7.4.18

Όταν η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν μεγάλη...

Κλείνεις τα μάτια και είναι Μεγάλη Δεύτερα, τα ανοίγεις και είναι Μεγάλο Σάββατο. Από μια ηλικία και μετά –όχι απαραιτήτως από την...
ώριμη, αλλά αρκετά πριν– ο χρόνος δεν τρέχει, κάνει άλματα. 

Στα παιδικά χρόνια η Μεγάλη Εβδομάδα έπαιρνε τον χρόνο της. Ήταν ΜΕΓΑΛΗ όχι μόνο σε θρησκευτικό περιεχόμενο, αλλά και σε διάρκεια.

Είχε εντατικούς ρυθμούς μέσα στο σπίτι. Είχε βασανιστική νηστεία, ελληνική, όχι γκουρμεδιάρικη με κεφτέδες από κιμά καλαμαριού και πλιγούρι.

Είχε επτά υπομονετικά βράδια γεμάτα από «παθητική δράση», όπως ήταν οι ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας στις εκκλησίες, στηρίζοντας το σώμα πότε στο ένα πόδι, πότε στο άλλο.

Είχε τρεχαλητό, με μικρές ευχάριστες υποχρεώσεις για μικρούς και μεγάλους. («Σύρε στον φούρνο να σου δώσουν λαμαρίνες για τα κουλουράκια» και μετά «Ξανασύρε να τις πας για ψήσιμο»).

Είχε αυλές γεμάτες γείτονες, φίλους, παιδιά και ήλιο χωρίς τσιμεντένια εμπόδια.
Είχε πασχαλιές στους κήπους και κλωνάρια τους στα βάζα.

Είχε ασπρίσματα και συγυρίσματα στο σπίτι. Πάστρα από τα θεμέλια ώς τα κορφάδια. Με ένα ανεπανάληπτο μείγμα οσμών από ανοιξιάτικα λουλούδια, βανίλια, ωμή ζύμη, ψημένα κουλούρια, χλωρίνη και άζαξ που έρεε ψεκασμένο πάνω στα τζάμια –στα τριμμένα με χαρτί εφημερίδας.

Άλλοτε, στις πολύ παλιότερες μνήμες, μέσα σε αυτό το μπουκέτο από μυρωδιές υπήρχε και η ισχυρή οσμή τού μπράσου, από το στίλβωμα των μπρούτζων στα κάγκελα του σιδερένιου κρεβατιού, στα πόμολα της πόρτας, στα φωτιστικά...

Η αναμονή,  η προσδοκία και η ανυπομονησία να έρθει η Μεγάλη Ημέρα στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας έκαναν τις ώρες αργές –φορτωμένες μικρές και ανώδυνες υποχρεώσεις. Σέρνονταν αργά σαν κάμπιες οι λεπτοδείκτες στους χωματόδρομους της γειτονιάς, στα πλακόστρωτα των ναών,  στα ασβεστωμένα πεζοδρόμια, στα μαυρόασπρο ή στα σχεδιασμένα πλακάκια της κουζίνας, στους κήπους, στις βεράντες και στα μικρά μπαλκόνια. Όλα αργά! Όλα στην ώρα τους. 

Τίποτα, όμως, βαριεστημένο και βαρετό. Τώρα ο χρόνος άλλαξε, μετριέται με μεγα-μπι-πι-ες. Ένας χρόνος-ελατήριο που συμπιέζεται πριν ξαφνικά μείνει ελεύθερος. Και εκτοξεύεται.

harddog-sport.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: