Πάσχα στο στρατό, μια (τραγική) δοκιμασία...

Κάθε μέρα τέτοια μέρα, το μυαλό μου πηγαίνει σε όσους φαντάρους έχουν την ατυχία να ζήσουν το μαρτύριο που λέγεται Πάσχα στο στρατό - μια δοκιμασία της ζωής, που όποιος δεν την έζησε είναι τυχερός. Καλύτερα να...
κολλήσεις ώρες σε μποτιλιάρισμα πασχαλιάτικο στην Εθνική οδό, παρά να σου τύχει Πάσχα στρατόπεδο, ειδικά στα σύνορα. Αν μάλιστα έχεις την ατυχία να έρθει και κανάλι τηλεοπτικό, βγάλε δυο φωτογραφίες και τρέχα για αναβολή πριν καν μπει η Μεγάλη Δευτέρα.

Ένα είδος Σίντλερ

Κάθε φορά που στις ειδήσεις βλέπω αυτά τα τηλεοπτικά πλάνα με τους φαντάρους δίπλα στα κοκορέτσια και τους επίσημους να περιφέρονται σαν να είναι στον κήπο του σπιτιού τους θυμάμαι τα δικά μου – χωρίς καμία δόση νοσταλγίας. Στους δεκαοκτώ μήνες που υπηρέτησα, (δώδεκα από αυτούς στον Εβρο…), πέρασα εντός του στρατοπέδου μόνο ένα Πάσχα – δεύτερο ευτυχώς δεν μου έτυχε. Ημουν την εβδομάδα των Παθών (του στρατοπέδου) όργανο υπηρεσίας – και την πέρασα παριστάνοντας ένα είδος Σίλντερ, που προσπαθούσε να σώσει φαντάρους, που θύμιζαν αιχμαλώτους πολέμου, από αγγαρείες, που δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα. Δεν κάνω τον καλό: απλά σιχαίνομαι αυτό το είδος της ανοησίας, που σκοπό έχει την ταλαιπωρία των ανθρώπων και τίποτα άλλο. Ακόμα θυμάμαι τον χωρίς βύσμα ταλαίπωρο φαντάρο να ζει μια εβδομάδα μέσα στις λάσπες προσπαθώντας να βγάλει με καλέμι το χώμα από τις ερπύστριες των μηχανοκίνητων για να λάμπουν την μέρα και την ώρα που θα περάσουν οι επίσημοι: «λοχία το μόνο μου βύσμα στο στρατό είσαι εσύ» μου χε πει μια φορά ένας ωραίος τύπος από την Καλαμάτα, τον οποίο είχα στείλει για πρωϊνή σκοπιά για να τον γλυτώσω από τα χειρότερα. Όταν κάνεις Πάσχα στο στρατό η σκοπιά είναι ευτυχία: περνάς δυο ώρες ήσυχος, χωρίς κάποιον να σου θυμίζει τι έχεις ακόμα να κάνεις κι έχεις πάντα να κάνεις πολλά. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει ότι οι σκούπες ήταν στο στρατόπεδο εκείνες τις μέρες περισσότερες από τα όπλα και τα πυρομαχικά και ότι προσπαθούσαμε με αυτές να καθαρίσουμε όχι μόνο το στρατόπεδο, αλλά και τον δρόμο που σε αυτό οδηγούσε και που σημειωτέον ήταν χωματόδρομος! Ακόμα και τα φύλα των δέντρων θα μας έβαζαν να γυαλίσουμε – ίσως να το είχαμε κάνει κι αυτό και να μην το θυμάμαι.

Λιγότεροι από τους απαραίτητους

Θυμάμαι πάντως ότι όλοι τρέχαμε, συνήθως άνευ λόγου – απλά για να χαίρονται οι ανώτεροι για την πασχαλιάτικη προετοιμασία. Οι μισοί είχαν φύγει με άδειες κι όσοι είχαμε απομείνει πίσω ήμασταν σταθερά λιγότεροι από τους απαραίτητους που η περίσταση απαιτούσε. Οσοι δεν είχαν την ατυχία να καθαρίζουν δρόμους και άρματα, έλειωναν στις οπλοασκήσεις, αφού έπρεπε το στρατόπεδο να στείλει αγήματα σε όλες τις εκκλησίες της περιοχής, που ήταν αμέτρητες. Ενας δόκιμος έδινε παραγγέλματα και τα «επ’ ώμου» δίνανε και παίρνανε κάτω από το λιοπύρι. Της γης οι κολασμένοι κατέληγαν στα μαγειρεία για να καθαρίσουν τόνους από πατάτες, να τρίβουν πάγκους που δεν καθάριζαν ποτέ και να προετοιμάσουν τα τραπέζια της Μεγάλης Εβδομάδας, που ακολουθούσαν αυστηρά το πρωτόκολλο της νηστείας. Την Μεγάλη Παρασκευή τρώγαμε φασόλια άσπρα κι αλάδωτα, που το μόνο που προκαλούσαν ήταν υπερωρίες σε όσους έπρεπε να καθαρίσουν τουαλέτες πασχαλιάτικα: συνήθως αυτές χρειάζονταν απόφραξη. Αλλά και την Κυριακή του Πάσχα αρνιά, κοκορέτσια και κατσίκια ήταν κυρίως για τους επίσημους. Το πόσοι επίσημοι υπάρχουν στα στρατόπεδα τη μέρα του Πάσχα είναι μια πονεμένη ιστορία. Βαθμοφόροι, υπουργοί και υφυπουργοί, τοπικοί βουλευτές και πολιτευτές, τοπικοί δήμαρχοι και κοινοτάρχες, απόστρατοι αξιωματικοί, δεσπότες και παπάδες είχαν όλοι κάτι να πουν και κάποιο λόγο να βγάλουν: η παραγωγή μπούρδας χτυπάει κόκκινο κι εσύ πρέπει να είσαι σοβαρός και να τους ακούς όλους, κατανοώντας τη σημαντικότητα του ρόλου τους, που ούτε καν γνώριζες. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...