιζε σε «ξερό γήπεδο», δηλαδή σε γήπεδο με χώμα και χωρίς χόρτο. Είχε αποκλείσει την ΑΕΚ κι απειλούσε να κάνει το ίδιο και με τον Ολυμπιακό: αν θυμάμαι καλά είχε και δοκάρι στο πρώτο ημίχρονο. Σε αυτό το ξερό γήπεδο ο Αναστό σηκώθηκε στον αέρα κι έστειλε την μπάλα στα δίχτυα χωρίς δευτερόλεπτο να σκεφτεί τη ζημιά που μπορεί να πάθει πέφτοντας. Το κατάμεστο γήπεδο τον χειροκρότησε.

Το «ψαλίδι» ήταν ένας τρόπος

Το γκολ του Ρονάλντο ήταν αποτέλεσμα κυρίως των αθλητικών και των σωματικών του προσόντων: όταν βρήκε τη μπάλα, αυτή ήταν δυόμισι μέτρα από το έδαφος. Το επιτόπιο άλμα του ήταν ενάμισι μέτρο – αν έπαιζε μπάσκετ θα «κάρφωνε». Τα «ψαλίδια» του Αναστό ήταν άλλο πράγμα: σε αυτά έβλεπες την γρηγοράδα της σκέψης του, την σβελτάδα του, την έμφυτη ικανότητα του σκόρερ που πριν πετύχει το γκολ έχει σχεδιάσει την φάση στο κεφάλι του. Τον καιρό του Αναστό το ποδόσφαιρο ήταν ολότελα διαφορετικό: τα μαρκαρίσματα ήταν σκληρά, τα πέναλτι δύσκολα, το πλεονέκτημα του αμυντικού στο μαρκάρισμα ήταν τεράστιο, αφού η κλωτσιά έπεφτε σύννεφο. Για να μπορέσει ο σκόρερ να κάνει την δουλειά του έπρεπε να είναι εκρηκτικός και καλός τεχνίτης – κυρίως, όμως, έπρεπε να είναι διάβολος. Ο Αναστό ήταν αυτό ακριβώς: ένας σατανάς της περιοχής, που πάγωνε στο μυαλό του τη φάση πριν αυτή ολοκληρωθεί και ήξερε πως θα χτυπήσει. Ενας από τους τρόπους του ήταν το «ψαλίδι». Για τους άλλους ποδοσφαιριστές αυτό ήταν μια προσφορά στην εξέδρα, μια ευκαιρία για να πάρουν χειροκρότημα, η στιγμή που περίμεναν για να δείξουν πόση μπάλα ξέρουν. Για τον Αναστό ήταν δουλειά – τόσο εύκολο το έκανε να φαίνεται. Και τόσο εύκολο το θεωρούσε.

Ενας διάβολος

Δεν είναι τυχαίο πως ο Αναστό δεν θεωρεί κάποιο από αυτά τα σπάνια γκολ του, (που εγώ και πολλοί άλλοι ακόμα θυμόμαστε), ως το ωραιότερο στην καριέρα του: τέτοιο πιστεύει ότι είναι ένα εναντίον της Ουγγαρίας στο ΟΑΚΑ, μετά από ένα καταπληκτικό σλάλομ. Τα «ψαλίδια» του τα θεωρεί απλά σουξέ. Δικά του, γιατί κανείς άλλος δεν τα έκανε τόσο συχνά, αλλά εύκολα κι απλά για την κλάση του – προσφορά στους προσωπικούς οπαδούς του που τα περίμεναν. Για τους οπαδούς αυτούς όλα αυτά ήταν πράξεις μαγείας, αλλά ο Αναστό δεν είναι μάγος. Είναι ακόμα ένας διάβολος…