...που μου ‘λεγες πως ΔΕΝ θα γινόμουν άλλος...
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος αποδεικνύεται ο "πονηρός της παρέας" απέναντι στη γενιά του- και σε κάποιες πράγματα απέναντι και στους ομότεχνους του. Από τη νεότητά του ως τώρα ΔΕΝ έγινε...
άλλος. Από αυτή τη άποψη είναι συνεπής. Απλώς για ένα διάστημα προσποιήθηκε ότι έγινε.
Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια της επαναστατικής έξαρσης της νεολαίας ήταν «σοσιαλδημοκράτης» -της «Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας». Για τον Ανδρέα Παπανδρέου πίστευε ότι είναι «πράκτορας της ΣΙΑ». Το είπε στην ΕΦΕΕ με αποτέλεσμα να τον αποβάλει από συνεδρίαση ο, τότε πρόεδρός της, Στέφανος Τζουμάκας.
Ανακάλυψε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ πολύ αργότερα-το 1987, όταν συμβούλευε τον Άκη Τσοχατζόπουλο στη σύνταξη εκλογικού νόμου. Ήταν ο χώρος που τον βόλευε για να κάνει πολιτική καριέρα. Στο «βρόμικο 89» ήταν δημόσιος υπερασπιστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Και μετά το 1993 ως το 2004 έπαιρνε τα υπουργεία το ένα μετά το άλλο -για τον απολογισμό του μπορεί να ανατρέξει κανείς στην ιστοσελίδα του. Και περίμενε να τον διαδεχθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όπως προετοίμαζαν την κοινή γνώμη εκδοτικά συγκροτήματα…
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Τον νίκησε ο Γ. Παπανδρέου, τον οποίο απλώς ειρωνευόταν ως κατώτερό του -που ήταν. Αλλά ο ίδιος στο τέλος υποτάχθηκε σ’ αυτόν και πήγε στις εκλογές του 2012 για να συντριβεί στη θέση του. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, παρά την προσωπική του συγκρότηση και το συναρπαστικό δημόσιο λόγο του, παραμένει πολιτικός χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και με υπερβάλλουσα αλαζονεία. Για πολλούς γι’ αυτό οδεύει προς τα αποδυτήρια της πολιτικής – κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μετέχει στην επόμενη Βουλή. Καλώς ή κακώς για να εκλεγείς χρειάζεσαι ψήφους.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Ανδρέα Δεληγιάννη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου