το επαναλάβει δημοσίως στις παρεμβάσεις του κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στην Αθήνα πριν από μερικούς μήνες.
Ισως γιατί ήταν φιλοξενούμενος και δεν ήθελε να φανεί αγενής, ίσως γιατί έτρεφε ακόμη ελπίδες ότι το θέμα θα διευθετηθεί σε επίπεδο εκτελεστικής εξουσίας, χωρίς την ενοχλητική εισπήδηση της Δικαιοσύνης. Αλλωστε αυτός έτσι έχει μάθει να συμπεριφέρεται στη χώρα του και φαντάστηκε ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ελλάδα.
«Αν δεν του το είπε, γιατί δεν το διαψεύδει ρητά και κατηγορηματικά;» επιμένουν κόμματα της αντιπολίτευσης και γνωστοί δημοσιολόγοι που λόγω φανατισμού δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πιστέψουν τον οποιονδήποτε -ακόμη και τον Μαδούρο, τον Κιμ τον τρίτο και τον Ερντογάν όσο κι αν τους σιχαίνονται- αρκεί να εκθέτει τον Τσίπρα, τον οποίο μισούν περισσότερο κι από τις αμαρτίες τους.
Το αν το είπε ή δεν το είπε ο Τσίπρας το ξέρει αυτός, ο Ερντογάν, οι μεταφραστές και όσοι ήταν αυτήκοοι μάρτυρες της τηλεφωνικής επικοινωνίας -πάντα υπάρχουν τέτοιοι όταν δύο αρχηγοί κρατών συζητούν σοβαρά θέματα. Η παρουσία τους είναι απαραίτητη για λόγους εθνικής ασφαλείας και για την προστασία των ηγετών.
Λειτουργούν συμβουλευτικά. Ενας εκ των αυτήκοων μαρτύρων, ο οποίος επίσης ήταν παρών και στις εμπιστευτικές συζητήσεις των δύο στην Αθήνα, ισχυρίζεται ότι ποτέ ο Τσίπρας δεν ανέλαβε τέτοιου τύπου δέσμευση έναντι του Ερντογάν και αναφέρει μάλιστα ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός διαμαρτυρήθηκε εντόνως στον Τούρκο πρόεδρο στην πολύωρη συνάντηση που είχαν στο μέγαρο Μαξίμου επειδή συνεχίζει να υποστηρίζει πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια.
Για ισχυρισμό πρόκειται κυβερνητικού στελέχους, στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, οπότε, αφού δεν ήμασταν μπροστά ούτε στον τηλεφωνικό ούτε στον διά ζώσης διάλογο, δικαιούμαστε να είμαστε επιφυλακτικοί. Εχει όμως εν τέλει σημασία αν το είπε ή δεν το είπε ο Ελληνας πρωθυπουργός; Ας επιστρέψουμε σε εκείνες τις μέρες.
Το πραξικόπημα έχει αποτύχει, όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης έχουν καταδικάσει τους πραξικοπηματίες (ορισμένες με περίεργη ομολογουμένως καθυστέρηση) και αναγνωρίζουν τον Ερντογάν ως τον νόμιμο ηγέτη της Τουρκίας. Ακόμη ο Τούρκος πρόεδρος δεν έχει προχωρήσει σε μαζικές διώξεις αντιφρονούντων και δεν έχει ξεκινήσει τις συλλήψεις δικαστών, στρατιωτικών, δημοσιογράφων.
Στη φάση εκείνη οι οχτώ Τούρκοι αξιωματικοί έρχονται στην Ελλάδα, συλλαμβάνονται, δικάζονται για παράνομη είσοδο, καταδικάζονται και στη συνέχεια ζητούν πολιτικό άσυλο.
Αν στην Τουρκία δεν είχαμε τις ωμές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις συνεχείς απειλές για επαναφορά της θανατικής ποινής (έχει καταργηθεί στην Ευρώπη, όχι όμως στις ΗΠΑ), αν το κράτος δικαίου λειτουργούσε, υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα συναινούσε στην έκδοση των οχτώ; Αν για παράδειγμα στη θέση των οχτώ Τούρκων αξιωματικών ήταν οχτώ Γάλλοι ή Γερμανοί ή Ολλανδοί που είχαν εμπλακεί σε παράνομες πράξεις στις χώρες τους, είχε περιθώριο ο Αρειος Πάγος να μην αποφασίσει την έκδοσή τους; Κανένα.
Υπάρχουν διεθνείς συνθήκες τις οποίες έχουμε υπογράψει και οφείλουμε να τις εφαρμόζουμε. Η Γαλλία, η Γερμανία και η Ολλανδία όμως είναι κράτη δικαίου, σέβονται τα δικαιώματα των κρατουμένων και μπορούν να εγγυηθούν δίκαιη δίκη. Η σημερινή Τουρκία (πιθανότατα και η αυριανή) δεν είναι. Κοντολογίς: η απόφαση του Αρείου Πάγου είναι αμετάκλητη. Καμία κυβέρνηση, κανένας πρωθυπουργός, ό,τι κι αν υπόσχονται ιδιωτικώς για διάφορους λόγους, δεν μπορούν να την αγνοήσουν...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου